 |
Ανδριάντας Εμμανουήλ Παπά
Έργο του γλύπτη Νίκου Περαντικού
|
είναι ο μεγαλέμπορος - τραπεζίτης
Εμμανουήλ Παπάς, ο οποίος γεννήθηκε στο χωριό
Δοβίστα (νυν Εμμανουήλ Παπάς) των Σερρών
από πατέρα ιερέα,
μορφώθηκε στο εις Σέρρας
από του έτους 1735 λειτουργούν ελληνικό σχολείο και
αναδείχθηκε σε ένα από τους
πλέον επιφανείς άνδρες των Σερρών της εποχής εκείνης,
διακρινόμενος για τη θεοσέβεια και τη φιλοπατρία του.
Η ευφυία, η τιμιότητα και οι πολυσχιδείς ικανότητές του τον ανέδειξαν σύντομα σε μεγαλέμπορο, τραπεζίτη και κορυφαίο πολίτη, απολαμβάνοντα γενικής εκτιμήσεως.
Ο Εμμανουήλ Παπάς (1772-1821) ξεκίνησε με πολύ λίγες γραμματικές γνώσεις,
όπως φαίνεται από τις ιδιόχειρες σημειώσεις του καθώς και με λίγα χρηματικά μέσα, όπως όλοι γενικά οι Έλληνες της εποχής.
Ίσως η πρώτη αρχή να ήταν το μπακάλικο της Δοβίστας που είχε αγοράσει ο αδελφός του Γιωργάκης Οικονόμου.
Ευφυής όμως και τολμηρός δεν άργησε αρχίζοντας από μικρέμπορος να εξελιχθεί σε μεγαλέμπορο των Σερρών, με καταστήματα στην Κων/πολη και στη Βιέννη,
ν' αποκτήσει σημαντική περιουσία, κινητή και ακίνητη, πάνω από 300.000 τάλιρα,
να γίνει δανειστής των Τούρκων αγάδων και μπέηδων της περιοχής,
να συνάψει στενές σχέσεις μαζί τους και να τους επηρεάζει πολύ,
προ πάντων τον πανίσχυρο τοπάρχη Ισμαήλ μπέη,
που ήταν στη Μακεδονία ο αντίποδας του Αλή πασά της Ηπείρου.
Με την θερμή υποστήριξη και προστασία του Παπά πολλά ωφελήθηκε η ελληνική κοινότητα των Σερρών.
Μετά το θάνατο του Ισμαήλ (1814) ο σπάταλος και άσωτος γιος του,
αλλά γενναίος πολεμιστής Γιουσούφ μπέης δημιούργησε τόσο μεγάλα χρέη,
40.000 μαχμουτιέδες (1 περίπου εκατομμύριο χρυσές δραχμές),
ώστε ήταν αδύνατο να τα ξεπληρώσει.
Όταν ο Παπάς ζήτησε με επιμονή να του ξοφλήσει μέρος τουλάχιστον του δανείου,
ο Γιουσούφ του έδωσε μόνο το μισό του χρέος και τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει.
Τότε ο Παπάς αναγκάστηκε, τον Οκτώβριο του 1817,
να φύγει κρυφά στην Κων/πολη, όπως αφηγείται στον μητροπολίτη Σερρών Χρύσανθο,
τον οποίο παρακαλεί να προστατεύει την οικογένειά του κατά τη διάρκεια της απουσίας του από τις επιβουλές του Γιουσούφ, ο οποίος είχε βάλει ανθρώπους να του κάψουν το σπίτι.
Φοβάται όμως ο Παπάς να μεταφέρει την οικογένειά του στην Πόλη,
μήπως ο Γιουσούφ κατά τη μεταφορά της, βάλει ανθρώπους και σκοτώσουν τα παιδιά του.
Λυπάται επίσης που άφησε τους συμπολίτες του χωρίς την προστασία του.
«Και ο αισχροκερδής διοικητής τώρα θέλει να εύρει τον καιρόν να τους τυραννεί και να τους γυμνώνει επειδή μόνη η νουθεσία και η σκέψη μου εμπόδιζε τας σκευωρίας και τα ενεδρεύματά του».
Στην Κων/πολη γνωρίζεται και συνδέεται με το φιλικό Κωνσταντίνο Παπαδάτο,
ο οποίος του κάνει τις προκαταρκτικές κρούσεις για ενδεχόμενη μύησή του στη Φιλική Εταιρεία·
Ο Σερραίος πατριώτης ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό.
Εκεί, ύστερα από 2 χρόνια, στις 21 Δεκεμβρίου του 1819, σε ηλικία 47 χρόνων
μυείται και με "το αφιερωτικό" του
προς τον επίσκοπο Σερρών Χρύσανθο υπόσχεται να καταθέσει
στο ταμείο της 1.000 γρόσια
«ως προοφειλομένην συνδρομή βοηθητική για την δημιουργημένη και μάλλον ήδη ενεργουμένην σχολή της πατρίδος»
(όπως συνήθως γινόταν λόγος στα σχετικά έγγραφα της φιλικής εταιρίας),
η οποία σχολή λίγες γραμμές παρακάτω αναφέρεται χαρακτηριστικά ως "Σχολή του Πανελληνίου".
Ο Παπάς υπόσχεται στο τέλος ότι όταν βεβαιωθεί ότι η σχολή προκόβει, θα συνεισφέρει και άλλα «το κατά δύναμιν όλην ……. Προς καταρτισμό και βελτίωσιν αυτής».
Το πιο παλιό έγγραφο που σώζεται είναι ένα μονόφυλλο
γεμάτο ορθογραφικά λάθη με ημερομηνία 1 Μαΐου 1793,
στο οποίο ο Εμμανουήλ Παπάς καταγράφει,
όπως συνήθιζαν τότε πολλοί Έλληνες,
τα ονόματα των 11 παιδιών του κατά σειρά γεννήσεως.
Ο Εμμανουήλ Παπάς μέσα σε 22 χρόνια γίνεται ο αρχηγός μιας πολυμελούς,
μιας πατριαρχικής οικογένειας,
που αποτελείται από 8 αγόρια και 3 κορίτσια
(σχεδόν σε κάθε δύο χρόνια αναλογεί και ένα παιδί).
Στην Κων/πολη κατορθώνει ο Παπάς να εισπράξει το χρέος του Γιουσούφ μέσω της Πύλης.
Και είναι πολύ πιθανόν ότι μαζί με τον Κ. Κουμπάρη
και τον Γ. Σταματά προχώρησε πολύ στη μύηση και άλλων μελών
στην Κων/πολη και στην είσπραξη αντιστοίχων ποσών, με τα οποία σκόπευε ο Υψηλάντης να οργανώσει "κάσα" για την χρηματοδότηση του αγώνα.
Στις Σέρρες, την απουσία του προσπαθεί να καλύψει ο μεγαλύτερος γιος του Αθανάσιος,
ο οποίος τον αντικαθιστά στις διάφορες εργασίες του
και ο οποίος δε θα διστάσει να δανείσει ακόμα
και άτοκα στους κατοίκους της ιδιαίτερης πατρίδας του πατέρα του·
χρήματα που τελικά δεν εισπράχτηκαν ποτέ σε εποχή που κυριολεκτικά οργίαζε η τοκογλυφία.Ο Εμμανουήλ Παπάς είχε μέτριο ανάστημα.
Το πρόσωπό του στηριγμένο σε ένα μακρύ λαιμό, ήταν πράο αλλά γεμάτο ζωή και δραστηριότητα.
Ήταν λιγόλογος, μιλούσε με μειλιχιότητα και πρόφερε τις λέξεις αργά και καθαρά.
Έπαιρνε το λόγο πάντοτε τελευταίος και επιβάλλονταν με την λογική διατύπωση των γνωμών του.
Ο ζήλος του για την απελευθέρωση της Ελλάδας ήταν μεγάλος και η φιλοτιμία του απέραντη.
Δεν υπάρχει κάποια αποτύπωση της φυσιογνωμίας του μεγάλου αυτού τέκνου της Σερραϊκής γης ούτε σε ζωγραφιά, ούτε σε κάποια γκραβούρα της εποχής αλλά ούτε και κάποια περιγραφή του.
Η μοναδική αναφέρεται από τον Ευάγγελο Στράτη στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε στα 1914 και από αυτό δανειζόμαστε τα όσα προηγουμένως αναφέραμε σύμφωνα πάντοτε με όσα γράφει για αυτόν ο Σερραίος λόγιος και ιστορικός.
Ο Εμμανουήλ Παπάς εμυήθη στη Φιλική Εταιρεία από τον Ιωάννη Φαρμάκη,
στην οποία και διέθεσε όλη τη μεγάλη περιουσία του,
αλλά και όλο του το είναι.
Πιστός στον όρκο του προς τη Φιλική Εταιρεία,
ο Εμμανουήλ Παπάς αναλαμβάνει να εκτελέσει τις οδηγίες που του έδωσε ο αρχηγός και φίλος του Αλέξανδρος Υψηλάντης.
Προς τούτο αγοράζει ικανή ποσότητα όπλων και πολεμοφοδίων και στις 23 Μαρτίου 1821 τα φορτώνει σε καράβι και αναχωρεί για το Άγιον Όρος μαζί με τον Ιωάννη Χατζηπέτρου, υπασπιστή του και τον Δημήτριο Οικονόμου, γραμματέα του.
Το Άγιον Όρος θεωρούνταν
-κακώς βέβαια-
ως το καταλληλότερο ορμητήριο
για την εξέγερση της Μακεδονίας,
όχι μόνο γιατί η χερσόνησος ήταν φυσικά οχυρή,
αλλ' ακόμη γιατί οι 3.000 περίπου άνδρες,
που μόναζαν στα 20 μοναστήρια και στα 300 περίπου κελλιά,
σκήτες, καθίσματα και ησυχαστήρια
θα μπορούσαν να αποτελέσουν αξιόλογη στρατιά.
-κακώς βέβαια-
ως το καταλληλότερο ορμητήριο
για την εξέγερση της Μακεδονίας,
όχι μόνο γιατί η χερσόνησος ήταν φυσικά οχυρή,
αλλ' ακόμη γιατί οι 3.000 περίπου άνδρες,
που μόναζαν στα 20 μοναστήρια και στα 300 περίπου κελλιά,
σκήτες, καθίσματα και ησυχαστήρια
θα μπορούσαν να αποτελέσουν αξιόλογη στρατιά.
Το έδαφος παρουσιαζόταν ώριμο για την εξέγερση, γιατί δυο χρόνια τώρα οι μοναχοί είχαν υποφέρει πολλά από τις αυθαιρεσίες και αργυρολογίες του Τούρκου διοικητή.
Έπειτα ορισμένοι φαίνεται ότι είχαν μυηθεί στη Φιλική Εταιρία.
Στην πραγματικότητα όμως ούτε η κατάλληλη προετοιμασία είχε γίνει, ούτε και οι επαναστατικές ιδέες συμβιβάζονταν με τον ιδεολογικό κόσμο των μοναχών και με το αγιορείτικο καθεστώς.
Το Λάβαρο των Μακεδονικών δυνάμεων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 που υψώθηκε στη μάχη της Ρεντίνας, στις 17 Ιουνίου 1821, στη Μακεδονία υπό την αρχηγία του Αρχιστράτηγου Εμμανουήλ Παπά φυλάσσεται στην Ι. Μ. Εσφιγμένου στο Άγιον Όρος
Το πλοίο στις 23 Μαρτίου του 1821 έφθασε στο Αγιον Ορος και εκεί υποδέχθηκε τον Εμμανουήλ Παπά με μεγάλο ενθουσιασμό ο ηγούμενος της μονής Εσφιγμένου,
ο οποίος ήταν προ πολλού μυημένος στη Φιλική Εταιρεία.
Την επομένη της αφίξεως του Εμμανουήλ Παπά στο Αγιο Ορος,
προσκλήθηκαν σε γενική συνέλευση στη μονή Εσφιγμένου
όλοι οι ηγούμενοι και οι προϊστάμενοι των είκοσι μοναστηριών και σκητών,
οι οποίοι με μεγάλη προθυμία και συγκίνηση
ανταποκρίθηκαν
στην πρόσκληση του Εμμανουήλ Παπά.
Ο φλογερός επαναστάτης σκορπίζει ρίγη ενθουσιασμού και συγκίνησης.
Οι ηγούμενοι όλων των Μονών τον ανακηρύσσουν
«Αρχηγόν και προστάτην της Μακεδονίας»,
αλλά η επανάσταση που ευαγγελίζονταν θα αποτύχει...Οι πατέρες του Αγίου Όρους άρχισαν υπό άκρα μυστικότητα να υλοποιούν τις εντολές που τους δόθηκαν γιά την επιτυχία του Αγώνα.
Ο Παπάς αμέσως δίνει το έναυσμα της επανάστασης.
Το επαναστατικό κίνημα του Εμμανουήλ Παπά έφτασε στο τέλος του σύντομα και άδοξα.
Ο διοικητής της Θεσσαλονίκης, Γιουσούφ Μπέης απέστειλε μεγάλη στρατιωτική δύναμη στον Άθω και μόλις έφθασε αυτή, άρχισε να καταπιέζει παντοιοτρόπως τους κατοίκους της περιοχής, πολλοί από τους οποίους αναγκάσθηκαν να καταφύγουν στα βουνά.
Την παραμονή της ημέρας που ορίστηκε για επίθεση κατά του Πολυγύρου (δηλαδή την 16η Μαΐου), οι Τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να βρίζουν τους χριστιανούς και να τους απειλούν με γενική σφαγή.
Οι κάτοικοι του Πολυγύρου οπλίσθηκαν και ορκίστηκαν επί του Σταυρού,
κήρυξαν την επανάσταση και το πρωί της 17ης Μαΐου σκότωσαν τον Τούρκο υποδιοικητή και τους δεκαοκτώ στρατιώτες της φρουράς του και αυθημερόν,
για να προλάβουν την είσοδο της επερχόμενης τουρκικής δυνάμεως που αποτελούνταν από χίλιους άνδρες, χωρίστηκαν σε δύο μέρη και επιτέθηκαν, οι μεν κατά του Τσιρίμπαση, οι δε κατά του Χασάναγα, τους οποίους και ανάγκασαν σε υποχώρηση.
Ο Γιουσούφ Μπέης, πληροφορήθηκε τα γεγονότα και κατέσφαξε πολλούς από τους Έλληνες της Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων τον επίσκοπο Κίτρους Ιωσήφ και τους προύχοντες Χριστόδουλο Μπαλάνο, Χρήστο Μενεξέ και Αναστάσιο Κυδωνιάτη.
Το μαρτύριο των Ελλήνων της Θεσσαλονίκης έγινε γνωστό στη Χαλκιδική
και στην ανατολική Μακεδονία και έγινε αφορμή να εξαφθεί ακόμα περισσότερο το μίσος κατά των Τούρκων και να γιγαντωθεί ο πόθος για την ελευθερία.
Προς τούτο στο Πρωτάτο των Καρυών συγκροτήθηκε υπό τον Εμμανουήλ Παπά γενική συνέλευση και αποφασίστηκε η καθαίρεση του Ζαμπίτη (αστυνόμου) του Άθω, Χασεκή Χαλήλ Μπέη.
Παράλληλα, συστάθηκε γενική εφορεία από αντιπροσώπους όλων των ιερών Μονών για την εσωτερική διοίκηση και οικονομική επιμελητεία του πολέμου και προσκλήθηκαν όλοι οι δυνάμενοι να φέρουν όπλα μοναχοί του Αγίου Ορους.
Ύστερα απ' αυτά, σε συγκινητική εκκλησιαστική τελετή,
κηρύχθηκε η επανάσταση υπό τις ευλογίες του μητροπολίτη Μαρωνείας Κωνσταντίου
και αναγορεύθηκε
ο Εμμανουήλ Παπάς
αρχηγός και
προστάτης της Μακεδονίας.
Στις 8 Μαΐου στις Σέρρες συμβαίνουν δραματικά γεγονότα, όμως τελικά η πόλη σώζεται από την άγρια μανία του τουρκικού όχλου.
Ταυτόχρονα η Φαίδρα, η γυναίκα του Εμμ. Παπά και η οικογένειά του φυλακίζονται, δημεύεται η περιουσία του και κατάσχονται 13 βαρέλια με χρυσά φλωριά.
Στις 2 Ιουνίου οι δυνάμεις προελαύνουν προς τη Θεσσαλονίκη, αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα "ρέμπελο ασκέρι" που δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς ενισχύσεις, πολεμοφόδια και το κυριότερο, ηγεσία.
Γι' αυτό και η επανάσταση στη Χαλκιδική θα συρρικνωθεί γρήγορα και οι επαναστάτες
θα περάσουν τεσσερεισήμισυ μήνες αποκλεισμένοι στις δυο χερσονήσους.
Είναι η εποχή που ο Δημήτριος Υψηλάντης
ονομάζει τον Παπά
"πληρεξούσιο αρχηγό και διοικητή των στρατιωτικών δυνάμεων του Αγίου Όρους, της Κασσάνδρας και της Θεσσαλονίκης".
Η πτώση της Κασσάνδρας και "η αντιδραστική στάση" των μοναχών κάνουν την κατάσταση απελπιστική, ενώ άγριος, αποφασιστικός και ακάθεκτος εισβάλλει στη Χαλκιδική ο Μεχμέτ Εμίν πασάς της Θεσσαλονίκης καταστρέφοντας, καίγοντας, σφάζοντας και ισοπεδώνοντας τα πάντα.
Ο Εμμανουήλ Παπάς αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη Μονή Εσφιγμένου, να μπει σ΄ ένα καράβι και να πάρει την κατεύθυνση για Ύδρα, έχοντας μαζί του το μικρό του γιο, τον Γιαννάκη καθώς και το προσωπικό του αρχείο.
Όμως οι μέχρι τότε κακουχίες, η κούραση, αλλά και η απογοήτευση είχαν φθείρει την υγεία του Σερραίου επαναστάτη,
με αποτέλεσμα να πάθει καρδιακή προσβολή
και να πεθάνει πριν το καράβι φθάσει στην Ύδρα,
όταν αυτό περιέπλεε τον Καφηρέα.
Στην Ύδρα θάφτηκε το σώμα του στις 5 Δεκεμβρίου 1821 με τιμές στρατηγού.
Στις 17/5/66 τα οστά του μεταφέρθηκαν στις Σέρρες και τοποθετήθηκαν στη βάση του ανδριάντα του ήρωα που κοσμεί την κεντρική πλατεία Ελευθερίας.
Από τα παιδιά του ο Αθανάσιος αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους και αποκεφαλίστηκε στη Χαλκίδα (1826), ο Ιωάννης σκοτώθηκε στο Νεόκαστρο ( 1825) και ο Νικόλαος στην Αττική.
Η κατοικία του Εμμανουήλ Παπά
Ο Εμμ. Παπάς είχε έντεκα παιδιά (8 αγόρια και 3 θυγατέρες). Παραθέτουμε τα ονόματά τους, έτσι όπως αυτά αναφέρονται από τον ίδιο μαζί με την ημερομηνία γέννησής τους στο προσωπικό του αρχείο:
1. Αθανασάκης (25 Αυγούστου 1794) - Αποκεφαλίστηκε στη Χαλκίδα.
2. Αναστασάκης (13 Ιουνίου 1796) - Αγωνίστηκε στην άμυνα του Μεσολογγίου.
3. Γιαννάκης (29 Σεπτεμβρίου 1798) - Σκοτώθηκε με τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι
4. Νεραντζή (13 Απριλίου 1801)
5. Νικολάκης (7 Μαρτίου 1803) - Σκοτώθηκε στο Καματερό Αττικής πολεμώντας με αρχηγό τον Γ. Καραϊσκάκη
6. Μιχαήλος (24 Μαΐου 1805)
7. Γιώργης (25 Αυγούστου 1807)
8. Ελένη (19 Μαΐου 1809)
9. Αλέξανδρος (23 Οκτωβρίου 1811)
10. Ευφροσύνη (23 Οκτωβρίου 1813)
11. Κωστάκης (26 Αυγούστου 1816)
Το 1965 ο Σερραίος μουσικός Χρήστος Σταματίου μελοποιεί το "Θούριο του Εμμανουήλ Παπά" του επίσης Σερραίου λογίου Αναστασίου Γαλδέμη που τραγουδήθηκε ουσιαστικά στην πόλη των Σερρών μέχρι τη δεκαετία του 1970, ιδιαίτερα σε εθνικές επετείους και τις συναυλίες του «ΟΡΦΕΑ».
Τα στοιχεία για τον Εμμ. Παπά καθώς και τα ονόματα των παιδιών του είναι από το βιβλίο του καθηγητή της Ιστορίας Αποστόλου Ε. Βακαλόπουλου:
"Εμμανουήλ Παπάς - "Αρχηγός και υπερασπιστής της Μακεδονίας" - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ",
έκδοση: "Ίδρυμα μελετών χερσονήσου του Αίμου" Θεσσαλονίκη 1981.
Εικονογραφημένη ιστορία των Σερρών τόμος Α΄, Βασίλη Ι. Τζανακάρη , Σέρρας 1991
40 Τραγούδια της πόλης των Σερρών, Γιώργου Αγγειοπλάστη, Σέρρας 1994
Αβραμίδου Χαρίκλεια
Αθανασιάδης Αθανάσιος
----------
Βρίσκω το άρθρο σου εξαιρετικό....ΜΠΡΑΒΟ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια για την καταπληκτική δουλειά που κάνεις
ΑπάντησηΔιαγραφήYauna καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα το σχόλιό σου στης 10 Οκτωβρίου 2010 8:35 π.μ στην ανάρτηση "Αφιέρωμα στον Άρμεν Κούπτσιο: Οι πρόγονοι της Δράμας οι ΗΔΩΝΟΙ. Η χώρα του Θεού Διόνυσου."
Και γράφεις: ΄΄Η μόνη ΕΛΠΙΔΑ είναι φίλε μου η ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Έχω πολύ καλές σχέσεις με τον Μητροπολίτη Δράμας και πιστεύω ότι μόνο Ιεράρχες σαν τον Άνθιμο και τον Παύλο μπορούν να διαχειριστούν την ιστορική πραγματικότητα της Μακεδονίας.΄΄
ο χριστός μιλούσε για πίστη και αγάπη μόνον , ποτέ για πολιτική και φυσικά για χώρες που αν ανήκουν σε ποιους και άλλα παρόμοια .
Απορία : πολλές φορές αναρωτήθηκα για αυτόν τον περιβόητο παπά τον άνθιμο ( Θεσσαλονίκης ) τη σχέση μπορεί να έχει με την θρησκεία και τον λόγο του θεού μας
όταν ανακατεύεται στην πολιτική,
όταν απειλή ανθρώπους (βλέπε Μπουτάρη)
όταν μπερδεύεται σε διενέξεις με γειτονικές χώρες ,
όταν δεν δίνει την αγάπη του σε όλη την ανθρωπότητα παρά μόνον στους Έλληνες
όταν ο λόγος του δεν είναι λόγος αγάπης
όταν ευλογεί τα όπλα
κ.α.
Όσον αφορά τα όπλα και τον στρατό που τα ευλογεί όλη η Εκκλησία .
Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να σκοτώσεις ( ου φονεύσεις ) γιατί η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα; Αυτά τα όπλα δεν θα αφαιρέσουν ζωές; αυτούς που θα σκοτώσουν δεν είναι άνθρωποι; Ανεξάρτητα σε ποιο θρήσκευμα ανήκουν και ποιάς εθνικότητας θα τύχη να είναι.
Μην με παρεξηγείς, για τον άνθιμο γράφω αυτό που πιστεύω και πραγματικά, θεωρώ πως είναι ο χειρότερος πρεσβευτής της χριστιανοσύνης και ορθός τον αποκάλεσαν Ταλιμπάν και Μουτζαχεντίν
Τώρα εάν τα λέω κάπου λάθος σε παρακαλώ να με διορθώσεις και αν γνωρίζεις να μου λύσης την απορία σχετικά με την ευλογία των όπλων.
πάντα φιλικά και χωρίς καμία διάθεση αντιπαράθεσης
Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχίζω από το τελευταίο:
πάντα φιλικά και χωρίς καμία διάθεση αντιπαράθεσης!
1. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω τη συμπεριφορά του Ανθίμου, όχι επειδή είναι δύσκολο
αλλά
απλώς επειδή ο καθένας κρίνει εαυτόν με τις ίδιες του τις πράξεις και τις δηλώσεις.
Πάντως, η τυχόν αδυναμία των Χριστιανών (λαϊκών και ιερωμένων) να ακολουθήσουμε το Χριστό δεν σημαίνει πως το κήρυγμά Του είναι ανεπαρκές.
Απόλυτα διαφωτιστική είναι η μελέτη του μεγάλου ρώσου φιλοσόφου Νικολάου Μπερντιάεφ με τίτλο:
"Για την αξία του Χριστιανισμού και την απαξία των Χριστιανών".
2. Έχουν ή όχι το δικαίωμα, πρόσωπα εκκλησιαστικά στο χώρο της Μακεδονίας να συμπεριφέρονται και πατριωτικά (όχι εθνικιστικά);
Η απάντηση είναι το ίδιο εύκολη, όσο και στο ακόλουθο ερώτημα:
Που βρήκαν το αντίστοιχο δικαίωμα (εννοώ από θρησκευτική - εκκλησιαστική σκοπιά)
οι Βούλγαροι ιερωμένοι της περιόδου 1850 - 1870,
για να χρησιμοποιήσουν την Εκκλησία
ως πολιορκητικό κριό
εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου με στόχο
να επιτύχουν έμμεσα την ίδρυση Βουλγαρικού εθνικού κράτους (που σαν πολιτική διεκδίκηση δεν έχει τίποτα το επιλήψιμο)μέσα από τη σχισματική Βουλγαρική Εξαρχία;
3. Γιατί άραγε η Εκκλησία δεν κωλύεται στο να τιμά ως μεγάλους αγίους,
ανθρώπους σαν τον Γεώργιο,
τον Θεόδωρο Στρατηλάτη
και τον Τήρωνα,
τον Μηνά και τον Δημήτριο(εικονίζοντάς τους μάλιστα με πλήρη πολεμική εξάρτηση) οι οποίοι - όντες Χριστιανοί - υπηρετούσαν στο ρωμαϊκό στρατό που διόλου δεν φημιζόταν για την ηπιότητα στη μεταχείριση του εχθρού;
Όταν ο Χριστός ρωτήθηκε σχετικά, έδωσε την εξής απάντηση:
"απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ" (Μτ.22,21).
Ανάμεσα σε όσα οφείλουμε στον Καίσαρα (διάβαζε εκάστοτε πολιτική εξουσία)είναι και η στρατιωτική θητεία, όπως είναι και η φορολογία,
η τήρηση των νόμων κ.α.
Αρκεί ο Καίσαρ να μην απαιτεί πράγματα που ανήκουν a priori στο Θεό, όπως είναι ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή.
Η φιλοπατρία δεν αναιρεί, ο
ύτε και μειώνει την αγάπη προς τον πλησίον,
όσο δεν μολύνεται από την υπεροψία έναντι των αλλοεθνών.
Ο ίδιος ο Χριστός αγαπούσε τη πατρίδα Του και το έδειχνε αυτό όπως στη περίπτωση της αλλοδαπής Χανναναίας που ζήτησε βοήθεια και της απάντησε:
"ουκ απεστάλην ει μη εις τα απολωλότα οίκου Ισραήλ" (Μτ.15,24).
Μήπως να προσάψουμε και στον ίδιο το Χριστό τη κατηγορία του εθνικιστή και του σωβινιστή;
Η Εκκλησία (αν θέλετε η Ορθοδοξία) δεν ευλογεί τα όπλα για να είναι περισσότερο αποτελεσματικά στο να φονεύουν τον εχθρό.
Ευλογεί ανθρώπους που φέρουν όπλα (τους στρατιώτες), όχι βέβαια παροτρύνοντάς τους στην εξόντωση του αντιπάλου αλλά αναγνωρίζοντας το στρατό ως τον τελευταίο παράγοντα εξασφάλισης της ειρήνης όταν ο μόνος τρόπος για τούτο απομένει η άμυνα από έναν επιτιθέμενο αντίπαλο.
Ευχαριστώ το blog σας για τη φιλοξενία.
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήYAUNA κατ αρχάς πιστεύω πως πίσω από τον ανώνυμο που απαντάει βρίσκεσαι εσύ και νομίζω πως δεν είναι τίποτα το κακό η απάντησή σου να είναι επώνυμη.
Το λέω αυτό διότι με στοιχειώδη σκέψη αν τα βάλει κάποιος στην σειρά αμέσως οδηγείται σε εσένα.
Πέρα από αυτό που δεν είναι το θέμα.
Την απάντησή σου γενικά θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω διπλωματική και όχι ευθεία.
Βέβαια εδώ που τα λέμε δεν έχεις και κάποια υποχρέωση να απαντήσεις.
Θα πρέπει να σου πω πώς είμαι χριστιανός ορθόδοξος και με νοιάζει το τι κάνει και πως συμπεριφέρεται η δική μας Εκκλησία και όχι άλλες, για εκείνες τις άλλες ας ασχοληθούν εκείνοι που της υπηρετούν και όχι εγώ – εμείς.
Στην απάντησή σου που αναφέρεσαι στους τότε Ρωμαίους και τους πρόσφατα Εξαρχικούς, δεν κατάλαβα που κολάνε , εγώ αναφέρθηκα στην δική μας Εκκλησία και σε καμία άλλη και εάν θές έτσι πώς θα αποδείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι και διαφορετικοί. Εάν ήμαστε όλοι ίδιοι τότε που θα είναι η διαφορά και γιατί να υπάρχουν τόσες θρησκείες και αιρέσεις.
Όσον αφορά τους αγίους που αναφέρεσαι όπου είναι με Στρατιωτική περιβολή ισχύει κατ’ εμέ το ίδιο, πως μόνον Άγιοι δεν μπορούν να θεωρούνται διότι απλά αφαιρούν ζωή – σκοτώνουν. Δηλαδή αυτοί οι άγιοι δικαιούνται να σκοτώνουν και το ου φονεύσεις είναι μόνον για τον λαό για αυτούς τους διδάξαντες δεν ισχύει το ου φονεύσεις;
Από πότε ο λόγος αυτού του παπά του άνθιμου είναι πατριωτικός; ( αυτόν φωτογραφίζεις ) Ένας πύρινος λόγος σαν αυτούς που εκφωνεί αυτός είναι ΑΚΡΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΣ
Όσον αφορά τα όπλα: όταν έγινε η Επανάσταση το 1821, όταν η Ελλάδα επιτέθηκε στους Τούρκους, στον Μακεδονικό Αγώνα ο παπάς εκείνος ο καραβαγγέλης που είχε έναν μίνι Στρατό (ομάδα) και έσπερνε θάνατο και όχι αγάπη, στο Θεοκρατούμενο Βυζάντιο όταν έκαναν επιθέσεις σε άλλους, όταν η Ελλάδα επιτέθηκε στην Μικρά Ασία κ.α. να μην σε κουράζω σε όλους αυτούς τα όπλα (τους στρατιώτες) δεν τα είχε τους ευλογήσει η Εκκλησία; Και οι πόλεμοι αυτοί μόνον αμυντικοί δεν ήταν , ούτε προσπάθεια για την ειρήνη και τους παρότρυνε στο να εξοντώσουν ανθρώπους που στο κάτω κάτω οι απλοί αυτοί άνθρωποι δεν έφταιγαν σε τίποτα.
Όταν αυτή η Εκκλησία αποφασίσει να ασχοληθεί με τα του οίκου της και να παίξει τον πραγματικό ρόλο για τον οποίο υπάρχει π.χ.να αγαπάει ,να βοηθάει τους ανήμπορους κ.α. τότε ο λαός θα την πλησιάσει και θα την αγαπήσει.
Όσο ορισμένοι Εθνικισταράδες χρησιμοποιούν την Εκκλησία μας για ιδίων όφελος τόσο η εκκλησία μας θα έχει φθίνουσα πορεία για τον λαό μας.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα εάν ενημερωθεί για τα γραφόμενά μου ο ταλιμπάν (γιατί έτσι νοιώθω για αυτόν ) της Εκκλησίας μας
Ευχαριστώ για το βήμα που μου πρόσφερες και μπόρεσα να εκφράσω την άποψή μου
ΥΣ: YAUNA το κείμενο μου το ετοίμασα την ίδια ημέρα που μου απάντησες, απλά περίμενα μήπως έκανα λάθος στην εκτίμησή μου πως πίσω από την ανώνυμη απάντηση κρυβόσουν όχι εσύ αλλά κάποιος άλλος.
Αλλά τελικά ορθός σκέφθηκα πως πίσω από το Ανώνυμος της απάντησης κρύβεσαι εσύ.
Γιατί παίζεις αυτό το παιχνίδι;
Φίλε Ανώνυμε 8 Νοεμβρίου 2010 9:39 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι με αδικείς,
Δεν χρειάζομαι την Ανωνυμία για να πω την γνώμη μου.
Δεν το έκανα ΠΟΤΕ.
Απλώς δεν είχα αρκετό χρόνο, λόγω της εμπλοκής μου στις δημοτικές εκλογές να σου απαντήσω, και σου ζητώ συγνώμη.
Φίλε αν και αποκάλεσες κάποτε άδειο ΤΕΝΕΚΕ, σου το συγχωρώ.
Ο Φίλος Ανώνυμος της Νοεμβρίου 2010 6:10 μ.μ. έγραψε την γνώμη του, την οποία συμμερίζομαι μέχρις ενός σημείου.
Θα το ξαναπώ,
Επειδή ασχολούμαι πάρα πολλά χρόνια με τους πολιτικούς ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ.
ΚΑΝΕΝΑΝ!!!!!
Δεν μπορούν να μας δώσουν ΕΛΠΙΔΑ.
Φίλε μου,
¨Έχω σπουδάσει φιλοσοφία και θέλω να καταλάβεις ότι δεν είμαι κανένας φανατισμένος και εμπαθής νέος. ¨
Έχω τα χρονάκια μου.
Αυτό που θέλω είναι να μην ζήσουμε καταστάσεις που έζησαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας.
Και για όλα αυτά Φίλε φταίει η Εκκλησία.
Η Βουλγάρικη εκκλησία.
Η Εξαρχία.
Η βουλγάρικη ΜΟΝΑΡΧΙΑ χρησιμοποίησε την Εξαρχία σαν εργαλείο για να προσαρτήσει την Μακεδονία στην Βουλγαρία,
Βούλγαροι παπάδες και δεσποτάδες ήταν αυτοί που ευλογούσαν του Βούλγαρους Κομιτατζήδες για να σκοτώνουν αθώους Μακεδόνες.
Φίλε μου η Βουλγάρικη Εξαρχία
δεν είχε καμιά δουλεία στην Μακεδονίας μας.
Θέλω όμως να μου απαντήσεις γιατί το ρωτώ συνεχώς και απάντηση δεν παίρνω.
Θεωρείς ότι η Βουλγάρικη εκκλησία είχε και έχει δικαιώματα στην Μακεδονία μας;
Σε χαιρετώ και αναμένω απάντηση.
Yauna.
YAUNA μάλλον με μπερδεύεις με κάποιον άλλον, τέτοιου είδους λέξεις όπως το ΤΕΝΕΚΕΣ που αναφέρεις εγώ δεν χρησιμοποιώ ποτέ και μάλλον δεν το έχεις καταλάβει πως δεν έχω κανένα πρόβλημα το να εκφράσω ευθέως την άποψή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αποδεικνύω με τα μέχρι στιγμής γραφόμενά μου.
Δεν ασχολούμαι με αυτά που ρωτάς (Εξαρχία ) και ούτε με ενδιαφέρει, είμαι ένας απλός άνθρωπος που από παιδί ήμουν πολύ κοντά στην Εκκλησία και με αυτά που βλέπω, διαβάζω και ακούω συχνά, όλο και απομακρύνομαι από αυτήν, και αυτό δεν είναι αυτό που θα ήθελα.
Θέλω η Εκκλησία μας να έχει ρόλο πνευματικό, να είναι καταφύγιο για όλους τους ανθρώπους και όχι να κυβερνά πολιτικά την χώρα η να είναι υπουργείο Εξωτερικών.
Μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μας ΔΥΣΤΥΧΩΣ υπάρχουν ιερωμένοι οι οποίοι θα πρέπει να απομακρυνθούν το ταχύτερο δυνατόν με πρώτο τον ταλιμπάν της Θεσσαλονίκης( τον παπά άνθιμο ) και σε αυτό θα πρέπει να βοηθήσεις εσύ μιας και είσαι κοντά στον θεό.
Μην τους καλύπτεις.
Ένας από τους καλύτερους πρεσβευτές της πίστης μας είναι ο Αρχιεπίσκοπος ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ .
Τελειώνοντας θα ήθελα να σου πω πως θα προτιμούσα μέσα από το blog σου να οδηγείς όλο τον κόσμο στην αγάπη , στην ομόνοια , στο να αφήσουμε στη άκρη πιά το τη έκανε ποιος έκανε γιατί έκανε ποιος έκανε λιγότερο η περισσότερο και όχι όπως λειτουργεί το blog προπαγανδιστικά, πως πάντα φταίνε οι άλλοι, οι άλλοι είναι οι κακοί και πως εμείς δεν κάναμε ποτέ και σε κανέναν κανένα κακό
Πρέπει να σταματήσουμε να ανακαλύπτουμε Έλληνες και Ελληνικά εδάφη και να προχωρήσουμε .
Αυτές είναι παλαιομοδίτικες συνταγές και η κοινωνία τις έχει προσπεράσει, όλος ο κόσμος έχει συμφιλιωθεί από όπου και εάν είναι ( είτε ήρθε είτε ήταν )
Μην οδηγείς τον κόσμο μας ηθελημένα η άθελα ξανά στον διχασμό
Καλή σου μέρα και πάλι ευχαριστώ για το βήμα που μου έδωσες στο να πω την άποψή μου