Ο Βούλγαρος Κομιτατζής-Βοεβόδας Σαντάνσκι-Sandanski και η απαγωγή της Αμερικανίδας Μις Στοόυν Mis Stone, Miss Stone Affair (1902)

Σημ. Yauna: 
Αν και το κείμενο έχει φιλοβουλγαρικές νότες, παρόλα ταύτα το αναρτώ για να φανεί η πραγματική κατάσταση στην Μακεδονία γύρω στο 1900 όπου τότε τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα.
 Υπήρχαν Βούλγαροι και Έλληνες Μακεδόνες.
 Ο Yane Sandanski περιγράφεται στο κείμενο καθαρά ως Βούλγαρος επαναστάτης. 
Η Μις Στόουν μιλούσε καλά βουλγαρικά, ήταν χρόνια ιεραπόστολος , και μπορούσε να ξεχωρίσει τα πραγματικά κίνητρα των απαγωγέων της, δηλαδή την ένωση της Μακεδονίας με την Βουλγαρία.




Απόσπασμα από το βιβλίο της Teresa Carpenter, 
"The Miss Stone Affair: America's First Modern Hostage Crisis."

Μπορεί μια υπόθεση τρομοκρατίας να είναι ευχάριστη;

Μπορεί μια ιστορία που ξεκινά με μια δραματική απαγωγή και στην συνέχεια να έχει κωμικά στοιχεία;

Μπορεί δύο χώρες να καταλήξουν να έχουν καλές σχέσεις, ακόμη και αν οι επίσημες διπλωματικές τους σχέσεις ξεκίνησαν από λάθος βάση και σύγκρουση;

Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι «ναι».

Είναι η υπόθεση απαγωγής στης αρχές του προηγούμενου αιώνα της Μις Στόουν(Stone) η οποία διατάραξε τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των λαών της Βουλγαρίας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Πολλά έχουν γραφτεί σχετικά με την υπόθεση απαγωγής της Μις Στόουν στη Βουλγαρία και στις Ηνωμένες Πολιτείες - αλλά η ιστορία αξίζει την επανεξέταση και εκ νέου αφήγηση.

 Ίσως η πιο περιεκτική και ζωντανή για λογαριασμό αυτής της ιστορίας παρουσίαση έγινε - με τον καλύτερο δυνατό τίτλο - από την αμερικανική πλευρά με το βιβλίο που δημοσιεύθηκε το 2003 από την αμερικανίδα συγγραφέα Teresa Carpenter,

«Η υπόθεση Miss Stone: H Πρώτη κρίση ομηρείας της Αμερικής ».

Για την ελευθερία και την ενότητα όλων των Βουλγάρων

A Bulgarian revolutionary band (or "cheta") roaming the mountains in the region of Macedonia at the beginning of the 20th century would look something like that.
This is what the freedom-fighters who kidnapped Miss Stone looked like.
 This particular photo shows a gathering of some of the leaders, or voivodas, o
f the Ilinden-Preobrazhenie Uprising of 1903 before its outbreak.
Hristo Chernopeev, one of the captors of Miss Stone,
is right in the middle of the photo, lying down.

Να πούμε με δυο λόγια την  ιστορία της Βουλγαρίας. Μετά τη μεσαιωνική βουλγαρική αυτοκρατορία που κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1396 μ.Χ., η Βουλγαρία επίσημα θα επεναιδρυθεί ως ένα έθνος-κράτος στις 3 Μαρτίου 1878, ως αποτέλεσμα του ρωσο-τουρκικού πολέμου του 1877-1878,  μετά τη αιματηρή βουλγαρική εξέγερση του Απρίλη του 1876 που πνίγηκε από τους οθωμανούς στο αίμα.

Σύμφωνα με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Τουρκίας, η Βουλγαρία επεκτείνεται κατά 170 000 τετραγωνικών χιλιομέτρων που περιλαμβάνει τις τρεις ιστορικές και γεωγραφικές περιοχές που παραδοσιακά κατοικούνται από Βουλγάρους - Μοισία, Θράκη, και Μακεδονία.

Τρεις μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1878, οι Μεγάλες Δυνάμεις αναθεώρησαν τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου με το Συνέδριο του Βερολίνου.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να συσταθούν δύο αυτόνομα βουλγαρικά κράτη - το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας και της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Η μισή Θράκη και Μακεδονία όμως, που κατοικούνταν κυρίως από Βουλγάρους την περίοδο εκείνη - έμεινε στα χέρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τους Βούλγαρους και τους χριστιανούς να υποφέρουν από τη βάναυση μεταχείριση του σάπιου οθωμανικού κατεστημένου.

Επαναστάτες, όπως ο Sandanski και ο Chernopeev ήθελαν την ένωση της Βουλγαρίας με τις περιοχές της Μακεδονίας, της Μοισία και της Θράκης, μετά τη συνθήκη του Βερολίνου.

Ολόκληρη η πολιτική και η κοινωνική ζωή της Βουλγαρίας το 1878 σημαδεύτηκε από την επιθυμία να ενοποιήσει όλα τα βουλγαρικά εδάφη  σε ένα έθνος.
Οι Βούλγαροι στη Μακεδονία και τη Θράκη δεν έμειναν αδρανείς σε αυτό το κάλεσμα.

Το 1893, μερικοί βούλγαροι επαναστάτες ίδρυσαν στη Θεσσαλονίκη, τη σημαντικότερη οθωμανική πόλη στην Ευρώπη μετά την Κωνσταντινούπολη, τη VMRO (Εσωτερική Επαναστατική Οργάνωση Μακεδονίας-Αδριανούπολης).

 Αρχικά ονομαζόταν «Μακεδονική-Βουλγαρική Επαναστατική Επιτροπή Αδριανούπολης.
Το «Βουλγαρική» αφαιρέθηκε για να προσελκύσει αργότερα και τις άλλες εθνικότητες.

Οι επαναστάτες οργάνωσαν ένα μυστικό δίκτυο στις οθωμανικές επαρχίες που υποστηρίζονταν από κέντρα στη Σόφια.

 Ένα σημαντικό θέμα γι 'αυτούς ήταν η έλλειψη χρημάτων για τη χρηματοδότηση του αγώνα τους για ελευθερία.

 Το καλοκαίρι του 1901 μερικοί από τους ηγέτες της οργάνωσης - Γκότσε Ντέλτσεφ, Γιάνε  Sandanski  και Χρίστο Chernopeev - συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν το θέμα της χρηματοδότησης της επανάστασης και θεώρησαν την απαγωγή σημαντικών ανθρώπων για λύτρα ως μια καλή επιλογή.
Μία από τις ιδέες τους ήταν να απαγάγουν τον ίδιο το βούλγαρο βασιλιά Φερδινάνδο.

Μις Στόουν: Η Αμερικανίδα ιεραπόστολος σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Ένας από τους μεγαλύτερους βούλγαρους επαναστάτες-ηγέτες στην περιοχή της Μακεδονίας του Πιρίν, ή «Βοεβόδας»,  ο Γιάνε  Sandanski  αποφάσισε να απαγάγει τον επιθεωρητή Θεσσαλονίκης των Αμερικανών ιεραποστόλων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον Δρ John House.

Ήθελε με ένα σπάρο δυο τριγώνια:

με την απαγωγή  να αποσπάσει  πολλά λύτρα, και αφετέρου να προσελκύσει τη διεθνή κοινή γνώμη για τον απελευθερωτικό αγώνα των Βουλγάρων Μακεδόνων.

Οι Αμερικάνοι Προτεστάντες ιεραπόστολοι στην πραγματικότητα έπαιξαν έναν αρκετά σημαντικό ρόλο στην Εθνική Αναβίωση της Βουλγαρίας στον 19ο αιώνα – ένα  ρόλο  απολύτως άγνωστο σε Βούλγαρους εως και σήμερα, επειδή το σοβιετικό κομμουνιστικό  καθεστώς  το 1944/8-1989 αφάνισε κάθε στοιχείο σχετικά με το θέμα αυτό (ή κάτι που αναφέρονται αόριστα για τις προσπάθειες εποικισμού από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές.)

The Bulgarian revolutionaries who abducted Miss Stone:
Yane Sandanski (sitting, middle), Krastyo Asenov (standing), Hristo Chernopeev (sitting, right),
 with their associate Sava Mihaylov (sitting, left).

Όταν ο  Sandanski  και ο Chernopeev πήγαν στην πόλη του Μπάνσκο, που τότε ήταν στην οθωμανική τουρκική επικράτεια, για να βρουν με ποιόν τρόπο θα απαγάγουν  τον John House από εκεί, έμαθαν  ότι μια άλλη  σημαντική ιεραπόστολος -η Μις Ellen Stone - έτυχε να είναι στην πόλη. Είχε  μεταφερθεί  στη Θεσσαλονίκη το 1898.

Η Δεσποινίς Ελένη Μαρία Stone, μια Αμερικανίδα Προτεστάντρια ιεραπόστολος , έφτασε στη Βουλγαρία αμέσως μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας το 1878.

Το 1901, ήταν 55 χρονών, ανύπαντρη, και μιλούσε πολύ καλά βουλγαρικά.

Ο  Sandanski   και ο Chernopeev με εννέα άνδρες και μαζί με τον Βοεβόδα, Krastyo  Asenov  , με πέντε άλλους άνδρες έστησαν ενέδρα για δύο ημέρες σε ένα κοντινό πέρασμα, Predela.

Ήταν ντυμένοι ως Τούρκοι, έτσι ώστε να αποφύγουν την προσοχή των οθωμανικών αρχών μόλις κάνουν το χτύπημα.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1901, στις 17:00 περίπου, έπεσε στην ενέδρα των επαναστατών η αυτοκινητοπομπή της Miss Stone, που ήταν μαζί με 12 άλλους Προτεστάντες, που όλοι τους πιάστηκαν αιχμάλωτοι.

Ο  Sandanski   αποφάσισε ότι η ηλικιωμένη Miss Stone θα χρειαστεί βοήθεια κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας, έτσι οι αντάρτες του πήραν όμηρο και την  Κατερίνα Tsilka, μια  νεαρή βουλγάρα προτεστάντρια παντρεμένη με τον Γκεόργκι Tsilka, ένα Αλβανικό Προτεστάντη πάστορα, ο οποίος ήταν επίσης στη συνοδεία.

Όλοι οι άλλοι αιχμάλωτοι με εξαίρεση της Miss Stone και την Tsilka αφέθηκαν ελεύθεροι λίγες ώρες αργότερα.

Λίγο μετά, ωστόσο, αποκάλυψε ο  Sandanski   στη Miss Stone ότι οι απαγωγείς είναι Βούλγαροι πρώτον, διότι οι αντάρτες δεν μιλούσαν τουρκικά, και δεύτερον, ότι έπρεπε να ηρεμήσει.

Η Miss Stone είχε ζήσει μεταξύ των Βουλγάρων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και γνώριζε καλά τον αγώνα τους για ελευθερία…..

Υπάρχουν ακόμα μύθοι και αστείες ιστορίες στη βουλγαρική λαϊκή κουλτούρα σήμερα, ίσως λίγο υπερβολικοί, για την απαγωγή της Miss Stone από τους Βούλγαρους Μακεδόνες αντάρτες, και πώς η ισχυρή κυρία πήρε κυριολεκτικά τον έλεγχο της πληρωμής των λύτρων, και άρχισε να επηρεάζει τους σκληρούς μαχητές για ξύρισμα και κόψιμο των νυχιών τους, και τη προσκόλληση τους στον Προτεσταντισμό. Ως ένα σημείο πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος απήγαγε ποιόν.

Αλλά γεγονός είναι  ότι η Miss Stone είχε αρχίσει να ταυτίζεται έντονα με τους στόχους του αγώνα των ανταρτών και αυτό επιβεβαιώθηκε αργότερα αφότου αφέθηκε ελεύθερη από τις μεγάλες προσπάθειες υποστήριξης της για το βουλγαρικό αγώνα στην Μακεδονία στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Έχει η τρομοκρατία ανθρώπινο πρόσωπο;

Το σχέδιο των απαγωγέων, ωστόσο, υπέστη σοβαρό πλήγματα από την αρχή.

Πρώτον, τη δεύτερη ημέρα μετά την απαγωγή, ο Βοεβόδας Σαντάνσκι, έσπασε το πόδι του, και η τσέτα του έπρεπε να διασχίσει τα σύνορα προς την Βουλγαρία, έτσι ώστε να δει ένα γιατρό.

Επιπλέον, αποδείχθηκε ότι Tsilka Κατερίνα, η νεαρή γυναίκα που απήχθη με την Stone ήταν στον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης της.

Γύρω στο 1900 οι ΗΠΑ ήταν ακόμη ένας αναδυόμενος κολοσσός, που είχε μικρή επιρροή στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, παρά την αμερικανική παρουσία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. 
Σύμφωνα με ορισμένους Αμερικανούς, η υπόθεση της απαγωγής της Μις Στόουν ανέδειξε την αδυναμία και την αποτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών να προστατεύσει τους πολίτες της σε αυτό το μέρος του κόσμου.

Οι βούλγαροι απαγωγείς της Miss Stone χρειάστηκαν σχεδόν δύο μήνες για να καταφέρουν να έρθουν σε επαφή με αμερικανικούς εκπροσώπους, προκειμένου να ζητήσουν λύτρα.

Η απαγωγή συνέπεσε με τη δολοφονία του Αμερικανού Προέδρου William McKinley. Ο   Sandanski    ενημέρωσε Miss Stone και την Tsilka για τα νέα γύρω από τη δολοφονία του McKinley.

Η επαναστάτες εξήγησαν στη Miss Stone τους στόχους τους και την ανάγκασαν να γράψει ένα γράμμα σε ένα στενό της πρόσωπο περιγράφοντας τα αιτήματά τους. Ζήτησαν 25.000 χρυσές τουρκικές λίρες, περίπου 110.000 δολλάρια κατά εκείνη τη χρονική στιγμή ένα κολοσσιαίο ποσό.

Η αρχική επιστολή δεν πήγε στα σωστά χέρια με αποτέλεσμα, οι οθωμανικές και οι βουλγαρικές αρχές να κυνηγούν τους αντάρτες της τσέτας του Σαντάνσκι.

Παράλληλα, η Ανώτατη Επιτροπή Μακεδονίας-Αδριανούπολης, ο ανταγωνιστής της επαναστατικής οργάνωσης που εδρεύει στη Σόφια, άρχισε να ασχολείται με τον Σαντάνσκι με σκοπό αυτή να αναλάβει την απαγωγή των ομήρων και να πάρει αυτή τα λύτρα.

Έτσι σε κάποιο σημείο, παραλίγο η τσέτα του Σαντάνσκι VMORO να συγκρουστεί με ένα άλλο βουλγαρικό απόσπασμα 80 ανθώρπων που είχαν σταλεί από το Ανώτατο επιτροπής.

Τελικά, ο Krastyo Asenov κατάφερε να δώσει την επιστολή για τα λύτρα στον αμερικάνο ιεραπόστολο Εντι Hasckel σε Samokov, ο οποίος την διαβίβασε στους Αμερικάνους διπλωμάτες στην Κωνσταντινούπολη.

Οι πρωτοβουλίες για τις συνομιλίες για την απελευθέρωση της Miss Stone ελήφθησαν από τον Charles Dickinson. Αρχικά, οι αντάρτες απαίτησαν τα λύτρα ως τα τέλη Οκτωβρίου, αλλα η αμερικανική διπλωματική υπηρεσία αρνήθηκε να πληρώσει το κολοσσιαίο ποσό.

Ο Αμερικανός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη, ο Charles Dickson, ξεκίνησε μια διαμάχη με τη βουλγαρική κυβέρνηση για την απαγωγή Μις Στόουν, η οποία οδήγησε σε διπλωματική ένταση μεταξύ της Βουλγαρίας και των ΗΠΑ, ακόμη και πριν οι δύο χώρες συνάψουν επίσημες διπλωματικές σχέσεις.

Το Ιεραποστολικό Λόμπι και οι Βουλγαρο-αμερικανικές σχέσεις

Ταυτόχρονα, όμως,το Προτεσταντικό ιεραποστολικό λόμπι πίεσε τη κυβέρνηση των ΗΠΑ να ενεργήσουν.

Αυτό επιτεύχθηκε με μια σολομώντεια λύση. Οι ιεραπόστολοι θα συλλέξουν τα χρήματα, αλλά η κυβέρνηση υποσχέθηκε να τα επιστρέψει αφού στη συνέχεια μετά τα πάρει πίσω, είτε από τους αντάρτες είτε από τις αντίστοιχες αρχές στην περιοχή των Βαλκανίων. Έτσι, οι ιεραπόστολοι συγκέντρωσαν από δωρεές 66.000 δολάρια δηλαδή 15.000 χρυσές τουρκικές λίρες.

Ο Πρόξενος των ΗΠΑ Dickinson, όμως, αποφάσισε να παζαρέψει με τον Chernopeev και Asenov προσφέροντάς τους μόνο 10.000 τουρκικές λίρες, τις  οποίες όμως αυτοί αρνήθηκαν.

Σε εκείνο το σημείο ο ίδιος διέκοψε τις συνομιλίες. Εν τω μεταξύ υπήρξε σύγκρουση με τη βουλγαρική κυβέρνηση την οποία κατά κάποιο τρόπο προσπάθησε να καταστήσει υπεύθυνη για την απαγωγή της Μις Στόουν.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Βουλγαρίας, Στόγιαν Ντάνεφ, αντέκρουσε τις επικρίσεις λέγοντας ότι δεν υπήρχε καμία απόδειξη ότι η τσέτα του Σαντάνσκι ήταν στο βουλγαρικό έδαφος, και ότι ολόκληρη η απαγωγή ήταν η πρωτοβουλία του VMRO.

Ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης με τον Ντίκινσον, η βουλγαρική κυβέρνηση αρνήθηκε να χορηγήσει άδεια για τη διαπίστευση του ως Αμερικανού εκπρόσωπο στη Σόφια.

Έτσι οδηγήκε η απαγωγή  σε διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ της Βουλγαρίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, πριν ακόμα οι δύο χώρες αναπτύξουν επίσημες διπλωματικές σχέσεις.

Τον Δεκέμβριο του 1901, οι φήμες ότι Tsilka πέθανε κατά τη γέννα και η Miss Stone πέθανε λίγο μετά, από τη θλίψη θορύβησε τους Προτεστάντες ιεραπόστολους που ανάγκασαν την Αμερικανική κυβέρνηση να ενεργήσει  με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.

Οι διαπραγματεύσεις έγιναν από το Δρ House, το πρόσωπο που αρχικά σχεδίαζαν να απαγάγει ο Σαντάνσκι, και του ταμία του Αμερικανικού Συμβουλίου στην Κωνσταντινούπολη Γουίλιαμ Πιτ.

 Η νέα ομάδα αποφάσισε να προσφέρει στους απαγωγείς όλα τα χρήματα που είχαν - 15 000 τουρκικές λίρες.

Η Μις Ellen Stone, μια κάτοικος της Μασαχουσέτης, πέρασε πάνω από 20 χρόνια ως προτεστάντης ιεραπόστολος στη Βουλγαρία και τις βουλγαρικές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1878 και 1901.

Εν τω μεταξύ, η τύχη των ομήρων διατηρούνται στα πρωτοσέλιδα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Η ηλικιωμένη Μις Stone και η νεαρή Tsilka ήδη στο έβδομο με έγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της να συνεχίζει να κινείται με τους επαναστάτες από χωριό σε χωριό για να  αποφύγει το  τουρκικό  στρατό, τη βουλγαρική  αστυνομία και τους εσωτερικούς αντιπάλους της επαναστατικής οργάνωσης.

Ωστόσο, εκτός από τη αποφυγή της σύλληψης, η άλλη μεγάλη ανησυχία της τσέτας του Σαντάνσκι ήταν η ημερομηνία τοκετού της Tsilka.

Katerina Tsilka, Miss Ellen Stone and the baby Elena
shortly after their release by the Sandanski band.

Στις 3 Ιανουαρίου 1902, στο χωριό Serbinovo, η Κατερίνα Tsilka γέννησε ένα υγιές κορίτσι που το ονόμασε Έλενα το όνομα της Μις Στόουν. Η γέννηση του παιδιού εορτάστηκε με μια γιορτή από τους αντάρτες.

Όμως, τα τουρκικά στρατεύματα έφθασαν τρεις ημέρες αργότερα, και έπρεπε να φύγουν και πάλι.

Η Tsilka είχε σπουδάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες και φρόντισε το νεογέννητο παιδί της, σύμφωνα με τις τεχνικές της δυτικής ιατρικής πράγμα που  έκανε εντύπωση στο Σαντάνσκι Βοεβόδα.

Το κλάμα του μωρού, ωστόσο, αύξησε την ανησυχία  για τους αντάρτες.

 Κάποιοι  απο τους αντάρτες πρότειναν ότι θα πρέπει να σκοτώσουν τους ομήρους προκειμένου να αποφύγουν τη σύλληψη.

Το συγκρότημα κατάφερε να κρυφτεί στο Vlahi, το χωριό Σαντάνσκι, και η εντολή του Βοεβόδα προς στον Chernopeev και  Ασένοφ ήταν να τελειώσει η ιστορία με τα λύτρα με όποιον τρόπο μπορούσαν, επειδή «όλοι είχαν βαρεθεί."

Στο σημείο αυτό, ο House και ο πρόξενος Pete συνάπτουν συμφωνία μαζί τους για λύτρα των 14 500 λιρών. Αυτό συνέβη μετά την ένατη ημέρα που η τσέτα ήταν στο Vlahi.

Ο επικεφαλής των αμερικανικών Προτεσταντών ιεραποστόλων στη Θεσσαλονίκη, ο John House,    ο αρχικός στόχος της απαγωγής ήταν αυτός που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην επιτυχή ολοκλήρωση των συνομιλιών για τα λύτρα και την απελευθέρωση.

Στις 31 Ιανουαρίου 1902, ο Σαντάνσκι και ο Asenov συναντήθηκαν με τον House στο Μπάνσκο.

Ο  House έφερε τα χρήματα τα οποία αναλήφθηκαν από το λογαριασμό του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ στην Οθωμανική Τράπεζα σε υποκατάστημα στη Θεσσαλονίκη. Συνοδευόταν  από 250 Τούρκους στρατιώτες.

Ο Σαντάνσκι έφερε μια επιστολή από την κυρία Stone, εξήγησε στο House ότι η απαγωγή ήταν "για καλό σκοπό", και απαίτησε οι Τούρκοι στρατιώτες να αποσυρθούν πριν παραδοθούν τα λύτρα.

Οι Τούρκοι αξιωματικοί αρνήθηκαν. Έτσι ο Σαντάνσκι και ο House αναγκάστηκαν να διαμόρφωσουν ένα σχέδιο για να τους ξεγελάσουν.

O Σαντάνσκι και o House είπαν στους Τούρκους ότι συμφώνησαν να γίνει η μεταφορά σε άλλη πόλη στο νότο, και έτσι  ο House παρέδωσε τα χρήματα κρυφά σε άλλους Προτεστάντες στο Μπάνσκο, από όπου και τα παρέλαβε ο Σαντάνσκι.

Τα χρυσά νομίσματα ζύγιζαν συνολικά 105 κιλά και μεταφέρθηκαν σε πολλές δόσεις.

Η Δεσποινίς Stone και η Tsilka αφέθηκαν ελεύθερες στις 23 Φεβρουαρίου 1902, κοντά στην Strumitsa, αφού πέρασαν 173 ημέρες αιχμαλωσίας.

Συνέπεια της πρώτης σύγχρονης ομηρίας στην ιστορία της Αμερικής (και της Βουλγαρίας)

Ακόμη και αν η απαγωγή δεν είχε επισήμως κυρώσεις από την ηγεσία VMRO και ήταν μια πρωτοβουλία του Σαντάνσκι και Chernopeev, οι άνδρες έδωσαν όλα τα χρήματα στον ηγέτη της οργάνωσης Γκότσε Ντέλτσεφ, ο οποίος πλήρωσε με  2 τουρκικές λίρες καθένα από τα μέλη της ομάδας Σαντάνσκι .

Ένας άλλος ηγέτης της VMRO, Gyorche Petrov, παρατήρησε αργότερα ότι, δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των " χρημάτων της Μις Stone " δαπανήθηκαν για τον αδελφοκτόνο πόλεμο εναντίον της  αντιπάλου επαναστατικής οργάνωσης, που εδρεύει στη Σόφια.

Άλλοι λογαριασμοί, ωστόσο, δείχνουν ότι σχεδόν το ήμισυ του συνόλου των όπλων - ή 7.500 όπλα - που χρησιμοποιείθηκαν από τους βούλγαρους αντάρτες της VMRO στη Μακεδονία τα επόμενα χρόνια - στη λεγόμενη Εξέγερση του Ίλιντεν-Preobrazhenie τον Αυγούστου 1903 (η οποία ήταν η μεγαλύτερη βουλγαρική εξέγερση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορία) - αγοράστηκαν με χρήματα από τα λύτρα.

Βέβαια, δυστυχώς, η εξέγερση του Ίλιντεν-Preobrazhenie καταπνίγηκε από τις οθωμανικές δυνάμεις, και απέτυχε να δημιουργήσει μια διεθνή παρέμβαση από τις Μεγάλες Δυνάμεις.

Μόλις οι όμηροι αφέθηκαν ελεύθεροι, και οι δράστες δεν έχουν συλληφθεί, η κυβέρνηση του Τούρκου σουλτάνου εξέφρασε την ανησυχία ότι οι Αμερικανοί θα απαιτήσουν τα χρήματα για τα λύτρα από την απαγωγή επειδή το έλαβε χώρα στο έδαφος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Μετά την απελευθέρωση, ωστόσο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν σε δύσκολη θέσν. Δεν είχε καμία νομική βάση για να ζητήσει τα λύτρα από τη βουλγαρική κυβέρνηση.

Τελικά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε να αναλάβει τις δαπάνες, και να επιστρέψει τα χρήματα στους ιεραποστόλους από τον κρατικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ, προκειμένου να διατηρήσει τους διπλωματικούς δεσμούς της με τη Βουλγαρία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η δεσποινίς Ellen Stone είναι ο πρώτος Αμερικανός πολίτης που απήχθη για λύτρα στη σύγχρονη εποχή. Η υπόθεση της Μις Stone ήταν πρωτοσέλιδο στον ευρωπαϊκό και αμερικανικό τύπο για μήνες.

Οι βούλγαροι απαγωγείς, οι οποίοι χρησιμοποίησαν απερίφραστα τις τρομοκρατικές μεθόδους, πέτυχαν  και τους  δύο  βασικούς τους στόχους – κατόρθωσαν  να πάρουν ένα αρκετά μεγάλο ποσό για τα όπλα, και κατάφεραν να  επικεντρώσουν τη διεθνή κοινή γνώμη - ιδίως στην Αμερική - σχετικά με την κατάσταση των Βουλγάρων και των χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η Μις Ellen Stone επέστρεψε στην Αμερική ως ένθερμος υποστηρικτής της αιτίας για την απελευθέρωση των Βουλγάρων Μακεδόνων, και είναι ίσως η πρώτη γυναίκα που έχει βιώσει αυτό που οι ψυχολόγοι περιγράφουν ως Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Μετά την απελευθέρωση της δεν παρείχε καμία πληροφορία στις οθωμανικές αρχές για να τους βοηθήσει να πιάσουν τους απαγωγείς της.

Η Έλενα, το μωρό που γεννήθηκε από την Κατερίνα Tsilka στην αιχμαλωσία, μεγάλωσε και παντρεύτηκε τον Αμερικανό πρόξενο στα Τίρανα, Γιώργο Miner. Πέθανε από φυματίωση στα 24.

Η Tsilka γέννησε ακόμη μια κόρη και δύο γιους. Πέθανε στα Τίρανα το 1952 σε ηλικία 86 ετών.

Ο Γιάνε Σαντάνσκι στη συνέχεια πέρασε από διάφορα στάδια της επαναστατικής του καριέρας, καθώς ήταν υποστηρικτής της ανεξάρτητης και πολυεθνικής Μακεδονίας κατά το χρόνο της Επανάστασης των Νεοτούρκων το 1908.

Με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, επιστρέφει στις θέσεις του για την ένωση της Μακεδονίας με την Βουλγαρία.

 Σκοτώθηκε το 1915 από την αντίπαλη βουλγάρικη οργάνωση της VMRO.

Παρ 'όλα αυτά, παραμένει ένας από τους πιο σεβαστούς ήρωες της βουλγαρικής επανάστασης, με πολλά λαϊκά τραγούδια αφιερωμένα σε αυτόν.

Πιο διάσημη ρήση του, «Το να ζεις σημαίνει να αγωνίζεσε: ο σκλάβος αγωνίζεται για την ελευθερία, και ο ελεύθερος άνθρωπος - για την τελειότητα", είναι χαραγμένο στον τάφο του, στη νοτιοδυτική Βουλγαρία, όπου επίσης υπάρχει μια όμορφη πόλη, Σαντάνσκι, με όνομά του.

Ο Χρίστο Chernopeev σκοτώθηκε σε μάχη στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο στο μέτωπο των Βαλκανίων ως αξιωματικός του Βουλγαρικού Στρατού, επίσης το 1915.

Ο Krastyo Asenov δολοφονήθηκε από τους ίδιους του υφισταμένους κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Ίλιντεν το 1903 σε ηλικία 26 ετών, επειδή επέλεξε να παντρευτεί κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Σκοτώθηκε στο γάμο του, επειδή οι άλλοι αντάρτες ήταν οργισμένοι.

Μις Stone που επιβίωσε  απ 'τους απαγωγείς της, πεθαίνει το 1927 σε ηλικία 81 ετών.

 Δεν επέστρεψε στη Βουλγαρία μετά το 1902 παρά την υπόσχεσή της να δωρίσει χρήματα για τα σχολεία της Βουλγαρίας.

Μια άλλη σημαντική υποσημείωση

Η συγγραφέας γράφει στις 27 Ιουνίου 2004:

Είμαι η Τερέζα Carpenter, συγγραφέας της υπόθεσης Μις Στόουν.

Αισθάνομαι υποχρεωμένη να διορθώσω εξωφρενικούς ισχυρισμούς από ανώνυμους σχολιαστές εδώ στο Amazon σχετικά με την ταυτότητα των απαγωγέων.

Οι ισχυρισμοί ότι υπάρχει «Ένα πολύ σημαντικό λάθος" στο βιβλίο, ότι δηλαδή ποτέ δεν έζησαν οι Βούλγαροι σε αυτό το μέρος της Μακεδονίας και ότι οι απαγωγείς δεν ήταν Βούλγαροι δεν είναι αληθείς.

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει ότι οι Βούλγαροι ήταν η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή κατά τη στιγμή της απαγωγής Stone το 1901.