Η Ελληνική Παιδεία σε συρρίκνωση.

Γράφει η ΑΝΝΑ ΔΟΛΛΑΡΗ από το Περιοδικό "ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ".

 Εκπαιδευτικοί κύκλοι μιλούν για Αμερικανούς που συμμετέχουν στη συγγραφή της ελληνικής ιστορίας!

"Η συμφιλίωση δεν σημαίνει λήθη, διότι δεν συμφιλιώνεσαι διά του ψέματος." (Κ.Ζουράρις)

Από την αρχαιότητα, η Παιδεία στη χώρα μας ήταν λίκνο του πολιτισμού και κορωνίδα του ελληνισμού.

Ύψιστος ΣΤΟΧΟΣ της, η πνευματική αλλά και η συναισθηματική ολοκλήρωση του ανθρώπου.

Τον τελευταίο αιώνα, όμως, και κυρίως μετά τη μεταπολιτευτική περίοδο, η Παιδεία στην Ελλάδα υποβάλλεται σε αλλεπάλληλες «εκπτώσεις», μοιάζοντας με χάρτινο πύργο που καταρρέει με το πρώτο φύσημα ή με τις πρώτες εξωγενείς «επιδράσεις», οι οποίες πολύ συχνά περνούν αβίαστα στην πνευματική μας κληρονομιά.

Τι κρύβει η κατάργηση της «Εθνικής» Παιδείας.

Από τη μέρα που η Άννα Διαμαντοπούλου ανακοίνωσε την κατάργηση του επιθετικού προσδιορισμού «Εθνική» από τον τίτλο του υπουργείου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι κατελήφθησαν από εθνική ανησυχία και άρχισαν να αναρωτιούνται για ποιο λόγο κάθε τρεις και λίγο το έθνος μας «πετσοκόβεται» και σιγά σιγά μπαίνει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Ο φιλόλογος, Ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος βλέπει πίσω απ' αυτές τις κινήσει ισχυρούς κύκλους, οι οποίοι επωφελούνται από την πνευματική αποδυνάμωση των Ελλήνων.

«Υπάρχουν εξωελληνικά και ενδοελληνικά συμφέροντα. Βασικός στόχος είναι να ενταχθεί η νεολαία σε έναν παγκόσμιο "πολτό", απ' όπου θα εκλείπει η κριτική και δημιουργική σκέψη.

Οι πιο κερδισμένοι απ' όλο αυτό είναι οι οικονομικά ισχυροί σε κάθε γωνιά της γης.
 

Ο πανεπιστήμιακος και διανοούμενος Κώστας Ζουράρις προχωρεί ακόμα βαθύτερα, εστιάζοντας στους κινδύνος αυτής της «εθνικής μειοδοσίας».

«Ο ουσιαστικός κίνδυνος είναι η αποβλάκωση, η οποία είναι συνώνυμο της προδοσίας.

Η βλακεία είναι συνώνυμο και ταυτόσημο τηs εθνικής μειοδοσίας και της διαλύσεωs κάθε κοινωνικού ιστού και της κοινωνικής συμμετοχής οποιασδήποτε συσσωματώσεως.
. Δεν λέω έθνος συγκεκριμένα• συσσωμάτωση είναι και ένα σωματείο ή η Κρήτη, η Κύπρος, ό,τι είναι αποσυνθετικόν των συσσωματώσεων, το οποίο οφείλεται στην επιβολή άνωθεν».


Μια άλλη άποψη θέλει την ελληνικότητα υπό διωγμό, ο οποίος ξεκινά μέσα από τον αφελληνισμό της ίδιας της Παιδείας μας.

Αυτό είναι κάτι που έγινε σταδιακά, μέσα από αλλεπάλληλες ζυμώσεις, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την παρεξήγηση οτιδήποτε ελληνικού, όπως σχολιάζει στο «Μετροπόλιταν» και ο ακαδημαϊκός Γιώργος Μπαμπινιώτη.

«Ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική Παιδεία στη χώρα μας είναι υποτιμημένες Αξίες.

Κάποια στιγμή -από ακατανόητη και αδικαιολόγητη παρεξήγηση-το να μιλάς για ελληνικότητα, ελληνισμό, ελληνική παράδοση κ.λπ. θεωρήθηκε εθνικισμός, πατριδολαγνεία, προγονολατρεία κ.ο.κ. »

Έφτασε να θεωρείται κανείς υπερσυντηρητικός, δεξιός, εχθρός της προόδου κ.λπ., αν υποστήριζε την ανάγκη συστηματικής διδασκαλίας της διαχρονίας της γλώσσας μας στο σχολείο, τη διδασκαλία του αρχαίου λόγου και την άμεση επαφή των μαθητών με το κείμενο, με ό,τι ο Σεφέρης αποκαλούσε τα "παλαιότερα Ελληνικά μας"».

Αυτή η στάση, όπως εξηγεί ο κ. Μπαμπινιώτης, ακόμα κι όταν ξεκινούσε καλοπροαίρετα, ως αντίδραση σε ακραίες θέσεις που είχαν υποστηριχθεί στο παρελθόν, σε ξεπερασμένες μεθόδους διδασκαλίας σε αντιλήψεις υπερπροβολής της ελληνικής αρχαιότητας εις βάρος του Νέου Ελληνισμού, οδήγησε στο άλλο άκρο:

στην παραμέληση της επαφής με τη διαχρονία του ελληνισμού και στην υπονόμευση της συνέχεια που διακρίνει ιστορικά και πολιτισμικά τον ελληνισμό, με αδιάψευστη μαρτυρία τη γλώσσα μας.

«Έτσι καλλιεργήθηκε μία, σε μεγάλη έκταση, τεχνητή ιδεολογική σύγκρουση ανάμεσα στο νέο ελληνισμό και στις παλαιότερες μορφές του ελληνικού πολιτισμού (αρχαιότητα και Βυζάντιο).

Τεχνητή γιατί στην πραγματικότητα ούτε οι μεν ούτε οι δε απέρριπταν ό,τι προηγήθηκε ή ό,τι ακολούθησε, απλώς το υπέτασσαν ή το υποβάθμιζαν», συμπληρώνει ο καθητής.
Όταν οι σφαγές γίνονται... μετακινήσεις

Ο κ.Καργάκος εντόπισε παρακμή στην «καθημερινή λογοτεχνία», όπως είναι οι εφημερίδες και ο Τύπος γενικότερα, αλλά και πτώση του γλωσσικού «αιματοκρίτη» αυτής καθεαυτής της λογοτεχνίας.

Πως να είναι αλλιώς, όταν στα βιβλία που διδάσκονται στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, τα οποία και διαμορφώνουν συνειδήσεις, θα συμπεριληφθεί εκ νέου το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού της κυρίας Ρεπούση, με τις ευλογίες της Άννας Διαμαντοπούλου;

Στο βιβλίο αυτό, λοιπόν, η σφαγή των Ελλήνων από τους Τούρκους στο λιμάνι της Σμύρνης παρουσιαζόταν ως απλή μετακίνηση των Ελλήνων.

Το δε σημερινό βιβλίο Ιστορίας Γ Γυμνασίου κάνει μία σύντομη,

εξασέλιδη αναφορά στην Επανάσταση του 1821, που σημάδεψε τη ρότα της νεοελληνικής Ιστορίας, αλλά και της παγκόσμιας,

ενώ αφιερώνει πάνω από είκοσι σελίδες στο οικονομικό κραχ της Αμερικης του 1929.

Εκπαιδευτικοί κύκλοι κάνουν λόγο για Αμερικανούς συγγράφεις που συμμετέχουν στη συγγραφή της ελληνικής Ιστορίας, επιβεβαιώνοντας τους φόβους πολλών για ενδεχόμενη εθνική μειοδοσία και έμμεση παράδοση της χώρας σε ξένα χέρια. Όπως είχε πει ο Χένρι Κίσινγκερ,

«αν θέλεις να σβήσει μία χώρα από το χάρτη, ακρωτηριάζεις τη γλώσσα και τον πολιτισμό της».

Και πόσο ευκολότερα επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο, όταν η χώρα αυτή αιμορραγεί οικονομικά, αλλά πρωτίστου πνευματικά;...

«Όταν βγήκε εκείνο το επονείδιστο βιβλίο, το άθλιο κουρελούργημα της Ρεπούση, πριν από τρία χρόνια, ήταν εντελώς κατευθυνόμενο για τη συμφιλίωση των λαών», σημειώνει ο κ. Ζουράρις και θέτει ένα παράδειγμα προς ενημέρωση όσων πιστεύουν ότι με την παραποίηση της Ιστορίας επιτυγχάνεται η προσέγγιση των λαών.

«Όταν κάποτε μια μεραρχία των Es-Es πέρασε στην υποχώρηση και έσφαξε εξακόσιους Γάλλους κατοίκους, οι Γάλλοι υποχρέωσαν τον πρόεδρο της Γερμανίας να έρθει εκεί, στο μνημείο, και να ζητήσει γονατιστός συγγνώμη, και κάθε χρόνο έρχεται κάποιος Υπουργός ή και ο Πρωθυπουργός της Γερμανίας και παρίσταται στη γιορτή.

Οι Γάλλοι δεν κατήργησαν την τελετή και οι Γερμανοί δεν ζήτησαν τη λήθη του γεγονός.

Η συμφιλίωση δεν σημαίνει λήθη, διότι δεν συμφιλιώνεσαι διά του ψέματος.

Και αυτά τα εκπαιδευτικά "βλακόμετρα" εδώ νομίζουν ότι διά της παραποιήσεως, της πλαστογραφήσεως και της αποσιωπήσεως, δηλαδή του διασυλλογικού ψεύδους, θα συμφιλιωθούν με τους Τούρκους...»

Για να επέλθει ο πλήρης έλεγχος ενός Κράτους, ξεκινά το «πριόνισμα» του βασικού κορμού του:
της εθνικής υπόστασης και Ταυτότητας μας , της κουλτούρας και, βέβαια, της γλώσσας.