Στίχοι του Γεωργίου Σουρή για τον Εθνομάρτυρα Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης

Στεφάνι καί στής Δράμας

τον παπά, τον ήρωά μας.

Αφοβος, ανδρειωμένος, για τήν Πίστι, για τό Γένος, 

δείχνει στήθος μαχητού

μπρος στις λόγχες του στρατού.

Δεν τον σκιάζουν του νιζάμη μήτε λόγχες και μαχαίρες,

μήτε δεσποτών φοβέρες.

Φτερουγίζουν στη μορφή του πόθοι κι όνειρα μεγάλα 

κι αν τον πνίξουν στην κρεμάλα, 

θ΄ αντηχούν αγγελικά του Δεσπότη οί προσευχές για παλληκαριών ψυχές.

Άφοβος, ανδρειωμένος, 

για τήν Πίστι, για τό Γένος 

βροντή κάνει τή λαλιά του

 και πετά μέ τον αητό, 

πού ραγιάδων βογγητό τον ξυπνά μέσ΄ στή φωλιά του.

Δόλια σκλάβα μπρός μας πάλι φέρε τήν αυγή τήν πρώτη,

βγάζε δεσποτάδες σαν τής Δράμας τον Δεσπότη.

Σύ προμάχων δείχνε τάφους καί στα χώματά σου μέσα, 

σμίγε λεβεντιές μέ ράσα Γαβριήλ καί Παπαφλέσσα 

κι ας ξεπλύνουν στα νερά των ιεροί σου ποταμοί 

τις σημαίες τις γαλάζιες καί του γένους τήν τιμή.

Μιας ξεφυλλισμένης δάφνης εσύ σκόρπ΄ ακόμα φύλλα 

μέσ’ στην τόση ξεραίλα

 και δυνάμωνε τό Γένος, όπως στής σκλαβιάς τά χρόνια,

κι ας χαράζουν ίχνη δόξης των Όλύμπων σου τά χιόνια.

Ρόδιζε σέ χειμωνιές μ΄ αιματοβαμμένα κάλλη

κι άπό θάλασσα καί γη νά βοφ βοή μεγάλη:

Σάτυρος γι΄ αυτές πού ζούνε μέσ΄ στις μούχλας τή μητέρα,

Πίνδαρος γι΄ αυτές πού πήγαν νά πεθάνουν εκεί πέρα,

*

Έμαθα πώς άνεκλήθη 

μέσω τόσης καταιγίδος 

καί τής Δράμας ό Δεσπότης.

Κι ιδού, φώναζαν τά πλήθη, 

τού Χριστού καί τής Πατρίδος 

λειτουργός καί στρατιώτης.

Νάτος ό Μητροπολίτης 

μέ τά χέρια σηκωμένα 

τούς αγώνας ευλογεί 

καί μέ μάτια βουρκωμένα 

Χαιρε, λέγει, ήρώων γή.

Καί μέ τούτον τον Παπά 

κάθε φρόνημα ψηλώνει 

κι εγώ βλέπω κάποιο χέρι

 μέ σταυρό καί μέ μαχαίρι 

καί τό Γένος ευλογεί 

καί τό κράτος φασκελώνει.