Οι βασικές παράμετροι της εκπαιδευτικής ανάπτυξης του ελληνισμού της Μακεδονίας στα μέσα του 19ου αιώνα.

Του Κωνσταντίνου Βακαλόπουλου από το "Μακεδονία και Τουρκία 1830-1878).

Μετά την ελληνική επανάσταση του 1821 οι αποδημίες των Ελλήνων της Μακεδονίας προς την Αυστροουγγαρία και τη Γερμανία γίνονται ολοένα και αραιότερες.

Οι περισσότεροι, κυρίως  Δυτικομακεδόνες, στρέφονται προς τις μεγάλες πόλεις της Ευρωπαϊκής Τουρκίας και τις βαλκανικές χώρες.

 Οι αστοί αυτοί αποβλέπουν στη διάδοση της ελληνικής παιδείας στις πατρίδες τους και γενικότερα στην πνευματική και εθνική αφύπνιση των συμπατριωτών τους.
Δαπανούν μεγάλα ποσά για την ίδρυση εκκλησιών, σχολείων, νοσοκομείων και την εκτέλεση άλλων κοινωφελών έργων.
Ύστερα από το τέλος του Κριμαϊκού πολέμου (1853-1856) σημειώνεται μεγάλη εκπαιδευτική ανάπτυξη στον γεωγραφικό χώρο της μείζονος Μακεδονίας.
 Η εκπαιδευτική αυτή κίνηση οφείλεται όχι μόνο στην οικονομική συμπαράσταση των αποδήμων, αλλά κυρίως στη δραστηριότητα πολυάριθμων
συλλόγων, σωματείων, εταιρειών, αδελφοτήτων, οι οποίοι επιδιώκουν να διαδώσουν την ελληνική πάιδεία.

Η ελληνική μακεδονική αστική τάξη, που διαμορφώνεται την εποχή αυτή, αλλά και οι εκπαιδευτικοί σύλλογοι της Μακεδονίας και του ελληνικού κράτους, καταβάλλουν τεράστιες προσπάθειες για την ανύψωση της πνευματικής στάθμης του υπόδουλου ελληνισμού.

Η υπέρτατη θυσία του Παύλου Μελά για την σωτηρία της Ελληνικής μας Πατρίδος

Του κ. Κων/νου Β. Χιώλου, Διδάκτορος Νομικής – Προέδρου
Εθνικής Ενώσεως Βορείων Ελλήνων

 Ο Μακεδονικός Αγώνας – που άρχισε ουσιαστικά το 1870 που έγινε το Βουλγαρικό Σχίσμα και διήρκεσε μέχρι το 1908, ήτοι 38 έτη – είναι ο μεγαλύτερος Αγώνας του Ελληνικού Έθνους μετά την Επανάσταση του 1821. Κατά την διάρκεια αυτού ο Μακεδονικός Ελληνισμός υπέστη πολλές θυσίες σε ανθρώπινο δυναμικό και περιουσιακά στοιχεία. Παρ’ όλα αυτά, όμως, παρέμεινε ρωμαλέος και ανταποκρίθηκε πλήρως στο εθνικό του χρέος.

Την 4η Μαΐου 1904, δηλαδή πριν από 105 έτη, ιδρύθη στην Αθήνα η μυστική επαναστατική Οργάνωση «το Μακεδονικό Κομιτάτο», από τους Δημήτριο Καλαποθάκη, εκ Μάνης, διευθυντή της εφημερίδος «ΕΜΠΡΟΣ», Νικόλαο Πολίτη, Ιωάννη Δ. Ράλλη, Παναγιώτη Σαρόγλου και άλλους, το οποίος και απεφάσισε την άμεση δράση ενόπλων σωμάτων στην Μακεδονία προς αντιμετώπιση των Βουλγάρων κομιτατζήδων.

Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΝ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟ ΔΡΑΜΑΣ.

Από το Δημοτικό Σχολείο Ξηροποτάμου

Στόχος της προσπάθειας αυτής είναι η ανάδειξη και η παρουσίαση της ζωής και της δράσης των Μακεδονομάχων του Ξηροποτάμου.

Η αναζήτηση και η έρευνα του θέματος δεν πρέπει να σταματήσει σήμερα. Πρέπει να συνεχιστεί και στο μέλλον. Η δική σας συμβολή στην επίτευξη των παραπάνω στόχων είναι καθοριστική.

Να συγκεντρώσουμε και να καταγράψουμε όλες τις διαθέσιμες,

βιβλιογραφικές και κυρίως προφορικές μαρτυρίες για τους ήρωες Μακεδονομάχους της Βησσοτσάνης.

Ο ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΣ ΠΡΙΝ ΤΟ 1870

Βουλγαρική Κατοχή 1916-1918..Η παιδαγωγική αξία του ιστορικού γεγονότος.

Άρθρο του Γεωργίου Χατζοπούλου,

 Εκπαιδευτικού, 

Μέλους του Ιδρύματος Δραμηνών Μελετών.

Ο άνθρωπος είναι de natura ον ιστορικό (homo historicus) το οποίο σημαίνει πως κάθε του ενέργεια, από την πιο ασήμαντη μέχρι την πιο άρτια σχεδιασμένη, είναι παραγωγή ιστορίας.

Η πλειονότητα των ανθρώπων προσεγγίζει την ιστορία ως αλληλουχία ανθρωπίνων δράσεων μέσα στη χρονική ροή,
από δύο διαφορετικές αφετηρίες:
οι περισσότεροι παραμένουμε απλοί θεατές του ιστορικού γεγονότος ενώ ελάχιστοι από εμάς, μελετούμε την ιστορία.

Αυτό το τελευταίο σημαίνει πως η ιστορία είναι για μας διδαχή, σπουδή και σχολείο, για το πώς θα παράγουμε και εμείς αποδοτική ιστορία.
Είναι σαν ένα ποτάμι που στις απέναντι όχθες του βρίσκονται οι παρατηρητές του με διαφορετική οπτική επαφή.

Αναφορικά λοιπόν με τη μελέτη της ιστορίας και όχι με τη στείρα και «δημοσιογραφική» ιστορική ενημέρωση υπάρχουν δύο ερμηνευτικές θεωρήσεις:

η κλασσική και η σύγχρονη – μεταμοντέρνα.

Αυτό που τις διαφοροποιεί, που τις αποστασιοποιεί διαμετρικά μεταξύ τους είναι
η αντιμετώπιση του συγκρουσιακού στοιχείου μέσα στην ίδια την ιστορία.

Για τον μεταμοντέρνο ιστορικό μελετητή,
γεγονότα που στο παρελθόν απετέλεσαν σημεία τριβής,
αντιπαράθεσης και σύγκρουσης ανάμεσα σε
ομάδες, κοινωνίες ή και λαούς,
οφείλουν να αποσιωπούνται και να αναδεικνύονται μόνον τα κοινά σημεία επαφής:
εξάρουμε όσα μας ενώνουν και διαγράφουμε όσα μας χωρίζουν!

Αυτό εντάσσεται μέσα στις ευρύτερες προοπτικές της παγκοσμιοποιημένης κοσμοθεώρησης που μας θέλει όλους το ίδιο τη στιγμή

που δεν είμαστε όλοι το ίδιο αλλά και δεν θέλουμε να γίνουμε όλοι το ίδιο.

Για τον κλασσικό πάλι ιστορικό, το συγκρουσιακό στοιχείο του παρελθόντος δεν χρήζει αναπαραγωγής, η υπόμνησή του δεν σκοπεύει την αναζωπύρωση στο σήμερα και ο λόγος είναι απλός:
το στοιχείο αυτό ανήκει στο παρελθόν κομμάτι της ιστορίας, οι επιπτώσεις του όμως φτάνουν στο σύγχρονο ιστορικό χώρο και έτσι μας επηρεάζουν άμεσα ως δρώντες μέσα στο χώρο αυτό.

Έτσι, το ιστορικό γεγονός
(θετικό ή αρνητικό, ενοποιό ή διχαστικό)

γίνεται διαχρονικό ως προς τη προς τα εμπρός πορεία της ιστορίας και όχι την αναδρομική, προς τα πίσω.

Αν κανείς για όλα τα παραπάνω επιθυμεί – απαιτεί την τεκμηρίωση μέσα από τη φιλοσοφία της ιστορίας
(γιατί περί αυτού πρόκειται όταν παίρνουμε το ψυχρό ιστορικό γεγονός και το σπουδάζουμε πολυδιάστατα και πάντοτε ανθρωποκεντρικά)
αρκεί να ανατρέξει στον μέγα Θουκυδίδη,
τον Κικέρωνα τον Μιχαήλ Ψελλό
και να φτάσει μέχρι τους συγχρόνους.

Θα μπορούσα να δώσω εκτενή παραθέματα από τον Θουκυδίδη

(τον οποίο και σήμερα διδάσκονται με ευλάβεια οι πολιτικοί επιστήμονες από την Οξφόρδη μέχρι το Χάρβαρντ και τη Κολωνία)
αλλά για να μη θεωρηθεί πως είναι απόψεις πεπαλαιωμένες θα υπομνηματίσω έναν σύγχρονο φιλόσοφο της ιστορίας και όχι μόνο, από τους μεγαλύτερους της εποχής μας.

Πρόκειται για τον Καρλ Λεβίτ

ο οποίος στο κλασσικό του σύγγραμμα
«Το νόημα της ιστορίας» γράφει τα εξής επιλεκτικά:
«…η ιστορία πρέπει να ανακαλύπτεται και να επανανακαλύπτεται διαρκώς από τις ζώσες (η υπογράμμιση δική μου) γενεές….

μας κάνει καλό να θυμόμαστε σ΄ αυτούς τους καιρούς της αβεβαιότητας
ό,τι είναι ξεχασμένο και να ανακαλύπτουμε τις αυθεντικές πηγές των αποτελεσμάτων….

η ερμηνεία της ιστορίας είναι σε τελευταία ανάλυση μια προσπάθεια να κατανοηθεί το νόημα της ιστορίας ως νόημα της οδύνης διαμέσου της ιστορικής δράσης»

(ξέρετε τι σημαίνει αυτό το τελευταίο; ότι όλη η ιστορία είναι οδύνη επειδή αυτό που ως γεγονός είναι θετικό για κάποιους αποτελεί ταυτόχρονα μια τραγωδία για κάποιους άλλους.

Όπως η στρατιωτική νίκη είναι επιτυχία για τον νικητή αλλά και συμφορά για τον ηττημένο).
«….το νόημα όλων των πραγμάτων εξαρτάται από το σκοπό….ο σκοπός δεν περιέχεται στο αντικείμενο αλλά το υπερβαίνει.

Η ιστορία, έχει κι αυτή νόημα μόνο υποδεικνύοντας κάποιον υπερβατικό σκοπό περάν των πραγματικών γεγονότων.
Όμως, αφού η ιστορία είναι μια κίνηση μέσα στο χρόνο, ο σκοπός είναι ένας στόχος. Μεμονωμένα γεγονότα δεν έχουν καθ΄ εαυτά κανένα νόημα, ούτε και μια απλή σειρά γεγονότων».

«Το ηθικό δίδαγμα που πρέπει να αντλήσουμε από την ιστορική εμπειρία των εναλλασσομένων μεγαλείων και συμφορών είναι, κατά τον Πολύβιο να διδάξει στον αναγνώστη του πώς να μαθαίνει από τη μελέτη της ιστορίας αυτό που είναι καλύτερο σε κάθε στιγμή και σε κάθε περίσταση, δηλαδή να είναι μετριόφρων σε καιρούς ευημερίας και να συνετίζεται από τις κακουχίες των άλλων».

Έτσι βλέπουμε λοιπόν τα δεινά που υπέστησαν οι ελληνικοί πληθυσμοί από την γενοκτόνο βουλγαρική εξωτερική πολιτική μέχρι το 1945.
Και μη πει κανείς ό,τι δεν υπήρξε γενοκτόνος γιατί οι επιζώντες
π.χ. από τη σφαγή του Δοξάτου έχουν διαφορετική γνώμη,


όχι βγαλμένη από τη θεωρητική μελέτη αλλά από την ωμή βίωση της ιστορίας.


Επειδή οι συνέπειες των δεινών αγγίζουν και εμάς αλλά δεν μας προκαλούν την έξαψη της αντεκδίκησης.


Όπως όταν περάσει κανείς μια βαριά ίωση, θυμάται με θλίψη την οδυνηρή κατάσταση που έζησε, δεν μισεί όμως τον ιό που τη γέννησε.

Απεχθανόμαστε την αποτρόπαια πράξη,
δεν απεχθανόμαστε όμως τους αυτουργούς
επειδή τους αντιμετωπίζουμε ως άτομα
που έχουν απωλέσει την ανθρώπινη υπόσταση.

Μέσα σε τούτο το πλαίσιο γίνεται κατανοητή και η θέσπιση των επετείων για τέτοιου είδους ιστορικά συμβάντα τα οποία δεν μπορούμε να λησμονήσουμε όπως δεν μπορούμε να λησμονήσουμε ποτέ στη ζωή μας την ημέρα και την ώρα που πάθαμε ένα σοβαρό ατύχημα και κάθε χρόνο την ημέρα εκείνη έρχονται στο νου μας όλα εκείνα τα οδυνηρά δίχως να το επιδιώξουμε εκ των προτέρων.

Όλα τούτα, επειδή και η ιστορία είναι πρώτιστα ένα βίωμα.

Ο Μακεδονικός Αγώνας

Ο Μακεδονικός Αγώνας, είναι ο μεγαλύτερος αγώνας του περιουσίου Ελληνικού μας Έθνους, μετά την Επανάστασιν του 1821.


Άρχισε ουσιαστικώς το 1870 που έγινε το Βουλγαρικό Σχίσμα και διήρκεσε μέχρι το 1908, ήτοι τριάκοντα οκτώ έτη.

Κατά την διάρκεια αυτού, ο Μακεδονικός Ελληνισμός υπέστη πολλές θυσίες σε ανθρώπους και περιουσιακά στοιχεία.
Παρ’ όλα, όμως, αυτά παρέμεινε ρωμαλέος και ανταποκρίθηκε πλήρως στο εθνικό του χρέος χάρις και στην ενεργό συμπαράσταση του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως.

Οι αρχαίες Ελληνικές διάλεκτοι

Πηγή: Ελληνικό Αρχείο.

Κατάταξη, γεωγραφική τοποθέτηση και χαρακτηριστικά των αρχαίων Ελληνικών διαλέκτων

Οι αρχαίες ελληνικές διάλεκτοι κατατάσσονται συνήθως σε τέσσερις μεγάλες ομάδες: Ιωνική, Αρκαδική, Αιολική και Δυτική Ελληνική. Κατά καιρούς έχουν βέβαια προταθεί εναλλακτικές ταξινομήσεις.

Το άγαλμα του Παύλου Μελά στη Δράμα.

Στις 24 Αυγούστου, η στήλη είχε αναφερθεί στο αρχικό άγαλμα – μνημείο του ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥ το οποίο βρίσκονταν δίπλα στον Άγιο Παντελεήμονα, το οποίο κατέστρεψαν οι Βούλγαροι στην κατοχή, για να ανεγερθεί  με την απελευθέρωση στην ίδια θέση ένα άλλο.

Καλοκαίρι 2011: Γνήσια ΜακεδονικήΜουσική Παράδοση

Το Κέντρο Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ανατολικής Μακεδονίας διοργάνωσε

στο Πέτρινο Θέατρο- Φαράγγι την Κυριακή, 3 Ιουλίου 2011 στην Πετρούσα την

2η Πολιτιστική Συνάντηση

με Τραγούδια και Χορούς της Δράμας

«Ο κύκλος της ζωής»

Συμμετείχαν οι Σύλλογοι από τα ντόπια χωριά των Ένδοξων Μακεδονομάχων της Δράμας.
Συγκεκριμένα:

Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι:

Βώλακα

Κ.Βρύσης

Μοναστηρακίου

Ξηροποτάμου

Παγονερίου

Πετρούσας

Προσοτσάνης "Ο Μέγας Αλέξανδρος."

Πύργων

Για μια ακόμη φορά έδειξαν οι Σύλλογοι τι εστί γνήσιο Μακεδονικό ¨Εθνος .

Η έναρξη με τον Σεβασμιότατο κ.κ. Παύλο

Και το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ Φινάλε με όλους τους συλλόγους μαζί!!

Η μεγάλη (και πικρή) αλήθεια του Φαλμεράυερ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ. Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2005

 """και η μικρή εξήγηση της μετατροπής του Φαλμεράιερ από Ελληνολάτρη σε “εξολοθρευτή” της Ελληνικής συνέχειας"""

Όχι, δεν μιλάμε για τα περί φυλετικής συνέχειας
και αν το DNA των νεοελλήνων είναι ίδιο με του Περικλή ή του Ταμερλάνου (γι’ αυτό υπάρχει στο τέλος η απάντηση για όσους αγχώνονται).
Μιλάμε για μία απλή, πικρή αλήθεια που όμως

ΚΑΝΕΙΣ δεν τολμά να ψελλίσει.
Αντίθετα, οι κραυγές εναντίον του Φαλμεράιερ για τα περί φυλετικού αφανισμού είναι το προπύργιο της δειλίας μας ενώπιον των δικών μας ευθυνών για την κατάντια μας.

Η φυλετική κληρονομιά άλλωστε δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. ΑΠΟΛΥΤΩΣ.
Ιδιαίτερα όταν έχεις ξεπουλήσει κάθε αρετή που σου κληροδοτήθηκε και χρησιμοποιείς τον φυλετισμό για να κρύψεις την ηθική ανυπαρξία σου.

Διαβάστε λοιπόν τη μεγάλη αλήθεια που είπε ο Φαλμεράιερ και την έφερε στο φώς το εξαιρετικό Πόντος και Αριστερά:

σε αυτόν αλλά και σε χάρτες της "μεγάλης Σερβίας" η Τραπεζούντα αναφέρεται ως "Ελληνική Αυτοκρατορία" όπως και η Ήπειρος

“…Εδώ βρίσκεται το μυστικό της νίκης της ημισελήνου πάνω στο χριστιανισμό της Ανατολής.

Ο Έλληνας είχε ξεχάσει τελείως την πολεμική τέχνη.
Και ο αγροίκος Τούρκος, όταν ξεσπάθωσε να κατακτήσει την κληρονομιά των

Παλαιολόγων και των Κομνηνών,

βρήκε μπροστά του ‘εναν τρέμοντα, αλλά ελπίζοντα σε μια από θαύμα σωτηρία φοβισμένο αντίπαλο.

Στο πέρασμα του χρόνου τα πράγματα είχαν αλλάξει τόσο πολύ, που οι εγγονοί των αρχαίων εκείνων ανδρών, οι οποίοι κάποτε στις Πλαταιές και στη Σαλαμίνα διαπληκτίζονταν ποιοι θα πρωτοπολεμήσουν για την ελευθερία του ανθρώπινου γένους, τώρα είχαν καταντήσει να πιστεύουν ότι θα σπιλωθούν αν έπιαναν τα όπλα για να επιδιώξουν να υπερασπιστούν μ’ αυτά την πατρίδα ενάντια στους βαρβάρους…”

Οι Βλαχόφωνοι της περιοχής Δράμας (1902-1904)

ΤΟΥ ΒΑΣ. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ
Δικηγόρου-Συγγραφέα

Στην περιοχή Δράµας υπήρχαν κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα Βλάχοι που χωριζόταν σε δύο κατηγορίες. Βλάχοι που κατοικούσαν µόνιµα στην Δράµα και σε ορισµένα χωριά της περιφέρειας και Βλάχοι που ήταν νοµάδες κτηνοτρόφοι.
Οι δεύτεροι άλλαζαν τόπο διαµονής κάθε χειµώνα και καλοκαίρι.

Στον νοµό Δράµας (µε τα σηµερινά όριά του) οι Βλάχοι που ανήκαν στην δεύτερη κατηγορία ξεπερνούσαν τις 400 οικογένειες και µάλιστα πολυµελείς.

Μακεδονομάχοι Δράμας-Σερρών: Καπετάν Δούκας Ζέρβας

ΤΟΥ ΒΑΣ. Κ. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ

Το πραγματικό όνομα του Καπετάν Δούκα Ζέρβα ήταν Δούκα Δούκας του Γεωργίου.

Γεννήθηκε στην πόλη των Σερρών από εύπορη οικογένεια.
Ο πατέρας του Γεώργιος Δούκας ήταν εργοστασιάρχης και κάτοχος μεγάλης περιουσίας.

Οι κομιτατζήδες είχαν ξεκινήσει το δολοφονικό τους έργο από το έτος 1903.

Κατέβαιναν από την Βουλγαρία οι συμμορίες των κομιτατζήδων και έσφαξαν στα χωριά τους Έλληνες κυρίως τους προύχοντες.

Το 1904 ο αρχικομιτατζής Πανίτσα με την συμμορία του μπήκε στο Ζίρνοβο (Κ.Νευροκόπι) και έσφαξε όλο το κοινοτικό συμβούλιο του χωριού, που αποτελούνταν από 12 μέλη.

Βλέποντας οι συμπατριώτες του Έλληνες να υποφέρουν τα πάνδεινα  από τις βουλγαρικές συμμορίες των κομιτατζήδων, απεφάσισε να δράσει.

Θράκες: Έλληνες εσμέν το γένος. Το χρυσό δακτυλίδι (Εζέροβο).

Η επιγραφή του Εζέροβο (5ος αιώνας π.Χ.)

Από το διαδυκτιακό χώρο το Μυστήριο του Εζέγοβο.

We think that in this scripto continua is hiding a poem in 5 line (daco-thracian tanca) with an eneasiliab in the first line, a sixsilabes in second, third and forth line, and three or forth silabes in fifth line
  
The same poem in romanian
Se-nvirte Unu, curge Noua
El te-a nascut, o A
Ra, zeu al casei ant
El e venit, prieteni
Ra, zeul tau
A poem in daco-thracian language (Yauna.!!!!!!!!!!!!!!!!!)

Η θρακική γλώσσα ανήκει στον ινδοευρωπαϊκό γλωσσικό κορμό και μαζί με τη φρυγική και την αρμενική αποτελούν τη θρακοφρυγική οικογένεια.
Ήταν συγγενική με την ελληνική γλώσσα, αργότερα όμως αποξενώθηκε, διατηρώντας πολλές κοινές ρίζες και τύπους.
Πολλές ελληνικές λέξεις, που διαβάστηκαν στη Γραμμική Β, μαρτυρούνται και στο χώρο της Θράκης. Πολλά ονόματα και τοπωνύμια γνωστά στη Θράκη, όπως Αγριάνες, Δύμη, Νέστος, Σκαιός ποταμός, υπάρχουν και στη νότια Ελλάδα.
 

Έλληνες το γένος: Η Πόλις Εάλω.

Πρόσκληση.

Σας προσκαλούμε να τιμήσετε με την παρουσία σας την εκδήλωση μνήμης για την Άλωση της Πόλης.
Ομιλητής ο Δρ. Παυλίδης Αντώνης, Ιστορικός-Σχολικός Σύμβουλος με θέμα:

"Τα αίτια και οι επιπτώσεις της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης".

 

«Το θαύμα του Γκέρλιτς» Görlitz : Ελληνες αιχμάλωτοι του 1916 στην Γερμανία. Ένα βλέμα στο παρελθόν, μια συμβουλή για το ΜΕΛΛΟΝ.

Ανάρτηση του Χρήστου Χουρμούζη.

Το Γκέρλιτς είναι μια άγνωστη πόλη στην ανατολική Γερμανία, επάνω στον   ποταμό Νάισε.
Σήμερα είναι χωρισμένα στα δύο, επειδή ο ποταμός   Νάισε   μετά   τον   Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε σύνορο Πολωνίας -Γερμανίας, οπότε η πόλη   διαιρέθηκε.

Από την πλευρά της Γερμανίας λέγεται Γκέρλιτς και από την πλευρά της Πολωνίας φέρει    πολωνικό όνομα.

Στην πόλη αυτή λοιπόν από το 1916
παρέμεινε σε
«τιμητική αιχμαλωσία»,
δηλαδή φιλοξενούμενο,
για δυόμισι ολόκληρα χρόνια το Δ' Σώμα Στρατού της Ελλάδας,
περίπου 7.000 άτομα.

Πώς όμως βρέθηκαν τόσοι Έλληνες στρατιώτες στη γερμανική πόλη και μάλιστα με την παγκοσμίως πρωτότυπη ιδιότητα των αιχμαλώτων - φιλοξενούμενων;

Αιχμάλωτοι με τον οπλισμό τους,
με τις γιορτές και τις παρελάσεις τους,
δηλαδή και αιχμάλωτοι και φίλοι.

Μακεδόνες: Έλληνες εσμέν το γένος. Η συνεισφορά των Μακεδόνων στην Εθνεγερσία του 1821

Του Κων/νου Β. Χιώλου Διδάκτορος Νομικής - Προέδρου Εθνικής Ενώσεως Βορείων Ελλήνων.

Η Μακεδονία κατά την μακρά περίοδο της τουρκοκρατίας, διεκρίθη σε εθνικούς αγώνες, σε θυσίες αξιοθαύμαστες και δεν υπελείφθη της λοιπής Ελλάδος σε πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας.
Λόγω δε της ιδιάζουσας θέσεως της, από γεωγραφικής απόψεως, υπέστη περισσότερον παντός άλλου τις συνέπειες της Οθωμανικής κατακτήσεως.
Η Θεσσαλονίκη, οι Σέρρες, το Μελένικο, η Κοζάνη, η Νάουσα, η Σιάτιστα και πολλές άλλες πόλεις της Μακεδονίας διατήρησαν αμείωτη την ελληνική ζωτικότητα τους καθ' όλη τη διάρκεια της μακραίωνης δουλείας και ως εκ τούτου εδέχθησαν ασμένως τα κηρύγματα της Φιλικής Εταιρείας.

Όλες αυτές οι πόλεις της Μακεδονίας, όταν υπό τις ευλογίας της Εκκλησίας την 25η Μαρτίου 1821, υψώνονταν στην Αγία Λαύρα η Σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως, εξεγέρθηκαν και συμμερίσθηκαν την τύχη της λοιπής Ελλάδος.

Πολλοί ήσαν εκείνοι, οι οποίοι με τη γραφίδα, είτε με το χρήμα, είτε προσφέροντας τη ζωή τους, αγωνίσθηκαν για την επιτυχία του απελευθερωτικού Αγώνος του 1821.

Εκείνος, όμως, του οποίου το όνομα κατ' εξοχήν λαμπρύνει τις χρυσές δέλτους της Ελληνικής Ιστορίας και τιμά την Ανατολική Μακεδονία και ιδιαίτερα εμάς του Σερραίους,

είναι αναμφίβολα ο Εμμανουήλ Παπάς,

ο οποίος μυηθείς στη Φιλική Εταιρεία από τον Ιωάννη Φαρμάκη, διέθεσε υπέρ του Αγώνος ολόκληρη τη μεγάλη περιουσία του, τη ζωή του και τη ζωή όλων γενικά των μελών της οικογένειας του.
Στον Αγώνα στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίςε, έλαβαν ενεργό μέρος και πολλοί Μακεδόνες, όπως ο Γεώργιος Ξενοκράτης.και ο Νικόλαος Τουζουνίδης από τη Θεσσαλονίκη και ο Γεωργάκης Ολύμπιος, ο Αρματολός του Ολύμπου που ήταν από τους πλέον επιφανείς αγωνιστές της εθνεγερσίας.
Τον πόθο για την ελευθερία κράτησαν άσβεστο στη Μακεδονία, οι Αρματολοί και οι Κλέφτες, κέντρο των οποίων ήταν ο Όλυμπος.
 

Η Γενοκτονία των Ελλήνων.

Αναδημοσίευση από ΙνφογνώμωνΠολιτικά.

Πότε η Ελληνική Πολιτεία θα τιμήσει «με την πρέπουσα λαμπρότητα» τα εκατομμύρια των Ελλήνων μαρτύρων και ηρώων της Ελληνικής Γενοκτονίας;

Και πότε θα απαιτήσει από το κράτος του Ισραήλ, δεδομένου ότι ενώ τυπικά τιμούνται μόνο οι Έλληνες Εβραίοι-θύματα ουσιαστικά τιμάται η Γενοκτονία όλου του εβραϊκού πληθυσμού, στη βάση της αμοιβαιότητας να τιμήσει αντίστοιχα τα θύματα της Ελληνικής Γενοκτονίας;

Τι συνιστά Ελληνική Γενοκτονία

«Genocide is the deliberate and systematic destruction, in whole or in part, of an ethnic, racial, religious, or national group».

1948 United Nations Convention on Genocide (UNCG)

Ελληνική Γενοκτονία υπήρξε ο συστηματικός και μεθοδικός βασανισμός, σφαγιασμός και εθνοκάθαρση εκατομμυρίων Ελλήνων, που διαπράχθηκε από τους Τούρκους στην Μικρά Ασία, στην Κωνσταντινούπολη, στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στην Ανατολική Θράκη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο.
 

Αγριάνες: Έλληνες εσμέν το γένος.

του κ. Γ.Κ. ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ, τ. ΛΥΚΕΙΑΡΧΗ

(Σημ. Yauna. Οι πομάκοι-αγριάνες μιλούν το ίδιο σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα με τους μακεδόνες τόσο της Ανατολικής όσο και στην Δυτικής Μακεδονίας και φυσικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΛΑΒΟΙ!!!!)

(Αν όλα τα άλλα έθνη έχουν ανάγκη να προσχωρήσουν προς τα εμπρός δια να προοδεύσουν, η Ελλάς πρέπει να γυρίσει προς τα οπίσω: Δημήτριος Καμπούρογλου, ο Αναδρομάρης της Αττικής)

Για τους αρχαίους Αγριάνες, τους ονομαζομένους κακώς τις τελευταίες εκατονταετηρίδες Πομάκους, είχα την ευκαιρία να δημοσιεύσω πριν από μερικά χρόνια τρία άρθρα, τα οποία φιλοξενήθηκαν στις στήλες της παρούσας έγκριτης εφημερίδας.

Επανέρχομαι στο θέμα για τέταρτη φορά, γιατί θεωρώ κορυφαία την αδικία που συντελέστηκε εις βάρος ενός ελληνικώτατου θρακικού φύλου, χάρη στη μυωπική πολιτική της ελληνικής πολιτείας.

Ας δούμε όμως τα σχετικά με τους Αγριάνες, που, δυστυχώς, πλαστογραφήθηκε το εθνωνύμιό τους:

Α. Καταγωγή

Οι Αγριάνες είναι ένα από τα 22 ελληνικά θρακικά φύλα,
με κοινή καταγωγή με τους άλλους Έλληνες, που κατοικούν εδώ και 7000 χρόνια όχι μόνο στη σημερινή Θράκη, αλλά και γύρω από το όρος Παγγαίο.
Ο μεγάλος αριθμός τους σήμερα κατοικεί στους νομούς Ξάνθης, Ροδόπης, αλλά και στη νότια Βουλγαρία.

Η ελληνική τους καταγωγή διαφαίνεται όχι μόνο από την αρχική τους γλώσσα, που ήταν η ελληνική, αλλά και από τη θρησκεία τους, αφού πολλοί από τους θεούς, που λατρεύανε, ήταν οι ίδιοι με το δωδεκάθεο του Ολύμπου (Απόλλωνας, Αθηνά, Διόνυσος κ.α.).

Ακόμη διατηρούσαν στενές σχέσεις με τους Μακεδόνες βασιλείς και συγκεκριμένα με τον Μ. Αλέξανδρο, τον οποίο ακολούθησαν τόσο κατά την εκστρατεία του εναντίον των Ιλλυριών, όσο και στην Ασία με τον στρατηγό τους Λάγαρο.
Ο ιστορικός Αρριανός, στο έργο του «Αλεξάνδρον Ανάβασις» αναφέρεται 52 φορές στους Αγριάνες ,
χαρακτηρίζοντάς τους ως γενναίους απτόητους και επίλεκτους μαχητές.

Τους Αγριάνες αναφέρουν ο Ηρόδοτος, ο Στράβων, ο Θουκυδίδης: «Οι δε περί το Πάγγαιον όρος και Δόβηρας και Αγριάνας», «Ου μόνον δ’ ο Αξιός εκ Παιόνων έχει την ρύσιν, αλλά και ο Στρυμών εξ Αγριάνων».

Β. Ονομασία

Το αρχαίο εθνωνύμιό τους είναι Αγριάνες ή Αχριάνες, αλλά και Αχριάνοι και Αγρίαι, Αγράϊοι και Αγριείς, τους οποίους ο γεωγράφος Στράβων χαρακτηρίζει ως ψηλούς, λεπτόσωμους και γαλανομάτηδες.

Το εθνωνύμιο πομάκοι, το οποίο τους προσέδωσαν αρχικά οι Βούλγαροι και το υιοθετήσανε οι Τούρκοι και μαζί τους και εμείς οι Έλληνες έχει τη ρίζα του στην αρχαία ελληνική λέξη πόμαξ κατά τον καθηγητή Ν. Ξηροτύρη και σημαίνει πότης, κάτι που συμβιβάζεται με την αγάπη των αρχαίων Θρακών για το κρασί και τη λατρεία του προστάτη θεού Διονύσου.
Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Θράκες χαρακτηρίζονταν ως ακρατοπότες (πίνανε ανέρωτο το κρασί).

Κατά τον πανεπιστημιακό βυζαντινολόγο Άμαντο η ονομασία τους οφείλεται στην αρχαία θρακική πόλη Πόμα.
Κατ’ άλλους στο επίθετο απόμαχος, που τους χαρακτήρισε μετά την επιστροφή τους στη Θράκη από την εκστρατεία στην Ασία του Μ. Αλεξάνδρου.
Είναι παντελώς αστήρικτη η προέλευση από το ρήμα πομάγκαμ, που σημαίνει βοηθώ.

Με το εθνωνύμιο Αγριάνες σχετίζονται τα τοπωνύμια Αγριάντα ή Αγριάνιστα, που είναι το όνομα ενός λόφου κοντά στο χωριό Ν.Σούλι (Σουμπάσκιοϊ) του νομού Σερρών, και ο οικισμός Αγριανή, που βρίσκεται κοντά στην πόλη της Ξάνθης.

Γ. Θρησκεία

Οι Αγριάνες αρχικά είναι ειδωλολάτρες.
Λατρεύουν αρκετούς από τους θεούς του Ολύμπου, αλλά και τον Θράκα Ιππέα.
Στα χρόνια του Βυζαντίου ασπάζονται τον χριστιανισμό.
Στοιχεία από τη χριστιανική θρησκεία διατηρούν μέχρι σήμερα, όπως: κάποιον οικισμό κοντά στο χωριό Εχίνος τον ονομάζουν Τεοτόκα = Θεοτόκος, ενώ τον πλησιέστερο λόφο Κοσταντίν (= Αγιος Κωνσταντίνος). Σταυρώνουν ακόμη το ψωμί, κάνουν βασιλόπιττα την Πρωτοχρονιά, ανάβουν τις κανδήλες του Αη-Γιώργη, τον Προφήτη Ηλία και τον Ιλαρίωνα, σταυρώνουν το μωρό στην κούνια, ευλαβούνται την Παναγία και διατηρούν κρυφά εικόνισμα στο σπίτι τους.

Τα προβλήματά τους σχετικά με την πίστη τους ξεκινούν με την εγκατάσταση αρχικά των Βουλγάρων στη Βαλκανική το 850 μ.Χ., αλλά διογκώνονται με την κατάληψη της Θράκης από τους Τούρκους οπότε και εξισλαμίζονται από τον Μεχμέτ Κιοπρόγλου κατά τρόπο βίαιο.
Ένα μέρος των Αγριάνων για να μην υποστεί τον ατιμωτικό εξισλαμισμό οδηγήθηκε εκούσια στην αυτοκτονία.

Τόσο ο εξισλαμισμός τους, όσο και η έντονη καταπίεση που δέχονταν και δέχονται από τους Βουλγάρους (όσοι κατοικούν ακόμη και σήμερα στο βουλγαρικό έδαφος), αλλά και η δική μας αμέλεια και μυωπική συμπεριφορά  έρριξαν τους Αγριάνες στην αγκαλιά του μουσουλμανισμού, χωρίς βέβαια αυτό να γίνεται συνειδητά από τους Αγριάνες, αλλά αναγκαστικά.

Δ. ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ

Το είχαμε γράψει σε προηγούμενα άρθρα μας. Θα το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Είναι καιρός να ξυπνήσουμε τη συνείδηση της καταγωγής στους Αγριάνες.
Και αυτό θα το επιτύχουμε:
α. Με τη μελέτη της λαϊκής τους ζωής,
β. Με τη μελέτη των σωματικών χαρακτηριστικών,
γ. ΜΕ την αποκάλυψη και προβολή του πολιτισμού της περιοχής όπου κατοικούν εδώ και 7000 χρόνια.

Ο Βυζαντινός Νικόλαος Ζήκος έχει διενεργήσει σημαντικές έρευνες στο όρος Παπίκιον και έφερε σημαντικά στοιχεία στο φως του Βυζαντινού πολιτισμού των Αγριάνων.

Εδώ κυρίως, έπρεπε να εστιασθεί το ενδιαφέρον του αρμόδιου Υπουργείου, του Πολιτισμού.

Έτσι θα συντελούνταν η ιστορική αφύπνιση της συνείδησης των Αγριάνων.
Ένας τόπος εν λίθοις και μνημείοις σωζομένοις φθέγγεται την ελληνικότητά του.
Ο λόγος του Δ. Καμπούρογλου να γυρίσουμε πίσω δεν υποδηλοί ασφαλώς των οπισθοδρόμηση, αλλά την ανάδειξη και προβολή της λαμπρής και ακτινοβόλου πολιτιστικής μας κληρονομιάς, η οποία θα έχει τη δύναμη να μας θωρακίσει από επίβουλες ορέξεις και ανέντιμες παραχαράξεις.
Είναι ανάγκη μέσα από την ανάδειξη του αρχαιολογικού μας πλούτου να κερδίσουμε τον σεβασμό και τον θαυμασμό ανθρώπων, των οποίων το κύρος και η προσωπικότητα θα σταθούν αρωγοί σε καιρούς χαλεπούς και δυσχείμερους, που διερχόμεθα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1.Δημητρίου Κ. Σαμσάρη, Ιστορική Γεωγραφία της Ανατολικής Μακεδονίας κατά την Αρχαιότητα, Θεσσαλονίκη 1976.

2.Στράβωνος, VII, αποσπ. 36.

3.Ηροδότου, V, 16,1

4.Κ. Τρυφερούλη, Ιστορία Ν. Σουλίου, «Σερραϊκά Χρονικά» 4 (1963.

5.Θουκυδίδου, ΙΙ, 101,3.

6.Δημήτρη Δ.Καρακούση, Θράκη, x.x.

7.Γιάννη Δ. Μαγκριώτη, Πομάκοι ή Ροδοπαίοι, x.x.

8.Νίκου Ζήκου, Παπίκιον Ορος, Αθήνα 2001.

9.Γ.Κ.Χατζοπούλου, Αγριάνες και όχι Πομάκοι, εφ. Πρωινός Τύπος, 27.6.97.

10.Του ιδίου, Αγριάνες και όχι Πομάκοι, Μάιος 2007.

11.Στεφ. Βυζαντίου, λ. Αγρίαι.

12.Στ.Μερτζίδη, Αι χώραι του παρελθόντος και αι εσφαλμέναι τοποθετήσεις των, Αθήναι 1885.

Μακεδόνες: Έλληνες εσμέν το γένος.

  Γεώργιος Γεμιστός - Πλήθων (15ος αι.):
"Έλληνες γαρ το γένος εσμέν, 
ως η ημετέρα γλώσσα

 και παιδεία μαρτυρεί."

To blog του belomore φιλοξένησε την συνέντευξη 

του πρόσφυγα Αλεξάντερ Ποπόφσκι για τον Νόμο 

του 1982 για την επιστροφή
των ¨ελλήνων το γένος" πολιτικών προσφύγων. 

Γλέντι με μακεδονικές μελωδίες και τραγούδια από τις ορχήστρες των Πολιτιστικών Συλλόγων

Αναδημοσίευση από το Δήμο Προσοτσάνης


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το

«ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»

σας προσκαλεί
να τιμήσετε με την παρουσίας σας, τον ετήσιο χορό του που θα πραγματοποιηθεί το

Βαλκανικές Γραφές και Εντόπια Μακεδονική γλώσσα.

Το γενεαλογικό δέντρο των γλωσσών.

 
Λίστα κλάδων των Σλαβικών γλωσσών(Από Wikipedia)

• Ανατολικές Σλαβικές γλώσσες
  • Ρουθηνικές γλώσσες
    • Λευκορωσική
    • Ουκρανική
    • Ρουσίν (θεωρείται διάλεκτος των Ουκρανικών)
  • Ρωσική
    

Mακεδονική Παράδοση Μοναστηρακίου Δράμας: Γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής και «Ο Μακεδόνικος Αγώνας στη δημώδη ποίηση μας».

 Της Ρία Κυριακίδου.

Ο Μορφωτικός & Πολιτιστικός Σύλλογος Μοναστηρακίου Δράμας,
στα πλαίσια του ετήσιου πολιτιστικού θεσμού
«Πιο κοντά στη ρίζα της ζωής μας»
διοργανώνει εκδηλώσεις αφιερωμένες στη γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής και στην τοπική πανήγυρη.

Το φετινό θέμα των εκδηλώσεων, που θα γίνουν σήμερα
(Παρασκευή 29 Απριλίου 2011) στις 6μμ, στην πλατεία Μοναστηρακίου,

είναι
«Ο Μακεδόνικος Αγώνας
στη δημώδη ποίηση μας».

Απογραφή Μακεδονίας 1831

από το Δούμπια Χαλκιδικής.
Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο για την Δράμα (καζά).
Αναφέρονται  οι "musulmans" και οι ραγιάδες " rayas" του καζά Δράμας!

Βυζαντινή Αγιογραφία: η Μακεδονική Σχολή

 Μανουήλ Πανσέληνος,Πρωτατο Αγ.Ορους 13ος αιώνας

Πανσέληνος Μανουήλ

Μακεδόνας ζωγράφος. Έζησε γύρω στο 13ο με 14ο αι. στη Θεσσαλονίκη.
Περίφημες είναι οι τοιχογραφίες του στο ναό του Πρωτάτου στο Άγιο Όρος.
Γι` αυτό ακριβώς το έργο του θεωρήθηκε δίκαια ο δημιουργός της "Μακεδονικής Σχολής" και παραλληλίστηκε από πολλούς με τον Τζιότο και το Ραφαήλ.
Τα έργα του χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα των χρωματισμών τους, την ευρύτητα του σχεδίου και τη μεγαλειώδη τους σύνθεση.
Σ` όλες σχεδόν τις προσωπογραφίες του αποδίδεται η σωστή εκφραστική σημασία με τη χρησιμοποίηση των ιδιαίτερων χρωματισμών και των φωτεινών τόνων.

Μακεδονική Παράδοση: Σάββατο του Λαζάρου(2)

Το αφιερώνω σε όλους τους αμφισβητίες της ελληνο-βυζαντινής Παράδοσης-Παρακαταταθήκης, τους εύχομαι ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και προπάντων καλή ΦΩΤΗΣΗ..

Τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου, τὸ ἔχει περιβάλει ὁ λαός μας μὲ ὄμορφα ἔθιμα.
Ἐξ αὐτῶν τὰ κάλαντα τραγουδοῦν μόνο κορίτσια, οἱ λεγόμενες «Λαζαρίνες».

Μακεδονική Παράδοση: Σάββατο του Λαζάρου.

Αναδημοσίευση από το φιλικό ΒΙΣΑΛΤΗΣ.

Το έθιμο της Λαζαρίνας ήταν συνέχεια αρχαίων εθίμων, αφού υπάρχει άμεση σχέση με τα σημερινά κάλαντα και τα έθιμα της αρχαίας Ελλάδας.

Τα κορίτσια οι "Λαζαρίνες", μαζεύουν λουλούδια με τα οποία στολίζουν ένα καλαθάκια τους μαζί με τα μικρά αγόρια τους "Λάζαρους". Την ημέρα της γιορτής, φορώντας χαρακτηριστικές ενδυμασίες και κρατώντας το καλαθάκι τους, πηγαίνουν σε όλα τα σπίτια του χωριού, τραγουδώντας τα κάλαντα του Λαζάρου
visaltis.tv

Yauna: Φίλτατε Βισάλτη πάλι μας θύμισες τις ρίζες μας και τα νειάτα μας.....Και στην Δράμα τα τραγουδούσαμε παλιά...


ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Δράμα: Ομολογίες Βουλγάρων εποίκων.

Του Χρ. Χουρμούζη,

Κοντά στη «Νέα Ζωή», εκεί που είναι σήμερα το κατάστημα Rossi, είχαμε στην κατοχή κατάστημα χονδρικής πώλησης λαχανικών.
Απέναντι μας, όπου παλαιότερα ήταν το χάνι του Βασιλειάδη, ένας Βούλγαρος ονόματι Πέτερ Πάρλεεφ άνοιξε το 1943 μπακάλικο.
Όπως είναι γνωστό, στη Δράμα είχαν εγκατασταθεί Βούλγαροι πολίτες και ασκούσαν διάφορα επαγγέλματα.
Ο άνθρωπος εκείνος καταγόταν από την πόλη Στιπ του σημερινού σκοπιανού κράτους και ήταν σοβαρός και έντιμος κύριος.

Ήξερε αρκετά καλά τούρκικα κι έτσι συζητούσαμε άνετα.
Ήταν φιλικός, αν και φανατικός Βούλγαρος.
Σημειωτέον ότι η περιοχή των Σκοπίων προπολεμικά ανήκε στη Σερβία και οι Γερμανοί την είχαν παραχωρήσει στη Βουλγαρία.

Μια μέρα που κουβεντιάζαμε του λέω:
«αφού είσαι από τη Σερβία, πώς λες ότι είσαι Βούλγαρος;».

Η απάντηση του ήταν:
«Στην περιοχή μας δεν υπάρχει ούτε ένας Σέρβος, όλοι εκεί είμαστε Βούλγαροι. Η γλώσσα μας είναι καθαρή βουλγαρική, τα ήθη τα έθιμα μας όλα βουλγαρικά. Η συνείδηση μας είναι απόλυτα βουλγαρική , αισθανόμαστε Βούλγαροι.

Ο Πανσλαβισμός οι ΠΟΜΑΚΟΙ και πτυχές από την Επανάσταση τους το 1878

Αναδημοσίευση από το φιλικό Πομακοχώρια.

Καλ. Παπαθανάση-Μουσιοπούλου, ΣΕΛΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΘΡΑΚΗ (1870-1886)
Αθήνα, 1984 εκδ. Πιτσιλάς
 
Ολοι οι σοβαροί Ιστορικοί συγγραφείς θεωρούν τούς Πομάκους απόγονους τών Αγριάνων, θρακικού λαοΰ πού κατοικούσε στίς πηγές του Στρυμόνα.

Θουκιδίδης

Εξάλλου, ό Θουκυδίδης μιλεί γιά τούς «Αγριάνας» ή «Άγραίους» καί τούς τοποθετεί στίς περιοχές πού τούς συναντούμε καί σήμερα.
Ό Δ. Κ. Βογασλής Επισημαίνε 'οτι μία από τίς τρεις θρησκευτικές αιρέσεις τών Πομάκων «φέρει ειδικώς τό όνομα Άγριανοί».

Είναι άξιοσημείωτο έπίσης ότι άρκετά έθιμα τών Πομάκων, όπως τό σταύρωμα του μωρού καί τής ζύμης, ή παρασκευή είδους βασιλόπιτας μέ «παρά» κ.ά., μαρτυρούν τό χριστιανικό παρελθόν τους.

Χωρίς άμφιβολία οι Πομάκοι εκχριστιανίσθηκαν, όταν επικράτησε ό Χριστιανισμός στή χερσόνησο του Αίμου.

Ό Ν. Ροδόοινος γράφει ότι σέ πολλά χωριά βόρεια τής Λιτίτσας, άν καί oi Πομάκοι έγιναν Κιζιλμπάσιδες, «... δέν έπαυσαν όμως μέχρι τών τελευταίων έτών έχοντες συνείδησιν τής Χριστιανικής αύτών προελεύσεως.
Εύρήματα άλλωστε διάφορα, όπως έπιτύμβιοι πλάκες μέ έλληνικούς χαρακτήρας, έρείπια Βυζαντινών ναών, κιονόκρανα μέ σταυρούς, έλληνικαί όνομασίαι όροσήμων κ.ά. μαρτυρούσιν καί σήμερον έτι τήν έλληνοχριστιανικήν καταγωγήν των...».

Ό έκβουλγαρισμός τών Πομάκων, πού ήταν Θρακοέλληνες τής Ροδόπης, άρχισε άπό τό 1344 μέ τήν κατάληψη τής Φιλιππούπολης καί τής Στενημάχου άπό τόν τσάρο Αλέξανδρο, μετά άπό συνθήκη τής βασίλισσας τοϋ Βυζαντίου "Αννας τής Σαβαυδικής, πού έπιτρόπευε τόν άνήλικο γιό της Ιωάννη Παλαιολόγο, γιά νά βοηθήσει ό Αλέξανδρος στόν άγώνα της κατά τού Καντακουζηνού, ό όποιος είχε άναγορευθεί αύτοκράτορας.

Στήν περιοχή oι Βούλγαροι παρέμειναν έκατό πενήντα χρόνια καί κατόρθωσαν νά εκβουλγαρίσουν τούς Θρακοέλληνες.

Τα γεγονότα του 1878 στην περιοχή Δράμας.

ΤΟΥ ΒΑΣ. Κ. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ

Θεόδωρος Δηλιγιάννης

Οι πληροφορίες που καταχωρούνται στη μελέτη αυτή για ορισμένα γεγονότα του έτους 1878 που συνέβησαν στην περιοχή της Δράμας, αναφέρονται σε αναφορές των υποπροξένων της Ελλάδας στην Καβάλα και τις Σέρρες προς το Υπουργείο των εξωτερικών. Κατά συνέπεια τα στοιχεία έχουν από το Αρχείο του Υπουργείου των Εξωτερικών (    Α’Ε/κΤ).

Με οδηγία του Υπουργού Εξωτερικών Θεοδώρου Δηληγιάννη προς τον Γενικό Πρόξενον της Θεσσαλονίκης Κων. Βατικιώτη από 20 Μαρτίου του 1878,
συστήνεται προς το Υποπροξενείο της Καβάλας,
όπως οι Έλληνες της περιοχής Δράμας υπογράψουν αναφορά προς τις Μεγάλες Δυνάμεις,
όπου να διατρανώνουν ότι η περιοχή αυτή είναι ελληνική (ΕΥΕ/ΚΥ-11β’).

Ο υποπρόξενος της Καβάλας Αρ. Παπαδόπουλος σε έκθεσή του από 14 Μαρτίου του 1878 προς τον Γεν. Προξενον της Θεσσαλονίκης Κων. Βατικιώτη, αναφέρει
ότι οι Τούρκοι της Δράμας σκέπτονται ότι η περιοχή αυτή δεν πρέπει να παραχωρηθεί στη Βουλγαρία (ΑΥΕ/ΚΥ-11-β).

Ο υποπρόξενος της Καβάλας Αρ. Παπαδόπουλος στην από 20 Μαΐου του έτους 1878 αναφορά του εκθέτει
ότι βουλγαρική συμμορία που ξεκίνησε από το Παζαρτζικ πέρασε στα χωριά της επαρχίας της Δράμας και τρομοκρατεί τους ελληνικούς πληθυσμούς προβαίνοντας σε βιαιοπραγίες και φόνους.

Τούρκοι βασιβουζούκοι οργανωθέντες καταδίωξαν επιτυχώς τας Βουλγάρους κομιτατζήδες (ΑΕΥ/Σ.Β.-Α.Θ.Δ.-α).

Στην Προσοτσάνη την Μεγάλη Πέμπτη τα μεσάνυχτα ομάδα Βουλγάρων σχισματικών αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Έλληνα ιατρόν Νικόλαο Λιάμη, πρόεδρο της Αδελφότητας ΗΩΣ και τον ανεψιό του φαρμακοποιό Η. Κωνσταντίνου.

Δικαιολογούν την ενέργειά τους αυτή ότι οι Έλληνες αυτοί είναι εναντίον Βουλγάρων, οι συνεργάζονται με τους Έλληνες επαναστάτες,
ότι δεν αφήνουν τους Έλληνες βουλγαρόφωνους να ενωθούν με τους σχισματικούς (ΑΥΕ/ΚΥ-49/9. Αναφορά Αρ. Παπαδόπουλου από 15 Απριλίου 1878).

Με αναφορά του το Υποπροξενείο Καβάλας με ημερομηνία 10 Απριλίου του 1878 εκθέτει ότι οι Βούλγαροι σχισματικοί Πέτσας και Αλέξιος στο χωριό Πλεύνα (Πετρούσα) τρομοκρατούν τους Έλληνες για να προσχωρήσουν στο βουλγαρικό σχίσμα (ΑΥΕ/ΚΥ-VI).

Βυζαντινή Παρακαταθήκη, Μακεδονική Παράδοση: ο Ακάθιστος Ύμνος.

Ανδημοσίευση από την Χριστιανική Φοιτητική Ένωση.

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

«Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε»

Ιδιαίτερη είναι η αγάπη και ξεχωριστός ο σεβασμός, με τον οποίο το σύνολο των πιστών περιβάλλει την Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου.

Αγάπη και σεβασμός που πηγάζουν και εμπνέονται από το πρόσωπο προς το οποίο απευθύνεται η Ακολουθία, από την εκφραστικότητα και τον πλούτο των κειμένων, από το μελωδικό ένδυμα των λόγων.
Αγάπη και σεβασμός που εκδηλώνονται με την ευλαβή παρουσία και ενεργό συμμετοχή στην Ακολουθία των «πιστώς προσκυνούντων και δοξαζόντων» Χριστιανών, τα απογεύματα της Παρασκευής καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Ο Ακάθιστος ύμνος χαρακτηρίζεται ως ένα αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας,

Βυζαντινή Παρακαταθήκη: Η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Σερρών.

 EΝΑ απο τα αρχαιότερα μοναστήρια της Μακεδονίας είναι αυτό του Τιμίου Προδρόμου Σερρών, κτισμένο το 1270 από τον αγιορείτηιερομόναχο Ιωαννίκιο, Σερραίο την καταγωγή, που άφησε το Όρος προκειμένου να προστατεύσει τον ορφανό από τους δύο γονείς ανεψιό του Ιωακείμ.
Ήταν το έτος 1260.
Δέκα χρόνια αργότερα, αφού είχε μονάσει κοντά στο χωριό Χιονοχώρι, ήρθε με τον 12ετή Ιωακείμ στο μέρος όπου είναι τώρα η Μονή του Τιμίου Προδρόμου και όπου υπήρχε ερειπωμένο εκκλησάκι.
Το επισκεύασε, έκανε και κάποιο κελλί και έμεινε για άσκηση και προσευχή.
Το εκκλησάκι αυτό σώζεται ως σήμερα και το 1270 θεωρείται έτος ιδρύσεως της ιστορικής Μονής.

H Ιστορία της Μακεδονίας για παιδιά

Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών 

«Κάποτε στη Μακεδονία...»

Ιστορία της Μακεδονίας για παιδιά,
Ιω. Κολιόπουλος ‒ Ιάκ.Μιχαηλίδης ‒ Ιω. Ξυδόπουλος (επιμ.),
Η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών κυκλοφόρησε το παιδικό βιβλίο «Κάποτε στηΜακεδονία...».

Ιστορία της Μακεδονίας για παιδιά. Βασίζεται στα σύγχρονα εκπαιδευτικά πρότυπα και σε αδιάσειστα επιστημονικά τεκμήρια.
Κυκλοφορεί σε όλα τα σημαντικά
βιβλιοπωλεία από το πανελλαδικό δίκτυο του εκδοτικού οίκου University Studio Press που επέτυχε μιαν έκδοση υψηλής αισθητικής.
Συγγραφείς του είναι οι εταίροι μας καθηγητές της Νεότερης και της Αρχαίας Ιστορίας
Ιωάννης Κολιόπουλος, Ιωάννης Ξυδόπουλος και Ιάκωβος Μιχαηλίδης.
Την Ιστορία της Μακεδονίας αφηγείται ένας παππούς στον εγγονό του και κάθε σελίδα
του εικονογραφεί έγχρωμα ο εταίρος μας Βασίλης Νικόλτσιος, έτσι ώστε το βιβλίο είναι
εύληπτο και γοητευτικό.
Διαμορφώνει την ιστορική συνείδηση των Ελληνοπαίδων και την ενσταλάσσει στην παιδική μνήμη η οποία συνοδεύει τον άνθρωπο σε όλη του τη ζωή.

Παρόμοιο βιβλίο Ιστορίας της Μακεδονίας για παιδιά δεν υπήρχε και αποτελούσε επίμονο
αίτημα των Μακεδόνων γονέων.

Ήλθε στην ώρα του. Στην εποχή μας τα Ελληνόπουλα δέχονται με ένταση και πυκνότητα
πολλαπλά και αντιφατικά μηνύματα που αμφισβητούν την εθνική τους ταυτότητα, θολώνουν
τον νου τους και γεμίζουν ανασφάλειες την καρδιά τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνουν την
περπατησιά τους και τον προσανατολισμό τους.

Σήμερα πάντοτε παντού αναρωτιούνται.

Ποιοι άραγε είμαστε;
Ποια είναι η Πατρίδα μας
και τι αξίζει πια;
Πού ανήκουμε και για πού τραβούμε;
Πώς θα ξημερωθούμε;

Πανσλαβισμός: Γιατί ο Γρίβας έγινε Grivof .

Και γιατί πάλι  ο Grivof έγινε Γρίβας.

Του Δημήτρη Γαρούφα*

Εχω στα χέρια μου την υπ’ αριθμ. 30/2010 απόφαση του Περιφερειακού Δικαστηρίου της πόλης Νόβα Ζαγόρα από τη Βουλγαρία και χαίρομαι γιατί αρκετές φορές η Δικαιοσύνη πρωτοπορεί και, αγνοώντας σκοπιμότητες, ανοίγει δρόμους.

Η απόφαση είναι ιστορικής σημασίας γιατί ερμηνεύει τη βουλγαρική νομοθεσία υπό το πρίσμα της Eυρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, δίνει σύγχρονο ορισμό στον όρο μειονότητα και αναγνωρίζει σε μέλος μιας μειονότητας το δικαίωμα να έχει επίσημα το όνομα που έχει στο πλαίσιο της κοινωνικής του ζωής μέσα στην εθνική μειονότητα.

Για την Ελλάδα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί η απόφαση εκδόθηκε έπειτα

από αίτηση του ελληνικής καταγωγής Σαρακατσάνου Ντίμιταρ Γριβώφ,

ο οποίος ... αναφέρει ότι οι πρόγονοί του έφυγαν από το μέσον της Ελλάδας (Αγραφα-Πίνδος) πριν 200 χρόνια,

ότι οι Σαρακατσάνοι έχουν μητρική γλώσσα την ελληνική,

ότι κράτησαν μέχρι τώρα τη δική τους πολιτιστική ιδιαιτερότητα

κι ότι αναγκάστηκαν στη Βουλγαρία αρχές του 20ού αιώνα να προσθέσουν «ωφ» η «εφ» στα επώνυμά τους,

ενώ στις κοινωνικές τους σχέσεις χρησιμοποιούν και σήμερα ελληνικά ονοματεπώνυμα,

Πανσλαβισμός: Η προσπάθεια εκβουλγαρισμού της Μακεδονίας.

  Αναδημοσίευση από την "Ηλεκτρονική Ιστορία της Ελλάδος"

Για πολλούς αιώνες και υπό την καταθλιπτική κυριαρχία των Οθωμανών Τούρκων, το εθνικό συναίσθημα των Βουλγάρων επιβίωνε, όσο αυτό συνέβαινε, σε λανθάνουσα μορφή, που υστερούσε σε σχέση με την αφύπνιση των άλλων υπόδουλων βαλκανικών λαών.
Στις εξαθλιωμένες αγροτικές μάζες του παλαιοβουλγαρικού χώρου είχαν αλλοιωθεί οι ιστορικές μνήμες και διατηρούντο θολές οι αυτοκρατορικές μορφές και το μεγαλείο ενός παρελθόντος που φάνταζε εξαιρετικά μακρινό, δίχως όλα αυτά να συγκροτούν ένα στέρεο υπόβαθρο εθνικής αυτογνωσίας.

Στη ρευστότητα αυτή συνέβαλλε η ανυπαρξία κάποιου είδους βουλγαρικής ελίτ ή άρχουσας τάξης.

Την ίδια περίοδο ο ελληνισμός επεξέτεινε την ακτινοβολία του, πνευματική και οικονομική, 

σε ολόκληρο τον βαλκανικό χώρο, 

προπορευόμενος

(μέσω των Φαναριωτών, εμπόρων, λογίων κλπ.) 

σε όλους τους τομείς.

 

Σέρρες: Ο άγιος Νεομάρτυς και Ιερομάρτυς Νικήτας.

Αναδημοσίευση από το Ελληνικό Ημερολόγιο.


Μαρτύρησε στις Σέρρες στις 4 Απριλίου 1808.
Κυριακή του Πάσχα.

Ο Άγιος καταγόταν από την Τραπεζούντα του Πόντου και από γονείς κρυπτοχριστιανούς.

Σε ώριμη ηλικία πήγε στο Άγιο Όρος, στη Σκήτη της Αγίας Άννης, όπου έγινε μοναχός και προόδευσε πνευματικά.

Συνέπεσε τότε να μετατραπεί η Μονή Αγίου Παντελεήμονος, το Ρωσικό, σε κοινόβιο και παρεκάλεσαν οι πατέρες να πάνε κι άλλοι μοναχοί, για μα επανδρωθεί η Μονή .
Μεταξύ των Πατέρων που εστάλησαν από την Σκήτη της Αγίας Άννης, ήταν και ο Άγιος.
Εκεί συνέχισε τον πνευματικό του αγώνα, οι δε πατέρες της μονής, εκτιμώντας την καθαρότητα και την πνευματικότητά του , τον έκριναν άξιο και για την ιεροσύνη και χειροτονήθηκε ιερέας.

Επειδή ο άγιος προερχόταν από προγόνους και γονείς κρυπτοχριστιανούς βασανιζόταν από τον λογισμό μήπως είχε ευθύνη για τους γονείς του και τους συγγενείς του.
Μήπως έπρεπε να πάει να τους μιλήσει, να θερμάνει την πίστη τους ,ώστε να ζήσουν φανερά ως Χριστιανοί, έστω κι αν αυτό θα είχε συνέπειες για τον ίδιο.
Σιγά σιγά του γεννήθηκε ο πόθος για ομολογία και μαρτύριο. Αποκάλυψε τους λογισμούς του στον ηγούμενο και τους άλλους πατέρες αλλά δεν συμφώνησαν μήπως και δειλιάσει μπροστά στα βασανιστήρια και αντί ομολογητής και μάρτυρας γίνει αρνητής.
Επειδή με το πέρασμα του χρόνου ο πόθος του αυτός γινόταν ασίγαστος, απευθύνθηκε στους πατέρες της Σκήτης της Αγίας Άννης, οι οποίοι συμφώνησαν και ύστερα από προετοιμασία έφυγε με τη συνοδία κάποιου αδελφού.

Δεν πρόλαβε, εξαιτίας της σφοδρής επιθυμίας του, να φθάσει στην πατρίδα του αλλά εξεπλήρωσε τον πόθο του στην πόλη των Σερρών.

Φιλοξενήθηκε και προετοιμάστηκε στο Μετόχι της Ι. Μ. Εικοσιφοινίσσης .

Εθνική Παλιγγενεσία: Οι Έλληνες της Ανατολής.

Του Βλάση Αγτζίδη,  διδάκτωρος σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικού.

Παρότι η Επανάσταση του 1821 έχει μελετηθεί σε μεγάλο βαθμό, εν τούτοις διάφορες παράμετροι που σχετίζονται με το ιδεολογικό, κοινωνικό αλλά και γεωγραφικό πλαίσιο, παραμένουν ακόμα άγνωστοι.

Στις παραμέτρους αυτές περιλαμβάνεται και η συμμετοχή των Ελλήνων που κατοικούσαν στις περιοχές που χάθηκαν οριστικά για τον ελληνικό κόσμο μετά το 1922.

Οι Έλληνες του Εύξεινου Πόντου

Για τον οθωμανοκρατούμενο μικρασιατικό Πόντο, ο Γεώργιος Κανδηλάπτης αναφέρει ότι “Εν Τραπεζούντι κοινωνοί αυτής εγένοντο οι διδάσκαλοι Ηλ. Κανδήλης και Σάββας Τριανταφυλλίδης…” (Γεωργίου Θ. Κανδηλάπτη, Ποντιακά ιστορικά ανάλεκτα, Αλεξανδρούπολη, 1925, σελ. 14.) Ο  ίδιος αναφέρεται στη μύηση του μητροπολίτη Χαλδίας Σιλβέστρου του Β’ και σε άλλα ενδιαφέροντα γεγονότα.

Γράφει : “…εμυήθη εις την Φιλικήν Εταιρίας κατηχηθείς υπό του εν Τραπεζούντι σχολάρχου, φίλου και συμμαθητού του Σάββα Τριανταφυλλίδου… και ότι βραδύτερον διεπιστώθη τούτο εξ επιστολής του εν Κωνσταντινουπόλει αντιπροσώπου του Πρωτοσύγγελου Ιωακείμ, και έδωκεν, ενώπιον δύο απεσταλμένων της Φιλ. Εταιρείας, ελθόντων εις την Αργυρούπολιν υπό το ένδυμα δερβίσσηδων, τον επί τούτω όρκον. Οι ως άνω απεσταλμένοι, περιελθόντες πολλάς ελληνικάς εν Πόντω κοινότητας, πολλούς κατήχησαν και συνδρομάς εισέπραξαν δια τον αγώνα. Τότε έγραψα ότι κατηχήθηκαν και πλείστοι πρόκριτοι και προύχοντες της Αργυρουπόλεως και της επαρχίας Χαλδίας και συνηθροίσθη το σπουδαίον δια την εποχήν εκείνην ποσόν των 12.000 γροσίων, όπερ και απεστάλη μέσον Πατριαρχείων εις την αγωνιζομένην Ελλάδα.” (Γεωργίου Θ. Κανδηλάπτη, Οι Πόντιοι κατά τους αγώνας της επαναστάσεως”,  Ποντιακή Εστία, τεύχ. 13, 1962, σελ. 6623-6626.)

Σημαντική εκπρόσωπος της ποντιακής συμμετοχής υπήρξε η οικογένεια των Υψηλαντών,
η οποία, όπως και η άλλη ποντιακή οικογένεια των Μουρούζηδων, έδωσαν τα πάντα στον Αγώνα.

Η οικογένεια των Υψηλαντών ενσάρκωσε με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο το γεγονός της στράτευσης όλων των Ελλήνων στο στόχο της πολιτικής αποκατάστασης του υπόδουλου γένους.

Εθνική Παλιγγενεσία: Οι Ελληνικές κοινότητες Ρωσίας και Βαλκανίων.

Για τις ελληνικές παροικίες της Κεντρικής Ευρώπης αναφέραμε ενδεικτικά την κοινότητα της Βιέννης.
Θα ολοκληρώσουμε με  τις Ελληνικές παροικίες στις πρώην Γιουγκοσλαβικές χώρες και της Ρωσσίας.

Αποσπάσματα από το Παροικιακό Ελληνισμό.

Από το .history-of-macedonia.com

 Σημαντικό ποσοστό απόδημων Ελλήνων συγκέντρωσαν και οι περιοχές που σήμερα ανήκουν στην πρώην Γιουγκοσλαβία και οι οποίες στα χρόνια της τουρκοκρατίας ήταν διαιρεμένες στις καθαρά σερβικές επαρχίες -υπό τους Οθωμανούς- και στις περιοχές που πέρασαν στα 1521 στα χέρια των Οθωμανών και περιήλθαν στα 1718 στους Αυστριακούς.

Τα κέντρα εγκατάστασης των ελλήνων παροίκων στις περιοχές αυτές ήταν πολυάριθμα. Στις καθαρά σερβικές επαρχίες οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στις πόλεις Νίσσα (Nis), Κραγκούγιεβατς (Kragujevac), Κρούσεβατς (Krusevac), Βάλιεβο (Valjevo), Ποζάρεβατς (Pozarevac), Σμεντέρεβο (Smederevo), Βελιγράδι (Beograd), Σάμπατς (Sabac) και σε άλλες δευτερεύουσας σημασίας πόλεις.

Στις περιοχές που τέθηκαν μετά το 1718 υπό αυστριακή κυριαρχία Έλληνες συναντάμε στο Σεμλίνο (Zemun), στη Μιτροβίτσα (Mitrovica), στο Βούκοβαρ (Vukovar), στο Κάρλοβιτς (Sremski Karlovci), στις πόλεις Πάντζεβο (Pancevo) και Βέρσατς (Vrsac) που ανήκουν στην επαρχία Μπανάτου και στο Σλαβόνσκι Μπροντ (Slavonski Brod), Κάρλοβατς (Karlovac), Οσιγιέκ (Osijek) και Ζάγκρεμπ (Zagreb) που ανήκουν στην περιοχή της Κροατίας.

Εθνική Παλιγγενεσία: Οι Φαναριώτες και οι Οθωμανοί Σουλτάνοι με ρωμαίικο αίμα

Με την άλωση της Βυζαντινής Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453,
η Ελληνική κοινωνική ζωή στην Πόλη και στο υπόλοιπο υπό κατοχή Βυζάντιο, ο πολιτισμός και η ελληνική παιδεία η θρησκεία και η ελληνική γλώσσα βρίσκουν υποστηρικτές τους Οθωμανούς Σουλτάνους.

Οι Οθωμανοί εγκατέστησαν το σύστημα των Μιλιέτ, το οποίο υποσχέθηκε ανεξιθρησκία σε  χριστιανούς και Εβραίους και τους παραχωρούσε  δικαιώματα.

Σε αντάλλαγμα, τα μέλη των θρησκευτικών κοινοτήτων ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν το λεγόμενο "Κεφαλικό Φόρο", οι Έλληνες όμως απολάμβαναν  στο εν λόγω καθεστώς από την αρχή, ειδικά δικαιώματα, τα οποία φρόντισαν  στη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών και αιώνων να τα διευρύνουν.

Για την ιδιαίτερη συμπεριφορά των Οθωμανών απέναντι στους Έλληνες θα ήθελα να δώσω μια πιθανή εκδοχή. Αν δούμε το γενεαλογικό δέντρο των πρώτων Σουλτάνων θα διαπιστώσουμε ότι πολλοί είχαν Ελληνίδες μητέρες .