ΟΜΩΣ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Οι Σλάβοι και οι Βούλγαροι ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ.
ΟΙ Σλάβοι όταν ήρθαν τον 7ο αιώνα στην Μακεδονία δεν έφεραν και πολλά "πράγματα" μαζί τους.
Μια γλώσσα η οποία δεν είχε γραφή και ένα πολιτισμό που δεν έχει καμμία σχέση με την βυζαντινή και ελληνική παράδοση.
Η γλώσσα και η γραφή της αποτυπώνει την ιστορική μνήμη ενός πολιτισμού......
Η γραφή η Κυριλλική είναι Θεσσαλονικιότικη εφεύρεση και αποτυπώνει τον εισαγόμενο πολιτισμό των σλάβων.
Βασικό στοιχείο του πολιτισμού θεωρώ ότι είναι η Μυθολογία. Δηλαδή ΠΩΣ έγινε ο Κόσμος...
Η ελληνική Παράδοση μας γνωστή..
Η χριστιανική μας πίστη επίσης γνωστή..
Ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουμε (Εγκυκλοπαιδικά) και εμείς οι γνήσιοι μακεδόνες την Μυθολογία των συμπολιτών μας σλαβομακεδόνων.
Θεωρώ ότι παράλληλα με την διδασκαλία του Κυριλλικού αλφαβήτου (ABECEDAR)πρέπει να διδάσκονται και η ΣΛΑΒΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΛΑΒΙΚΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ για να μάθουν οι νέοι τον πολιτισμό των προγόνων τους.
Η ταυτοποίηση και η αποδοχή κληρονομιάς ενός πολιτισμού και ο εθνικός αυτοπροσδιορισμός είναι
απόλυτα σεβαστός.
Χρειάζεται όμως σαφής προσδιορισμός.Δεν μπορεί να είμαστε λίγο απο όλα..
Την παρακάτω περιγραφή την πήρα από την Ιστοσελίδα "Α-ΛΗΘΗ-Α"
http://www.e-e-e.gr/helios/history/slavic/mythology1/index.html
ΣΛΑΒΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Δημιουργία του κόσμου.
Εν αρχή των χρόνων ο κόσμος βρισκόταν στο σκότος. Αλλά ο θεός Βίσνιι (Vyshniy) έφερε το Χρυσό Ώον μέσα στο οποίο ήταν ο Ροδ (Rod, Γένος) - Γονιός όλου του υπάρχοντος.
Ο Ροδ γέννησε την Αγάπη, μητέρα Λάδα (Lada), και αφού με τη δύναμη της Αγάπης κατέστρεψε τη φυλακή του, έδωσε αρχή στο σύμπαν. Χώρισε τη Γιαβ' (Iav'), τον κόσμο φανερό και πραγματικό, από τη Ναβ' (Nav'), τον κόσμο πνευματικό και αόρατο. Χώρισε την Πράβδα (Pravda, Αλήθεια) από την Κρίβδα (Krivda, Ψέμα). Από τότε ανάμεσα στη Γιαβ' και στη Ναβ' ρέει το πύρινο ποτάμι Σμορόδινα (Smorodina, φραγκοστάφυλο). Τους δύο κόσμους συνδέει το Καλίνοβ Μοστ (Kalinov Most, Οπυλένια Γέφυρα) που μπορεί να την περάσει μόνο ένας απελευθερωμένος από τη σάρκα.
Ο ήλιος βγήκε από το πρόσωπο του Ροδ, το λαμπρό φεγγάρι από το στήθος του, τα πυκνά αστέρια από τους οφθαλμούς του, οι αίσιες αυγές από τα φρίδια του, οι σκοτεινές νύχτες από τις σκέψεις του και οι σφοδροί άνεμοι από την αναπνοή του. Ο Ήλιος μπήκε σε μια βάρκα χρυσή, ενώ το Φεγγάρι σε μια βάρκα αργυρή. Σε μια πύρινη άμαξα έβαλε ο Ροδ τον Κεραυνό. Από τα χείλη του Ροδ πέταξε το θεϊκό Πνεύμα - το πουλί Μήτηρ Σβα (Mater' Sva) που γέννησε τον Σβαρόγ (Svarog), τον Ουράνιο Πατέρα και θεό-σιδηρουργό.
Ο Σβαρόγκ ολοκλήρωσε τη δημιουργία του κόσμου. Έγινε άρχοντας της γης και ίδρυσε τα δώδεκα στηρίγματα που κρατάνε τους ουρανούς.
Και ο Ροδ έγινε Ουράνια Πηγή και ξεχύθηκε στα νερά του Μεγάλου Ωκεανού. Από τον άφρο του έπλευσε η Πάπια που γέννησε τους θεούς (γιάσουν', iasun') και τους δαίμονες (δάσουν', dasun').
Από το Λόγο ο Ροδ έπλασε το θεό Μπάρμα (Barma) και τη σύζηγό του θεά Ταρούσα (Tarusa) για να προσεύχονται και να δοξάζουν τον κόσμο αυτό. Γέννησε την Αγελάδα Ζέμουν (Zemun) και την Αίγα Σέδουν' (Sedun'), ξεχύθηκε το γάλα τους και έγινε ο Γαλαξίας. Τότε ο Ροδ δημιούργησε την πέτρα-Αλατήρ (Alatyr') και άρχισε να χτυπά το γάλα για να γίνει βούτυρο. Από εκείνο το βούτυρο έκανε την Ματ' Σηρά Ζεμλιά (Mat' Syra Zemlia, Μητέρα Υγρά Γαία).
ΙΙ. Πέτρα-Αλατήρ.
Έτσι η πέτρα-Αλατήρ έπεσε στο βυθό του γαλακτικού Ωκεανού. Η Πάπια την βρήκε και την μίκραινε για να μπορέσει να την κρύψει στο ράμφος της. Αλλά ο Σβαρόγ είπε τον μαγικό του λόγο και η Αλατήρ άρχισε να μεγαλώνει. Η Πάπια δεν μπόρεσε να την κρατήσει πια και την άφησε να πέσει. Στο νησί Μπουγιάν (Buyan, Σφοδρός) όπου έπεσε έγινε το όρος της Αλατήρ. Όταν ο Σβαρόγ την χτυπούσε με το σφυρί του, από τις σπίθες γεννήθηκαν ο θεός της φωτιάς Σεμάργκλ (Semargl) και οι Ράτιτσοι (Ratichi) - πολεμιστές του Σβαρόγ. Πάνω στο όρος αυτό ο ημι-ίππος Κιτοβράς (Kitovras) έχτισε το ναό του θεού-δημιουργού Βίσνιι στον οποίο ο θεός κάνει τον εαυτό του θυσία και μεταστρέφεται στην Αλατήρ. Πάνω στο όρος αυτό είναι χαρακωμένοι οι νόμοι του Σβαρόγ. Από την Αλατήρ βγήκε το μαγικό πουλί Γκαμαγιούν (Gamayun), ο αγγελιοφόρος των θεών στον γήινο κόσμο.
Η πέτρα Αλατήρ είναι άσπρη και τόσο κρύα που σε καίει. Είναι και μικρή και μεγάλη, και ελαφριά και βαριά, κανείς δεν μπορεί να την διαβάσει και να τη σηκώσει. Μετατρέπει στο χρυσό οτιδήποτε την αγγίξει. Είναι το κέντρο της γης, το μέρος όπου συνδέονται η Γιαβ' και η Ναβ'.
ΙΙΙ. Σβαρόγ και Σεμάργκλ.
Όταν ο Σβαρόγ χτύπησε με το σφυρί του την Αλατήρ-πέτρα, η σπίθα μετατράπηκε στον πύρινο τυφώνα και φώτισε όλο το σύμπαν. Μέσα στη φλόγα γεννήθηκε ο κοκκινομάλλης θεός Σεμάργκλ πάνω σε ένα άλογο με αργυρό τρίχωμα και χρυσή χαίτη. Και όπου περνούσε απλωνόταν ο καπνός σα σημαία και έμενε πίσω του μαύρο καμμένο ίχνος.
Από αυτήν τη μεγάλη φωτιά βγήκαν και άλλοι θεοί. Ξέσπασε η καταιγίδα και έτσι γεννήθηκε ο θεός των ανέμων Στριμπόγ (Stribog) που άρχισε να φυσάει τη φωτιά του Σβαρόγ και του Σεμάργκλ Σβαρόζιτς (Svarozhich), δηλαδή γιού του Σβαρόγ. Ανάμεσα στα σύννεφα απλώνονταν τα μακριά μαλλιά του και η γενιάδα του.
Ο Μεγάλος Μαύρος Όφις γεννημένος από την Πάπια, θέλησε να αποκτήσει τη δόξα του Σβαρόγ. Πλησίασε την Αλατήρ και τη χτύπησε με το σφυρί. Πέταξαν τριγύρω οι μαύρες σπίθες και από αυτές γεννήθηκαν οι δαίμονες-δάσουν.
Τότε ο Σεμάργκλ πολέμησε τον Μεγάλον Μαύρον Όφιν και το στρατό του. Αλλά δεν επαρκούσε η δύναμή του και έσβησε ο Ερυθρός Ήλιος. Ο σκότος πλημμύρισε τη γη και ο Σβαρόζιτς ανέβηκε στο ουράνιο σιδηρουργείο του πατέρα του. Ο Μαύρος Όφις τον ακολούθησε και με τη γλώσσα του τρύπησε τρείς ουράνιους θόλους. Βλέποντάς το ο Σβαρόγ με τον Σεμάρκγλ έπιασαν τη γλώσσα του με καυτή τσιμπίδα, τον δάμασαν και τον ζεύγησαν στο αλέτρι. Μ'αυτό το αλέτρι χώρισαν τη Γη στο βασίλειο της Γιαβ' και της Ναβ'. Στην Γιαβ' κυριάρχησαν ο Σβαρόγ και ο Σεμάργκλ ενώ στη Ναβ' ο Μαύρος Όφις.
ΙV. Σβάργα.
Μετά τη μάχη με τον Μαύρον Όφιν ο Σβαρόγ και τα παιδιά του κατέβηκαν στη Γη και την είδαν όλη ανακατεμένη με αίμα. Και έκοψαν τη Ματ΄ Σηρά Ζεμλιά στα δύο και κατάπιε αυτή το αίμα.
Κατόπιν ο Σβαρόγ και οι Σβαρόζιτσοι άρχισαν να μορφοποιούν τον κόσμο. Όπου πέρασε ο Όφις ζευγημένος στο αλέτρι, ρέουν οι ποταμοί Ντον, Δούναβη και Δνείπερος. Όπου έγινε η μάχη των θεών απλώθηκαν τα Ριπέϊα όρη. Εκεί πάνω από το όρος της Αλατήρ από το οποίο κατεβαίνει ο Λευκός ποταμός, ο Σβαρόγ ίδρυσε τη Σβάργκα (Svarga), το ουράνιο βασίλειο των θεών. Πάνω στην Αλατήρ φύτρωσε η ιερή Φτελιά που συνδέει τη Γη με τον ουρανό. Στα ανατολικά κλαδιά του έκανε τη φωλιά του το πουλί της ευτυχίας Αλκονόστ (Alkonost), ενώ στα δυτικά το πουλί της θλίψης και του θανάτου Σείρην (Sirin). Στις ρίζες του σέρνεται ο Όφις, ενώ κοντά στο κορμό περιπλανιέται ο βασιλιάς των ουρανών Σβαρόγ και η μήτηρ-Λάδα.
Και η Αλκονόστ και η Σείρην είναι πουλιά που έχουν μέχρι τη μέση γυναικείο σώμα. Οι φωνές τους είναι τόσο ωραίες που όποιος τους ακούσει, ξεχνά τα πάντα, φεύγει στη έρημο και εκεί πεθαίνει. Το πουλί Αλκονόστ έρχεται κάθε χειμώνα στο ακρογιάλι και αφού τέκει κουβαλά τα αυγά της στη θάλασσα, πράγμα που προκαλεί καταιγίδες και πλημμύρες, αλλά ενώ τα κλωσάει πάνω στα νερά επί εφτά μέρες η θάλασσα είναι ήρεμη, εντελώς ακίνητη.
Υπάρχει πάνω στην Αλατήρ κι άλλο ένα δέντρο, η μηλιά με χρυσά μήλα. Όποιος τα δοκιμάσει, αποκτά αιώνια νεότητα και εξουσία σε όλο τον κόσμο. Έχει και μια βισσινιά αφιερωμένη στο θεό Βίσνιι, στην οποία έρχεται το προφητικό πουλί Γκαμαγιούν. Και δίπλα είναι η δρυς του ηλίου - οι ρίζες της είναι στον ήλιο και τα δώδεκα κλαδιά της πάνω στη γη. Γύρω τους φυτρώνουν δέντρα και άνθη απίθανα που δεν είδε ποτέ κανείς πάνω στη Γη. Εδώ ζουν πουλιά πανέμορφα με φτερά χρυσά, κατακόκκινα, γαλάζια, πράσινα, ασημένια και χιονόλευκα. Όλα τα πουλιά έχουν διάφορες φωνές, δυνατές, χαμηλές, ψιλές, τρυφερές και όλα μαζί κελαηδούν τόσο ωραία όσο δεν άκουσε ποτέ κανένας θνητός. Και τα κατευθύνει η Μήτηρ Σβα, χτυπώντας τα φτερά στα πλευρά της και λάμποντας ολόκληρη σαν τον ήλιο. Τον θαυμάσιο αυτό κήπο, τον Ίριι (Iriy), τον μεγάλωσε ο γιος της Μητέρας Σβα, ο Σβαρόγ.
Όλες οι είσοδοι στον Ίριι φυλάσσονται μέρα και νύχτα από δράκους, από βασιλίσκ (vasilisk) - όφεις με κεφάλια κοκοριών, από γίγαντες και άλλα τέρατα. Τη μηλιά με τα χρυσά μήλα τη φυλάει ο δράκων Λαδών (Ladon). Ούτε πεζός ούτε με άλογο δεν μπορεί κανείς να περάσει στο θεϊκό κήπο. Αλλά γύρω από αυτόν, στα Ριπέϊα όρη, υπάρχουν και άλλα μαγικά δέντρα. Στο βουνό Χβανγκούρα (Khvangura) φύτρωσε η κυπαρίσσος, το δέντρο του θανάτου, ενώ στο βουνό Μπερεζάν' (Berezan') η σημύδα (μπεριόζα στα ρώσικα), το δέντρο της ομορφιάς και της ποίησης.
Στον Ίριι φτάνουν οι ψυχές όσων πέθαναν για την Αλήθεια. Τους ανεβάζει εκεί η Μαγκούρα-Περουνίτσα (Magura-Perunitsa), σοφή και όμορφη πολεμίστρια, κόρη του Περούν (Perun), αργυροκέφαλου θεού του κεραυνού και γιου του Σβαρόγ. Όσοι ακολουθούν στη ζωή τους το Δρόμο της Πραβ' θα βρεθούν στη Χρυσή Σβάργκα, το βασίλειο του φωτός, ενώ όσοι δεν σεβόντουσαν τους νόμους του Σβαρόγ θα βρεθούν στη Ναβ'. Και οι μεν και οι δε περιμένουν την επόμενη ενσάρκωσή τους.
V. Ρόδα του Σβαρόγ.
Η Ρόδα του Σβαρόγ είναι ο ουρανός με τα αστέρια. Η Σεδάβ-ζβεζδά (Sedav-zvezda, ο Πολικός αστέρας) συνδέει τη Ρόδα με τον Στοζάρ-Στλιαζ' (Stozhar-Stliaz', ουράνιος άξονας). Και καθώς γυρνάει η Ρόδα, η μέρα αντικαθιστά τη νύχτα, αλλάζουν οι εποχές. Τη σειρά και τη διάρκειά τους καθορίζει ο θεός του χρόνου και του ουρανού Τσισλομπόγ (Chislobog). Λέει τους αριθμούς στον Περούν κι εκείνος γυρίζει τη Ρόδα.
VI. Μάκος.
Η μεγάλη θεά Μάκος (Makosh, Μήτηρ-Μοίρα) γνωρίζει το μυστικό της Ρόδας του Σβαρόγ και το μυστικό της Πραβ' (Prav') - του Δρόμου της Αλήθειας, τον οποίο πρέπει να ακολουθούν οι άνθρωποι για να ενωθούν κάποτε με τους θεούς και τους προγόνους τους. Η Μάκος φροντίζει επίσης να σέβονται όλοι τα αρχαία έθιμα. Είναι η θεά της μοίρας, πλέκει τις κλωστές της ζωής μας. Της βοηθούν η Δόλια (Dolya) και η Νεδόλια (Nedolya): η πρώτη συνδέει τον άνθρωπο με τους καρπούς των καλών του πράξεων, ενώ η δεύτερη τον συνδέει με τους καρπούς των εγκλημάτων του.
Έτσι η Μάκος κυβερνά τον κόσμο. Αγαπά τους δυνατούς, αυτούς που δεν πάυουν να ελπίζουν και τις δυσκολότερες στιγμές και τους στέλνει τη Σρέτσα (Srecha) - τη θεά της τύχης. Τους δειλούς και όσους δεν ακολουθούν το Δρόμο της Πραβ' τους τιμωρεί η θεά. Τους στέλνει τερατώδεις γριες: Λίχο Οδνογκλάζοε (Likho Odnoglazoe, Κακό Μονοόφθαλμο), Κριβάγια (Krivaya, Στραβή οδός), Νελιόχκαγια (Neliokhkaya, Δύσκολη οδός), Νεδέλια (Nedelya, Κυριακή), Νεσρέτσα (Nesrecha, Ατυχία). Αυτές οδηγούν τον άνθρωπο σε όλη τη ζωή του μέχρι την επικήδεια φωτιά όπου θα τον κλάψουν η Κάρνα (Karna), θεά του θρήνου και της οιμωγής, και η Ζέλια (Zhelya), θεά της σιωπηλής θλίψης.
Ίσως γι'αυτόν το λόγο οι αρχαίοι Σλάβοι στη γλώσσα τους δεν είχαν τη λέξη «πόνος»;..
VII. Βέλες και Αζώβουσκα.
Ο θεός Βέλες (Veles) γεννήθηκε από την ουράνια αγελάδα Ζέμουν και το θεό Ροδ, ο οποίος μετατράπηκε στο Λευκό ποταμό που κατεβαίνει από το βουνό Αλατήρ. Ήταν προστάτης της κτηνοτροφίας και φορούσε πάντα γούνα. Το χρέος του ήταν να προετοιμάσει τον κόσμο στον ερχομό του Βίσνιι, ο οποίος στη συνέχεια ενσαρκώθηκε σαν γιος του Σβαρόγ και της Μητέρας Σβα. Επίσης συναντούσε τις ψυχές στην είσοδο της Ναβ' καθώς ανέβαιναν τις ακτίνες του σεληνοφωτός.
Όταν ο Βέλες γεννήθηκε, τον έκλεψε ο θεός Παν (Pan), γιος του άρχοντα του Κάτω Κόσμου Βίι (Viy). Ο Βίι κρατά μια πύρινη μάστιγα και έχει τόσο βαριά βλεφαρά που τα κρατάνε με δίκρανο οι υπηρέτες του. Όποιον κοίταξε, πεθαίνει. Σ'αυτόν κουβαλούσε ο Παν το νιογέννητο, διασχίζοντας τον ωκεανό. Αλλά ο Βέλες άρχισε να μεγαλώνει και να γίνεται όλο και πιο βαρύς. Ο Παν δεν μπόρεσε να τον κρατήσει πια και άφησε την κούνια με το βρέφος να πέσει.
Έτσι ο Βέλες έφτασε στο γιαλό ενός μεγάλου νησιού που ονομάστηκε ύστερα Ταυρίδα. Εκεί πολέμησε με τον Κόρσουν (Korshun, Κίρκος) και έσωσε την Τσαρέβνα Λέμπεδ' (Tsarevna Lebed', Βασίλισσα Κύκνος), πνεύμα της Αζωβικής θάλασσας, γι'αυτό και το παρατσούκλι της ήταν Αζώβουσκα (Azovushka). Η Αζώβουσκα ήταν κόρη του Σβαρόγ και της Μητέρας Σβα.
Ο Βέλες και Αζώβουσκα αγαπήθηκαν, παντρεύτηκαν και έμειναν στο νησί Μπουγιάν ανάμεσα στην Αζωβική και Μαύρη θάλασσες. Στο νησί εκείνο στέκεται ένα παλάτι και μπροστά του υπάρχουν δύο μαγικά δέντρα, έλατο και δρυς. Σ'αυτήν είναι δεμένος με αλυσίδα ο γάτος Μπαγιούν (Bayun, Τραγουδιστής). Αυτός ο γάτος όταν πηγαίνει προς τα δεξιά λέει ένα τραγούδι, ενω όταν πηγαίνει προς τα αριστερά λέει ένα παραμύθι.
VIIΙ. Ο Βέλες φεύγει στο Αζώβ-όρος.
Όταν ο αδερφός του Βίι, ο Δίι (Diy) επέβαλε στους ανθρώπους το φόρο που δεν μπορούσαν πλέον να πληρώσουν, εκείνοι σταμάτησαν να του κάνουν θυσίες. Ο θεός άρχισε να τιμωρεί αυτούς που αποστράφηκαν και οι άνθρωποι απευθύνθηκαν στον Βέλες.
Ο Βέλες άκουσε τις προσευχές τους και νίκησε τον Δίι αφού κατέστρεψε το ουράνιο παλάτι του κατασκευασμένο από φτερά αετού. Έριξε το σκοτεινό θεό στον Κάτω Κόσμο, στο βασίλειο του αδερφού του. Και τότε χάρηκαν οι άνθρωποι.
Ο Δίι όμως με τη βοήθεια του Βίι ανέβηκε στη Γη και οργάνωσε ένα γλέντι τρικούβερτο, στο οποίο προσκάλεσε και τον Βέλες τάχα για την επιβεβαίωση της ειρήνης μεταξύ τους. Όταν ήρθε ο Βέλες, ο Δίι του πρότεινε ένα κύπελο με δηλητήριο. Ο Βέλες ήπιε και βρέθηκε ο ίδιος στο βασίλειο του Βίι που τον κλείδωσε στο πιο απομακρισμένο σπήλαιο.
Και τότε ήρθε η Αζώβουσκα να βοηθήσει τον σύζηγο. Κατέβηκε στον Βίι και τον έπεισε να αφήσει τον Βέλες ελεύθερο. Αλλά αφού πέρασαν μαζί τις υπόγειες αίθουσες και τους διαδρόμους προς την έξοδο, στο Αζώβ-όρος άκουσαν τη φωνή του Βίσνιι. Τους είπε ότι εδώ η Αζώβουσκα μπορεί να βγεί, αλλά ο Βέλες που έχασε το προηγούμενο σώμα του, πρέπει να περάσει από μια άλλη πύλη για να ξαναγεννηθεί μετά από πολλές γενιές. Η Αζώβουσκα όμως δε θέλησε να τον αφήσει και όταν έκλεισε το Αζώβ-όρος έμεινε μαζί του περιμένοντας άλλους χρόνους. Και πολλές φορές ακόμα ενσαρκώθηκαν σ'αυτόν τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου