Βούλγαροι κομιτατζήδες και Μακεδονικός Αγώνας

Του κ. Κων/νου Β. Χιώλου Διδάκτορος Νομικής Προέδρου Εθνικής Ενώσεως Βορείων Ελλήνων

Ο Μακεδονικός Αγώνας,

ο μεγαλύτερος αγώνας του περιουσίου  

Ελληνισμού μας Έθνους
μετά την Επανάσταση του 1821,
άρχισε ουσιαστικά το 1870
που έγινε το Βουλγαρικό Σχίσμα
και διήρκεσε μέχρι το έτος 1908,

ήτοι τριάκοντα οκτώ χρόνια.

Κατά τη διάρκεια αυτού ο Μακεδονικός Ελληνισμός,

ως εκ της φύσεως του Αγώνος, |
υπέστη πολλές θυσίες σε ανθρώπους και περιουσιακά στοιχεία.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, παρέμεινε ρωμαλέος

Θυρεός Οικ.Πατριαρχείου

και κατόρθωσε να ανταποκριθεί πλήρως στο εθνικό χρέος
χάρις και στην ενεργό και αποφασιστική συμπαράσταση
του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Μακεδονικός Αγώνας συνέβαλε αποφασιστικά στην επελευθέρωση της Μακεδονίας που πραγματοποιήθηκε με τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμου των ετών 1912-1913.

Η μεγάλη σημασία του Μακεδονικού Αγώνος για τον Ελληνισμό είναι αναμφισβήτητη.
Ο Αγώνας αυτός παρουσιάζων ιδιομορφία, εβράδυνε να γίνει γνωστός ευρύτερα, καθ’ όσον,
λόγω του χαρακτήρος του, έπρεπε να παραμείνει μυστικός.

Ελάχιστοι ήσαν εκείνοι, που ήσαν σε θέση να έχουν καθολική γνώση και εποπτεία του αγώνος που διεξήγε ο Ελληνισμός από το 1903 μέχρι το 1908 στη Μακεδονία, προκειμένου αυτή αν διασωθεί από τον θανάσιμο κίνδυνο που την απειλούσε.

Ο Μακεδονικός Αγώνας,
υπό την έννοια της βουλγαρικής απειλής,

είναι παλαιός,

Βούλγαροι Κομιτατζήδες

με αλλεπάλληλες εξάρσεις.
Τον Αγώνα αυτόν που ήταν μακροχρόνιος,
πολυαίμακτος και σκληρός,
επλαισίωσαν τόσο
οι Έλληνες της τουρκοκρατούμενης τ
ότε Μακεδονίας,
όσο και οι της ελευθέρας Ελλάδος.

Το Ελληνικό Κράτος, όταν αντελήφθη τον κίνδυνο που διέτρεχε ο Ελληνισμός της Μακεδονίας, απεφάσισε να αντιδράσει ενόπλως.

Προς υλοποίηση του σκοπού αυτού, μετά την ίδρυση στην Αθήνα το 1903

μυστικού Μακεδονικού Κομιτάτου υπό την προεδρία του εκ Μάνης

δημοσιογράφου Δημητρίου Καλαποθάκη,

Δ.Καλαποθάκης

διευθυντού και ιδρυτού της εφημερίδος «ΕΜΠΡΟΣ»,
οργανώθηκαν ένοπλα ανταρτικά σώματα, τα οποία εισήλθαν στη Μακεδονία και με τους αγώνες τους επέτυχαν να την απαλλάξουν από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες.

Σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνος, υπήρξε ο Παύλος Μελάς
και κατ’ εξοχήν οργανωτής αυτού ο Πρόξενος της Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη
Λάμπρος Κορομηλάς.
Μεγάλη υπήρξε, επίσης, η συμβολή στην επιτυχία του Αγώνος
και του Ιωνος Δραγούμη, καθώς, επίσης, και των Μητροπολιτών Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη και Δράμας Χρυσοστόμου Καλαφάτη και πολλών άλλων.

Στο προσκλητήριο σάλπισμα του Παύλου Μελά ανταποκρίθηκε το Πανελλήνιο.
Πρώτη η ηρωοτόκος Κρήτης σε αριθμό και ποιότητα μαχητών.


Ακολουθεί η Μάνη σε αριθμό αγωνιστών και θυσίες αίματος γενναίων ανδρών.
Έπονται άλλες περιφέρειες της ελεύθερης και υποδούλου Ελλάδος με λιγότερους αγωνιστές,
που δεν υστερούσαν, όμως, σε ενθουσιασμό και πνεύμα αυτοθυσίας.

Το πεδίο διεξαγωγής του Μακεδονικού Αγώνος, με αφετηρία την περιοχή της Καστοριάς κατά τα έτη 1903-1904, επεκτάθηκε μέχρι του έτους 1908 σε ολόκληρη τη σημερινή Ελληνική Μακεδονία, καθώς, επίσης, και στα τμήματα αυτής, τα οποία μεταγενεστέρως με Διεθνείς Συμβάσεις, παραχωρήθηκαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία (περιοχές Μοναστηρίου, Γευγελής, Δοϊράνης, Στρωμνίτσης και Κρουσόβου) και στη Βουλγαρία (περιοχές Μελενίκου και Πετριτσίου).

Ο πρόωρος θάνατος, ύστερα από προδοσία,
του Παύλου Μελά στο χωριο Στάτιστα της Καστοριάς,
το οποίο φέρει σήμερα το όνομά του,
όχι μόνον δεν εκλόνισε το ηθικό των Μακεδονομάχων,
αλλ’ αντιθέτως το αναπτέρωσε και διήγειρε ακόμη περισσότερο τον απανταχού Ελληνισμό.

Οι οπλαρχηγοί
Τσόντος,
Βάρδας,
Δικώνυμος,
Μακρής,
Αγρας,
Δεμέστιχας 

και άλλοι, ανέλαβαν στη συνέχεια δράση με τη συνεργασία των εγχωρίων Μακεδονομάχων.
Χάρις σε όλους αυτούς η Μακεδονία τελικώς απέφυγε την εθνική της αλλοτρίωση.

Η δράση των Ελληνικών σωμάτων διήρκεσε μέχρι του έτους 1908,
οπότε η επικράτηση των Νεοτούρκων,
η ανακήρυξη την 10η Ιουλίου 1908 του Τουρκικού Συντάγματος
και η εκ μέρους των εφαρμογή νέας, περισσότερο σκληρής πολιτικής
έναντι των υποδούλων στην Τουρκία Εθνών,
οδήγησε στη συνένωση όλων των κρατών της
Βαλκανικής Χερσονήσου (Ελλάδος, Σερβίας, Μαυροβουνίου και Βουλγαρίας)
σε κοινόν αγώνα κατά των Τούρκων και τελικώς στην κήρυξη του πολέμου κατά της Τουρκίας, του Βαλκανικού Πολέμου.
Η Ελλάς εισήλθε στον πόλεμο αυτόν την 5η Οκτωβρίου 1912.
Ο Ελληνικός Στρατός κατέλαβε

την Θεσσαλονίκη την 26 Οκτωβρίου 1912
και τα Ιωάννινα την 21η Φεβρουαρίου 1913

και με ακατάσχετη προέλαση χάριζε την ελευθερία

στις πόλεις της Μακεδονίας,
οι οποίες μετά τόσους αιώνες δουλείας
γίνονταν και πάλι ελληνικές.

Όπως προαναφέραμε, με τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους των ετών 1912-1913 απελευθερώθηκε
ολόκληρη σχεδόν η Μακεδονία και αναγνωρίσθηκε ως
αναπόσπαστο τμήμα της Ελλάδος με την Συνθήκη του
Βουκουρεστίου του 1913.

Τιμώντες και μεγαλύνοντες τους υπέρ Πατρίδος

ηρωικώς αγωνισθέντας
και ευκλεώς πεσόντας  Μακεδονομάχους αδελφούς μας,

ραίνουμε με δάκρυα του εθνικού πόνου τους πελώριους βωμούς

της ανεξάντλητης Ελληνικής θυσίας

και στεφανώνουμε δια της Πανελληνίου ευγνωμοσύνης
τους απέραντους τάφους των ηρώων μας, διαβεβαιούντες αυτούς,
ότι δεν θα παύσουμε αγωνιζόμενοι για τα ιερά και τα όσια της

ένδοξης Ελληνικής Φυλής μας.

«Αμές δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες»!