Όψεις Εθνοαποδόμησης στην Ελλάδα – Το Μα­κε­δο­νι­κό

Αναδημοσίευση απο το Άρδην

Ημερομηνία:

17/12/2009 14:36

Συγγραφέας, Γιάννης Ταχόπουλος

48. Μα­κε­δο­νι­κό.

Aνα­φο­ρι­κά, πά­λι, πρός τίς ἀ­γρι­ό­τη­τες κα­τά τόν Μα­κε­δο­νι­κό Ἀ­γώ­να, οἱ «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές» τίς πα­ρου­σιά­ζουν λί­γο πο­λύ ὡς σφα­γή ντό­πι­ων^[1] Μα­κε­δό­νων δι­α­δο­χι­κά ἀ­πό Βούλ­γα­ρους καί Ἕλ­λη­νες ἀν­τάρ­τες. Καί στήν πε­ρί­πτω­ση αὐ­τή δέν ἀ­να­γνω­ρί­ζουν οἱ «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές» τά αἴ­τια γιά τήν ἔ­ναρ­ξη τοῦ Μα­κε­δο­νι­κοῦ Ἀ­γώ­να, ἐ­νῶ πά­λι θε­ω­ροῦν τούς ἀν­τί­πα­λους ἰ­σά­ξιους σέ ἀ­γρι­ό­τη­τα. Ἡ ἱ­στο­ρι­κή ἀ­λή­θεια εἶ­ναι πώς ἑλ­λη­νι­κά ἀν­τάρ­τι­κα σώ­μα­τα στάλ­θη­καν στή Μα­κε­δο­νί­α ἀ­φό­του εἶ­χαν κα­τέλ­θει ἀ­πό τή Βουλ­γα­ρί­α βουλ­γα­ρι­κά ἀν­τάρ­τι­κα σώ­μα­τα, τά ὁ­ποῖ­α προ­σπα­θοῦ­σαν νά ἐ­πι­βά­λουν διά τῆς βί­ας τήν προ­σχώ­ρη­ση τῶν κα­τοί­κων στή Βουλ­γα­ρι­κή Ἐκ­κλη­σί­α.

Ζει και Βασιλεύει

Αναδημοσίευση από το "Ελλήνων Αφύπνιση"

Από καιρό η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών δέχεται ολοένα αυξανόμενα αιτήματα σχολείων, οργανώσεων και ιδιωτών, από όλη την Ελλάδα και πολλές χώρες του εξωτερικού, που ζητούν πληροφοριακό υλικό για τη ζωή, το έργο και την κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όμως, ποιο, πόσο και σε πόσους πληροφοριακό υλικό είναι δυνατόν να προσφερθεί;
΄Ηδη κυκλοφορούν σε όλες τις κύριες γλώσσες του Κόσμου περισσότερα από χίλια βιβλία αναφερόμενα στον Αλέξανδρο και διαρκώς προστίθενται καινούργια - ιδίως από ξένους επιστήμονες. Επί πλέον ο κορμός των σχετικών πληροφοριών βρίσκεται σε όλες τις σοβαρές εγκυκλοπαίδειες και διατίθεται δωρεάν στο Διαδίκτυο στο οποίο, σημειωτέον, διοχετεύονται αποκλίνουσες έως και χονδροειδώς προπαγανδιστικές απόψεις. Τέλος, κανένα βιβλίο δεν μπορεί να εξαντλήσει σε όλες τις πτυχές του το θέμα διότι ο Αλέξανδρος είναι πράγματι Ωκεανός. Ωστόσο, η ζήτηση στοιχείων συνεχίζεται.
Με αυτά τα δεδομένα και με τα περιορισμένα διαθέσιμα μέσα της η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών έκρινε, λοιπόν, ότι έχει μεγάλη σημασία να θυμίσει στον απλό αναγνώστη, ιδιαίτερα στη νέα γενεά και στους ξένους, πως οι Λαοί όλου σχεδόν του Κόσμου, σε Ανατολή και Δύση, προσέλαβαν και εξακολουθούν ακόμη να προσλαμβάνουν συνεχώς επί 2.300 χρόνια το φαινόμενο Αλέξανδρος όχι μόνον στα βιβλία αλλά προ πάντων στα μνημεία τους, στην τέχνη τους, στην παράδοσή τους, στο παράδειγμα των μεγάλων Ηγετών τους και ιδιαίτερα στα δημοφιλέστερα αναγνώσματά τους και στα μεγάλα ποιητικά τους έπη, δηλαδή στην ίδια τη ζωή τους. Διότι, έτσι, φανερώνεται με συναρπαστική αμεσότητα ότι αληθινά «ο Μεγαλέξαντρος ζει και βασιλεύει και τον Κόσμο κυριεύει» επί εικοσιτρείς συνεχείς αιώνες μετά τον βιολογικό απλώς θάνατό του. Φανερώνεται, επίσης, ότι ευθύς εξ αρχής και μέχρι σήμερα, στις χώρες της Ανατολής που απετέλεσαν την αλεξανδρινή Οικουμένη, οι Λαοί λατρεύουν τον Αλέξανδρο και τον θεωρούν αδιαμφισβήτητο δικό τους Ηγέτη, Ελευθερωτή και Ευεργέτη.
Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών
Νικόλαος Ι. Μέρτζος
Πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 2009
Κατεβάστε το βιβλίο στα Ελληνικά: http://www.schizas.com/site3/el/zei-kai-vasileyei.html

Χτυπάνε κόκκινο τα εθνικά μας θέματα

Αναδημοσίευση από το blog " Μακεδονικά & άλλα"

Του Ν.Ι. ΜΕΡΤΖΟΥ*

Η Ελλάδα υποχρεούται να αντιμετωπίσει ζωτικής σημασίας εθνικά θέματα και κατά το 2010 που θα αποδειχθεί έτος καμπής - στα πιο πολλά δίχως επιστροφή.

Διότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και ή ο κόμπος θα λυθεί ή το χτένι θα σπάσει. Το χτένι είναι η Ελλάδα όπως τη γνώρισε η τελευταία γενεά της.

Τον κόμπο συνθέτουν:

*ο ωμός ιμπεριαλισμός της Τουρκίας στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στην Θράκη,

* ο «Μακεδονισμός» των Σκοπίων ως μοχλός των Αμερικανών για τον περαιτέρω αναδασμό της βαλκανικής ενδοχώρας με επίκεντρο την ελληνική Μακεδονία,

* η πλήρης κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού και

* η τραγική επιδείνωση της οικονομίας με κορυφαία απειλή την αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας.

Καθίσταται προφανές ότι:

1. Ολα τα εθνικά θέματα συνδέονται αδιάλυτα μεταξύ τους, απειλούν την τελευταία αμυντική γραμμή του Ελληνισμού και η τελική τροπή αυτών κρίνεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην Ατλαντική Συμμαχία όπου ταυτόχρονα η χώρα μας έχει εναποθέσει την οικονομία της, κορυφαίους θεσμούς της και την ασφάλειά της σε απόλυτη αλληλεξάρτηση. Εν προκειμένω η εσωστρέφειά μας επικαλείται αποκλειστικά τα «δυνατά χαρτιά μας», δηλαδή απλώς την αρνησικυρία μας έναντι των εταίρων και των συμμάχων μας, αλλά δεν θέλει να συνειδητοποιήσει πόσα και πόσο ισχυρά πράγματι χαρτιά έχει έναντι της Ελλάδος η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ατλαντική Συμμαχία ούτε τι ευρω-ατλαντικά συμφέροντα διακυβεύονται.

Εξάλλου, μόλις το 2010 τεθεί σε ισχύ η Συνθήκη της Λισσαβόνας, παύει να ισχύει η ομοφωνία, άρα και η αρνησικυρία, στις περισσότερες σημαντικές αποφάσεις της Ε.Ε.

2. Η εθνική -όχι μόνον η στρατιωτική- άμυνα είναι τόσο ισχυρή όσο ισχυρή είναι αντίστοιχα η εθνική οικονομία, η ελληνική κοινωνία και η κρατική μηχανή.

3. Η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά σε εμπόλεμη κατάσταση. Οσο περισσότερα μέτωπα ανοίγονται με επιθετικά αιτήματα στο εσωτερικό της χώρας τόσο περισσότερο αποδυναμώνεται περαιτέρω η εθνική άμυνά της. Και τούτο συμβαίνει αυτόματα, ανεξάρτητα από το δίκαιο ή μη των επιμέρους αιτημάτων.

4. Η σύνολη εθνική -και όχι μόνον πολιτική- ηγεσία, όπως και η δημοσιογραφία, δεν έχει εγγράψει στην συνείδηση του ελληνικού λαού ολοκληρωμένα την σκληρή αυτή πραγματικότητα με εγκυρότητα, πληρότητα και αμεσότητα.

A la guerre, comme a la guerre, έλεγαν οι Γάλλοι. «Στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο». Αν χαθεί, χάνουμε όλοι. Οι Ελληνες έχουν αποδείξει πως στον πόλεμο πάνε ομόθυμοι όλοι και νικούν.

5. Ο Ελληνισμός διαθέτει ισχυρές αυτοφυείς δυνάμεις και εν δυνάμει στρατηγικές συμμαχίες που, ωστόσο, αδρανοποιεί το πολιτικο-γραφειοκρατικό σύστημα υποταγμένο πλήρως ακόμη στην Ολιγαρχία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, των επαγγελματιών συνδικαλιστών και των ισχυρών διαμορφωτών κοινής γνώμης.

Με τα δεδομένα αυτά δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να έχει συνεχή αποφασιστική υποστήριξη στο επιχειρησιακό πεδίο των σχεδιασμών και των μαχών. Τούτο μοιάζει ουτοπικό, προς το παρόν, αλλά, ακόμη και αν επιτευχθεί, δεν αρκεί.

Η υποστήριξη προϋποθέτει συνειδητή εθνική συνεννόηση, η οποία θα μπορεί να πείσει, να αναδιατάξει, να εμπνεύσει και να οδηγήσει εμπρός όλες τις μάχιμες δυνάμεις του έθνους πανστρατιά. Γι’ αυτό, όμως, απαιτείται ένας κοινός καθαρός σκοπός. Μόνον έτσι κερδίζεται και, επιπλέον, αναδεικνύεται γονιμοποιός ένας πόλεμος, έστω ειρηνικός.

Ολα τα εθνικά θέματα αποτελούν την τελευταία αμυντική μας γραμμή, όπως προαναφέρθηκε. Συνεπώς, σκοπός των πρώτων κρισίμων μαχών είναι να μη διαρραγεί η εθνική άμυνα. Αυτός ο σκοπός, όμως, επ’ ουδενί μπορεί να είναι και ο κοινός σκοπός του πολέμου. Παρά την αναγκαιότητα του επιβεβλημένου αγώνα, ένας τέτοιος σκοπός είναι πολύ μικρός για να κινήσει πανστρατιά τον Ελληνισμό και, προπαντός, για να τον δικαιώσει.

Διότι είναι αρνητικός.

Στην πολύ δύσκολη ακόμη περίπτωση νίκης, σκοπεύει στο «μη χειρότερo»:

να μην επεκταθεί η Τουρκία,

να μην αναγνωρισθούν τα Σκόπια με το καλλιτεχνικό τους ψευδώνυμο «Μακεδονία»,

να μην καταρρεύσει η οικονομία μαζί με τα ασφαλιστικά ταμεία και την κοινωνία,

να μην προχωρήσει κι άλλο η διαφθορά κι η διάλυση της κρατικής μηχανής.

Ας πούμε ότι αποκρούσαμε αυτήν την πράγματι εθνική απειλή σε όλο το εύρος του Μετώπου. Ε, κι έπειτα;

Επειτα, απλώς, ο εχθρός θα βρίσκεται πάντοτε προ των πυλών και ενίοτε ένδον των τειχών. Αργά ή γρήγορα θα επανέλθει και κάποτε θα μας αλώσει. Μια τέτοια αμυντική, φανερά αρνητική, πολιτική απέναντι στα απειλητικά εθνική θέματα υποδηλώνει ιστορικά το Σύνδρομο της Αλώσεως.

Η αποκομμένη και συνεχώς πολιορκουμένη Κωνσταντινούπολη δεν συζητούσε αν όφειλε να ανασυστήσει την Αυτοκρατορία αλλά μόνον αν ήταν «κρειττότερον ιδείν φακιόλιον Τούρκων βασιλεύον ή καλύπτραν παπικήν», δηλαδή άσπρος σκύλος - μαύρος σκύλος.

Καλύτερα να βασιλεύει τούρκικο σαρίκι παρά καπέλο καθολικών!

Γίνεται, συνεπώς, φανερό πως ο σκοπός του πολέμου δεν επιτρέπεται να περιορισθεί στο να περισωθεί απλώς η Ελλάδα έτσι όπως είναι.

Σκοπός του πολέμου είναι να αναγεννηθεί η Ελλάδα, να αναδιοργανωθεί, να αναπτυχθεί, να καταστεί ισχυρή και να δύναται να ανταγωνισθεί. Τούτο προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, κρατική μηχανή πραγματική, οικονομία παραγωγική, κοινωνία συνεκτική, δημογραφία δυναμική με τολμηρή μεταναστευτική πολιτική, ελληνική περιφέρεια ζωντανή, χώρα ανοικτή και εξωστρεφή. Πολλά πράγματι τα ζητούμενα και πολυσχιδή. Προέχει κατ’ εξοχήν, όμως, να συζητηθούν και προ πάντων να επιλυθούν. Διότι «δει δη λύσεων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι».

Πώς αλλιώς να γίνει;

Οφείλουμε να εξοικονομήσουμε τον καιρόν γιατί «ήγγικεν η ώρα και νυν εστί». Σπαταλήσαμε άδικα πολλά χρόνια και ακόμη περισσότερα χρήματα, όταν τα είχαμε!

Βλέπεις, η ιστορική ζωή δεν είναι ποτέ τζάμπα ούτε την εννοούν οι τζάμπα μάγκες.

Και οι καιροί ου μενετοί.

Καιρός να συστρατευθούν πάντες οι δυνάμενοι φέρειν όπλα.

Οι άλλοι στη Μύκονο, στο Βατοπέδι και στο «Ντα Κάπο»!...

* Ο Ν.Ι. Μέρτζος είναι πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών,δημοσιογράφος και συγγραφέας, αναμορφωτής της Κοινότητας Νυμφαίου Φλωρίνης

Εφημ. ‘Αδέσμευτος’

Βουλγαρικές εδαφικές διεκδικήσεις...μέσω Ε.Ε.!

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Σε δημοσίευμα της, η σκοπιανή εφημερίδα ‘Νόβα Μακεντόνιγια’ (Нова Македонија), αναφέρεται στις βουλγαρικές διεκδικήσεις που εκφράζονται μέσω του ακραίου εθνικιστικού κόμματος “Атака“.
Με τίτλο: «Η Βουλγαρία με τις εδαφικές της διεκδικήσεις εις βάρος της ΠΓΔΜ, εποφθαλμιά την Στρώμνιτσα» (Бугарија со територијални претензии кон Македонија, сака да ја земе Струмица) σημειώνει χαρακτηριστικά:
«Ενενήντα έτη, από την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης της Νεϊγύ («Нејскиот мировен договор»), η Βουλγαρία μέσω του ακραίου εθνικιστικού κόμματος «ΑΤΑΚΑ», ζητάει από την Ε.Ε. να κηρυχθεί, η εν λόγω συνθήκη, άκυρη, ζητώντας συγχρόνως να επιστραφούν αυτομάτως οι περιοχές οι οποίες παρέμειναν εκτός Βουλγαρίας, δηλαδή, οι αποκαλούμενες ως ‘Δυτικές Επαρχίες’ καθώς και η πόλη Στρώμνιτσα.».
Ο αρχηγός του πιο πάνω αναφερόμενου κόμματος Βόλεν Σιντέροφ (Волен Сидеров), χαρακτηρίζει ως ιστορική ευκαιρία της Βουλγαρίας να επιτύχει δια της ειρηνικής οδού την ‘επιστροφή’ των εδαφών αυτών.
Σε σχετική συνέντευξή του δήλωσε: «Αυτή η θέση έχει τεθεί στην αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Σόφια καθώς και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».

Η αναφερόμενη Συνθήκη υπεγράφη στις 27 Νοεμβρίου 1919 στο παρισινό προάστιο Νεϊγύ, από το πάλαι ποτε Βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων (η μετέπειτα Γιουγκοσλαβία) που ως κράτος σήμερα δεν υφίσταται, επειδή διαλύθηκε.
Ήταν το επιστέγασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, που υπογράφηκε από τις χώρες που συμμετείχαν στην ένωση των νικητών ‘Αντάντ’ και τις χώρες που συμμετείχαν με τις Κεντρικές Δυνάμεις της Γερμανίας, Αυστρο-Ουγγαρίας και Τουρκίας. Στις χώρες της Αντάντ συμπεριλαμβάνονταν και το «Βασίλειο Σέρβων-Κροατών και Σλοβένων», όπου η περιοχή της σημερινής πΓΔΜ υπήρξε μέρος του βασιλείου αυτού και ονομάστηκε «Βαρντάσκα Βανόβινα» (Вардарска бановина). Μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο συμπεριελήφθη ως οντότητα, στα πλαίσια της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.

Το πρόβλημα που ανέκυψε, σύμφωνα, με τον αρχηγό του ‘ΑΤΑΚΑ’, ομιλώντας στο ειδησεογραφικό πρακτορείο ‘Focus’ είναι ότι: «όταν μια πλευρά δεν υπάρχει ήδη, τότε τι γίνεται με την ίδια την Συνθήκη;»

Αξιώνει ‘επιστροφή’ και θέτει όρο στη Σερβία...

Αξίωσε μάλιστα την ‘επιστροφή’ των ‘δυτικών’ αυτών περιοχών:
«Εμείς προσδοκούμε στην συνεργασία της Ε.Ε. σε σχέση με το ζήτημα αυτό», δήλωσε ο Σιντέροφ και συμπλήρωσε:
«Οι ευρωβουλευτές μας ασχολούνται ήδη με το ζήτημα. Θεωρώ ότι μπορούμε σοβαρά να το θέσουμε ως όρο για την ένταξη της Σερβίας στην Ε.Ε.»...
Την ημέρα της συμπλήρωσης 90 ετών από την υπογραφή της συνθήκης αυτής, στις 27 του περασμένου μήνα το κόμμα ‘ΑΤΑΚΑ’ ζητάει: «αυτά τα εδάφη που κατοικούνται από Βουλγάρους και κατέχονται από την πΓΔΜ και την Σερβία, να επιστραφούν στη Βουλγαρία»
Υπερασπιζόμενος τη θέση του αυτή πρόσθεσε:
«Η Σερβία δεν αναγνωρίζεται ως νόμιμος κληρονόμος της Γιουγκοσλαβίας από τον ΟΗΕ και από την Διεθνή Κοινότητα, ενώ η πΓΔΜ, ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα. Οπότε η Συνθήκη αυτή δεν έχει νομική ισχύ επί της Σερβίας και της πΓΔΜ και είναι άκυρη σε σχέση με τις ‘Δυτικές Επαρχίες’ της Βουλγαρίας γιατί δεν υφίσταται το κράτος που την υπέγραψε».

Φλώρινα: Τα συμφέροντα πίσω από το ζήτημα της δήθεν μειονότητας

Αναρτήθηκε από τα taxalia

Σε προπαγάνδα δύο πολυμελών οικογενειών που έχουν συναλλαγές με τα Σκόπια και εξυπηρετούν οικονομικά συμφέροντα αποδίδουν οι κάτοικοι της Φλώρινας τα περί ύπαρξης “μακεδονικής μειονότητας”.

Ο μύθος της μειονότητας

Αποστολή στη Φλώρινα
Φώτης Κουτσαμπάρης

Ένας μικρός κύκλος ατόμων ανακινεί το ζήτημα ύπαρξης δήθεν “μακεδονικής μειονότητας” στην περιοχή της Φλώρινας προκαλώντας την αντίδραση των γηγενών, οι οποίοι αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια παραποίησης της εθνικής τους ταυτότητας.
“Τα περί ύπαρξης ʽμακεδονικής μειονότηταςʼ στην ακριτική περιοχή δεν είναι παρά μια προπαγάνδα που γίνεται από δύο μεγάλες οικογένειες, οι οποίες...

Λορίνγκ Ντάνφορθ: Οι Μακεδόνες(της FYROM) είναι Σλάβοι και δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες.

Αναρτήθηκε από akritas

Στο σαιτ history-of-macedonia.com σε άρθρο της Γκατζούλης με θέμα το γνωστό συνέδριο στην Γιούτα, υπάρχει μία ενδιαφέρουσα δήλωση του γνωστού για τις φιλοσκοπιανές θέσεις του Loring Danforth για την καταγωγή των Σλαβομακεδόνων. Είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν θα αρέσει στους γείτονες αλλά ειδικά αυτών της διασποράς που ως γνωστό πρωταγωνιστούν σε αυτό το κομμάτι της ιστορίας : ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων.

Για να δούμε λοιπόν τι υποστηρίζει ο Ντάνφορθ:......

Πανσλαβισμός και Μακεδονία

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Το ρωσικό έντυπο ‘Σλάβοι’, όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο σημείωμά μας, προσπαθεί να περάσει τη γραμμή των εθνικιστικών κύκλων της πΓΔΜ, διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά ιστορικά δεδομένα στον ιστορικό χώρο της Μακεδονίας, ισχυρίζεται, μάλιστα, πως οι Έλληνες, αποτελούσαν μια μικρή και διασκορπισμένη ομάδα στο γεωγραφικό αυτό τμήμα της βαλκανικής.
«Η εθνική σύνθεση στον χώρο αυτόν είναι ανάμεικτη. Συνυπήρχαν οι Θράκες, οι Ιλλυριοί, οι Έλληνες και οι Μακεδόνες» γράφει ο Σλάβος συντάκτης.
Η αναφορά που γίνεται για τον Μέγα Αλέξανδρο τονίζοντας τα περί μακεδονικής εθνότητας είναι ενδεικτική:
« Στην περίοδο του Μεγάλου Αλεξάνδρου που ήταν Μακεδών και βασίλεψε από το 336 έως το 323 π.Χ., η Μακεδονία έφθασε στο αποκορύφωμά της. Μετά την κατάκτηση της Θήβας και της Περσίας ο Αλέξανδρος επεκτάθηκε μέχρι τον Ινδό ποταμό και το μακεδονικό έθνος κυριάρχησε στο περσικό έθνος καθώς και στα αιγυπτιακά εδάφη.»