Φιλόπτωχος Αδελφότης Γευγελής (1904). |
του Ιωάννου Ξανθού
Συνταξιούχου Δημοδιδασκάλου
και ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥ
"ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΓΕΛΗΣ ΚΑΙ
ΕΘΝΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΑΥΤΗΣ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙΞ ΧΩΡΙΩΝ"
Θεσσαλονίκη 1954
Οι κάτοικοι της Γευγελής και των πέριξ χωρίων ως και οι κάτοικοι της Βορείου Μακεδονίας ώμίλουν μίαν γλώσσαν εις διαφόρους ιδιωτισμούς, έχουσαν λέξεις διαφόρων εθνικοτήτων εκ των οποίων πλείστας όσας έλληνικάς ως και μερικάς Δωρικής και Ομηρικής διαλέκτου ακόμη έκτων οποίων, άλλαι μέν, προφέρονται άπαράλλακτα, ως προφέρονται εις την έλληνικήν, άλλαι δε έχουν άλλάξει την αρχήν η την κατάληξιν της λέξεως π. χ. εφθασα—φτασάχ, κίνησα=κινησάχ, άρέσω=άρέσαμ, πίνω —πίαμ, σίτος=ζίτο κ.τ.λ.
Άλλ΄ έκτος των εις την γλώσσαν αυτήν ευρισκομένων ελληνικών λέξεων εκ των οποίων έχω συλλέξει άνω των 350 και των οποίων πίνακα κατ΄ άλφαβητικήν σειράν παραθέτω κατωτέρω ύπάρχουν πολλαί λέξεις Τουρκικαί, Άγγλικαί, Γαλλικαί, Γερμανικαί, Ίταλικαί, Βουλγαρικοί και Σερβικαί,
από τάς όποίας έσχηματίσθη το ανάμικτον τούτο γλωσσικόν ιδίωμα το μολύνον το Μακεδονικόν όνομα.
Έν πάσει περιπτώσει είναι μια γλώσσα, η οποία δεν δύναται να νοηθή καλώς, ούτε από Έλληνας, ούτε από Βουλγάρους, ούτε και από Σέρβους.