Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία: Ελληνικές Μακεδονικές επαναστατικές κινητοποιήσεις του 18ου αιώνα.

Ρήγας Φεραίος και η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Η απελευθέρωση της Ελλάδος (Liberazione della Grecia)

Κωνσταντίνος Απ. Βακαλόπουλος

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

(1354-1833)

ΤΑΡΑΧΕΣ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ
TOΥ ΡΩΣΟΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
(1768-1774).

          Για τον αντίκτυπο από την επιδείνωση των ρωσοτουρκικών σχέσεων και κατόπιν από τον πόλεμο τού 1768-1774 στην ηπειρωτική Μακεδονία πολύ χαρακτηριστικές ειδήσεις μας δίνει ο Βενετός πρόξενος Θεσσαλονίκης.

 Συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 1768 γράφει ότι κοινοποιείται διαταγή του  σουλτάνου για την συγκέντρωση όλων των σπαχήδων της Ρούμελης και την αναχώρησή τους για το Άζόφ, επίσης τον Ιούλιο γράφει ότι ο μπεηλέρμπεης της Ρούμελης ξεκίνα απο την έδρα του, το Μοναστήρι, προς την Βοσνία συνοδευόμενος από πολλούς πασάδες και πολύ στρατό και ότι προετοιμάζεται με πυρετώδη δραστηριότητα για τις προμήθειές του σε πυρομαχικά και άλλα εφόδια. 

Επίσης τον 'Οκτώβριο του  ίδιου χρόνου διατάσσονται διάφοροι μπέηδες της Κεντρικής Μακεδονίας, ο Μεχμέτ μπέης των Γενιτσών, ο Χασάν αγάς της Κατερίνης, ο Χαμπενδέρογλου του  Κιλκίς, ο μπέης της Έδεσας και ο Καραμάν της Αχρίδας, να στρατολογήσουν πεζούς και ιππείς 
και να βαδίσουν υπό τις διαταγές του  τελευταίου στο Ιάσιο της Μολδαβίας. 
Επίσης για να εξασφαλιστή η επάρκεια σιτηρών στην οθωμανική αυτοκρατορία, απαγορεύει ο σουλτάνος την εξαγωγή τους  .

 Με την έναρξη του  ρωσοτουρκικοϋ πολέμου 

αρχίζουν και οι αλλεπάλληλες και 

ποικίλες επιβαρύνσεις και καταπιέσεις των Τούρκων  

σε βάρος κυρίως των ελληνικών κοινοτήτων της Θεσσαλονίκης 

και των γύρων χωριών. 

Μακεδονικές ελληνικές επαναστάσεις πριν την βουλγαρική εξέγερση του Ίλιντεν.

Το επαναστατικό λάβαρο της
 Δυτικής Μακεδονίας το 1878.

Κωνσταντίνος Απ. Βακαλόπουλος

ΝΕΟΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΗΣ

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

(1830-1912)

Τα ελληνικά επαναστατικά κινήματα του Ολύμπου και της Δυτικής Μακεδονίας στα 1878.

Α. Η επανάσταση του Ολύμπου

1 . Έτσι λοιπόν υπολείπονταν να πραγματοποιηθούν μόνο τα επαναστατικά κινήματα του υπόδουλου ελληνισμού, τα οποία επρόκειτο να δικαιώσουν μερικά τις προσδοκίες του κατά το συνέδριο του Βερολίνου.

 Στη Μακεδονία οι επαναστατικές ενέργειες εντείνονταν με πυρετώδη ρυθμό με τη συνεργασία μητροπολιτών και Ελλήνων προξένων, οι οποίοι προετοιμάζονταν ήδη από το 1876 για τη συλλογή χρημάτων και την προμήθεια όπλων και πολεμοφοδίων με τη συμπαράσταση της Μακεδονικής Επιτροπής .
 Η έντονη αυτή κινητοποίηση προκάλεσε τις υπόνοιες των τουρκικών αρχών της Μακεδονίας για επικείμενη ελληνική εξέγερση και συνέβαλε στην άφιξη τουρκικών ενισχύσεων από τη Θεσσαλία .

Ίωνος Δραγούμη -"Τα Τετράδια του Ίλιντεν". Η Σφαγή του Σμαρδέσι, Μάιος 1903.

Ίων Δραγούμης

Ίωνος Δραγούμη

"Τα Τετράδια του Ίλιντεν"

από τις εκδόσεις Πετσίβα

 Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΣΜΑΡΔΕΣΙ.

"...ότε ο εκεί ευρεθείς μετά της συμμορίας του Τσακαλάρωφ επυροβόλησε μακρόθεν κατά του στρατού και ανεχώρησεν ανάνδρως ως πάντοτε, 

εγκαταλειπών το χωρίον του εις την διάθεσιν του στρατού. "

"Μετά δε την ολοσχερή καταστροφή του Σμαρδεσίου  ο Τσακαλάφωφ επειδή η  εκκλησία και το σχολειον είχον τους τίτλους επ’ ονόματι της Ελληνικής ορθοδόξου κοινότητος, έθηκε πυρ και κατέκαυσεν αυτά."


((Σημ Yauna: 
Ολα αυτά το Μάιο του 1903 μερικούς μήνες πριν το Ιλιντεν και σχεδόν έναν χρόνο πριν τον Μακεδονικό Αγώνα, υλοποιώντας το όραμα του Γκότσε Ντέλτσεφ, bulg.Делчев, slavmak.  Делчев:
 "Καταλαβαίνω τον κόσμο ως ένα πεδίο ανταγωνισμού των πολιτισμών μεταξύ των εθνών"

"Аз разбирам света, единствено като поле за културно съревнование между народите".))

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 14^ο

ΠΡΟΞΕΝΕΙΟΝ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ
Συνημμένω τω 214
Παναγιώτατε Δέσποτα,

Ο επιχειρισιακός χάρτης του Τσακαλάρωφ της ΕΜΕΟ
της περιοχής Καστοριάς,

[..]...Τη 2α Φεβρουαρίου ο Τσακαλάρωφ με 40 οπαδούς του μεταβάς εις Σμαρδέσιον την νύχτα της 25ης 
συνήθροισεν τον λαόν εις την εκκλησίαν, 

την νύχτα της 26ης συνήγειρε και πάλιν τον λαόν και τους ιερείς και εν τω μέσω των βροντωδών ούρρά [ζήτω] εξέδωκε την απόφασιν να δώσωσι σειράν εις τον σχισματικόν Ιερέα, 

τη 27η κατά την αυτήν ώραν παρόντων πάντων, επιθεώρησε τους λογαριασμούς της εκκλησίας και εξηνάγκασε τους χωρικούς την επαύριον να έορτάσουν όλοι άνεξαιρετως και να κλείσωσι τα καταστήματά των 

Ο Επίσκοπος Σκοπίων Φιρμιλιανός και ο "Κανονισμός της εν Σκοπίοις Ορθοδόξου Ελληνικής Κοινότητος"

Φιρμιλιανός Σκοπίων
1902-1903

  Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 

ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ 

ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ 

(1894-1904)

 
(οι φωτογραφίες  επιλογές Yauna)

 H ελληνοσερβική συνύπαρξη 

στο βόρειο μακεδονικό χώρο 

(1898—1903)

 Μεγάλη έξαρση παρουσίασε κατά τη χρονική περίοδο 1898—1903 η δράση της σέρβικης κίνησης κυρίως στη βορειότερη ζώνη του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας.

Με ιδιαίτερη σφοδρότητα συνεχίστηκε και στις αρχές του 20ού αιώνα η ελληνοσερβική διαμάχη στα Σκόπια.

Η σέρβική κυβέρνηση είχε ιδρύσει στο μεταξύ νέα σχολεία στα Σκόπια,

 στην Πρισρένη, 

στην επαρχία Πελαγονίας, 

στο Κρούσοβο και

 με τη συνεργασία του Σέρβου προξένου στα Σκόπια είχε επιτύχει 

το Σεπτέμβριο του 1898 την προσωρινή απομάκρυνση 

του μητροπολίτη Σκοπίων Αμβροσίου στην Κωνσταντινούπολη

 και την αντικατάστασή του από 

το Σέρβο αρχιμανδρίτη Φιρμιλιανό.

Η παρουσία του Φιρμιλιανού στα Σκόπια και οι προκλητικές ανθελληνικές ενέργειές του στα τέλη του περασμένου αιώνα επιδείνωσαν σημαντικά την κατάσταση και προκαλούσαν τις έντονες διαμαρτυρίες της ελληνικής κοινότητας προς τον πατριάρχη, την Ιερά Σύνοδο και την ελληνική κυβέρνηση.

 Ο Φιρμιλιανός είχε προσπαθήσει να επαναφέρει στην ελληνική μητρόπολη το σύστημα της τέλεσης της εκκλησιαστικής λειτουργίας εκ περιτροπής, στα σλαβικά και στα ελληνικά,
αλλά υποχώρησε τελικά μπροστά στη σφοδρή ελληνική αντίδραση. 

Καπετάν Ακρίτα-Μαζαράκη: Πως έγινε η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912.

Ο Μακεδονομάχος Οπλαρχηγός
Καπετάν Ακρίτας,
Μαζαράκης-Αινιάν.

ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ
ΚΩΝ. ΜΑΖΑΡΑΚΗ-ΑΙΝΙΑΝΟΣ

(Καπετάν Ακρίτα)

ΠΩΣ ΕΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ

Μετά την διάβασιν του Λουδία, το Σώμα Προσκόπων συνεκεντρώθη εις Κουλακιάν και από εκεί απεστάλη έμπιστος λεμβούχος διά θαλάσσης εις την αποκεκλεισμένην Θεσσαλονίκην προς γνωστόν μας ομογενή, όστις και εφρόντισε να μας πληροφορήση ακριβώς περί της, εν Θεσσαλονίκη καταστάσεως του στρατού και των αρχών αίτινες συνεσκέπτοντο περί της παραδόσεως.

 Τας πληροφορίας δε αυτάς απέστειλα αμέσως προς το Γενικόν Στρατηγείον εις Γενιτσά.

Την 24ην Όκτωβρίου μετέβην εις Τεκελή ένθα την επομένην αφίκοντο διά πρώτην φοραν οι εν Θεσσαλονίκη πρόξενοι των Δυνάμεων διά να μεσολαβήσουν κατόπιν παρακλήσεως του Τούρκου Στρατηγού Χασαν Ταξίν, δια την παράδοσιν της πόλεως.

Την εσπέραν της 26ης αφίχθημεν μετά της 7ης Μεραρχίας εις το προάστειον της Θεσσαλονίκης «Μπαξέδες».

ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΩΝ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ 1912-1913

Σώμα Προσκόπων Λοχ. Κωνστ. Μαζαράκη Αινιάνος 

(Από το οικογενειακόν αρχείον κ. I. Κ. Μαζαράκη-Αινιάνος. 

Νομάρχου Καστοριάς)

 I. Κ. ΜΑΖΑΡΑΚΗ ΑΙΝΙΑΝΟΣ

ΝΟΜΑΡΧΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

 

 Τας παραμονάς του Βαλκανικού Πολέμου εγεννήθη η ανάγκη συγκροτήσεως ελαφρών τμημάτων που θα προπορεύονταν του τακτικού μας στρατου  και θα  δρούσαν στα νώτα του  αντιπάλου δια πληροφορίας κυρίως αλλά και διά καταστροφάς συγκοινωνιών και προετοιμασίαν του  εδάφους δι΄ εξεγέρσεως των εντοπίων ακόμη.

Συνεκροτήθησαν λοιπόν τα σώματα Προσκόπων (που όνομάστηκαν έτσι γιατί θα  προηγούντο της Στρατιάς) εξ εθελοντών κατα το πλείστον Μακεδονομάχων, υπό Αξιωματικούς ή ιδιώτας γνωστούς εκ της προτέρας των δράσεως στα Μακεδονικά βουνά, προορισμένα να εργασθούν ακριβώς στα ίδια εκείνα διαμερίσματα που υπηρέτησαν και κατά τον Αγώνα. 

Ούτω οι 

Alexander der Grosse. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ oder Цар Александър (bulg. & slavomak., Tsar Aleksandr)..

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ
Alexander Sohn Philipps.

MANFRED CLAUSS

GROSSE GESTALTEN DER ANTIKE 
Die Bilder und die Textformatierungen sind unsere Auswahl (Yauna),
 und nicht im Text enthalten.

Alexander: Bis an die Grenzen der Welt

Als Knabe von sechs Jahren erhielt Alexander griechisch Lehrer, die ihn vor allem mit dem Dichter der Griechei mit Homer, vertraut machten.
Sein Erzieher nannte ihi einen jungen Achill und brachte ihn früh dazu, sich mii dieser mythischen Heldenfigur des Trojanischen Krieges zu beschäftigen.
Seitdem war die «Ilias» das Lieblings buch Alexanders; auf seinen späteren Feldzügen legte er es sich sogar unters Kopfkissen. Speziell die Gestalt des Achill wurde ihm immer mehr zum Vorbild, wie er überhaupt im Mythos eine Realität erblickte und daraus schöpfte.

In dieser Hinsicht war der Makedone Alexander gewiss ein Grieche, 

denn die Griechen sahen den Menschen nicht auf sich selbst gestellt, 

sondern stets in einem höheren Zusammenhang,

 aus dem im letzten Grund auch seine entscheidenden Gedanken und Antriebe kamen.

Makedonien war, als Alexander im Jahre 356 V. Chr. geboren wurde, eine Mittelmacht, die ihre Grenzen nach allen Seiten verteidigen musste, gelegentlich aber auch erweiterte.

Alexanders Vater, Philipp II. (359336 v. Chr.), hatte erheblich zur Stabilisierung des Landes beigetragen, sodass Makedonien unter Alexander bereits zur Großmacht aufsteigen konnte. Alexander war der Zweitälteste Sohn Philipps, allerdings galt sein älterer Bruder aufgrund einer Behinderung nur bedingt als herrschaftstauglich.

Die Makedonische Könige
Philipp II und Alexander III.

Hellenistische Zeit: Die Kultur des Hellenismus.

Makedonische Kunst.
Hellenistische Zeit.
Mosaik aus der Grabstätte
Amphipolis in Makedonien.

Siegfried Lauffer
Kurze Geschichte der antiken Welt
1971
Die Bilder und die Textformatierungen sind unsere Auswahl (Yauna),
 und nicht im Text enthalten.

Die Kultur des Hellenismus.

Mit dem Alexanderreich und seinen Nachfolgestaaten begann für die griechische Kultur ein neues Zeitalter. 

Die enge Polis war überwunden, der ganze Orient stand den Griechen offen. 

Der Hellenismus, die Aus­breitung des Griechentums und seiner Kultur nach Osten, bedeutete den Beginn einer Weltkultur. 

Die gemeinsame hellenistische Kultur machte die Länder von der Ägäis bis zum Indus zu einer Einheit, die über die Staatsgrenzen hinwegging und die Völker miteinander verband.

An den Fürstenhöfen und in den Städten wurde Griechisch gespro­chen, die griechische Gemeinsprache, wie man sie nannte, die Koiné. 

 Sie war aus dem attischen Dialekt hervorgegangen und wurde überall verstanden. Sie war die Kanzleisprache der Monarchen, die Umgangs­sprache der Gebildeten, die Schriftsprache der Literatur.

 Aus Textfunden wissen wir, daß in Armenien die Stücke des Euripides bekannt waren, daß am Euphrat die Reden des Demosthenes gelesen wurden, daß in Afghanistan Regierungserlasse auf Griechisch veröffentlicht wurden. 

Manuskript in Koiné

Μακεδονικός Αγώνας. Ο Θάνατος του Παύλου Μελά με τα μάτια των συμμαθητών του γιού του.

Ο Ήρωας Παύλος Μελάς μετά τέκνων.

 Κ. ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΗ

Μηνιαία Επιθεώρηση ΗΩΣ

1960 
(οι φωτογραφίες επιλογή Yauna) 

 ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

Τα πρώτα γράμματα τα έμαθα στην Αθήνα, στο «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριο, Δημητρίου Ν. Μακρή». 

Τώρα μπορώ να καταλάβω πόση πατριδολατρεία έκρυβε μέσα του ο εξαίρετος εκεινος Λυκειάρχης, που τόνιζε πως το Εκπαιδευτήριό του ήταν «Ελληνικό» γιατί, τώρα τελευταία έμαθα πως είχε γεννηθεί στην υπόδουλη Ελλάδα έτσι ένιωθε πιο ζωηρή την ανάγκη να σημειώσει με χρυσά φανταχτερά γράμματα στην επιγραφή της εξώπορτας, την εθνικότητα: «Ελληνικόν»!

Στις αρχές του αιώνα μας το Σχολείο αυτό στεγαζόταν σ’ ένα μονόροφο κτίριο, εκεί που βρίσκεται σήμερα η Κτηματική Τράπεζα, αντίκρυ στην  Οδον Ιωάννου Πεσματζόγλου, η, καθώς λεγόταν τότε, του Παρθεναγωγείου, παίρνοντας όνομα από το γειτονικό Αρσάκειο.

Στο «Εκπαιδευτήριον Μακρή» πατριώτες καλοί — οι δάσκαλοι μας — μοχθούσαν να μας δώσουν να καταλάβουμε τι θα πεί Πατρίδα, τι είναι Ελλάδα και είμαστε γεμάτοι περηφάνεια καθώς μαθαίναμε πως εμείς που είμαστε Ελληνόπουλα, διαφέραμε από τ’  άλλα παιδιά του κόσμου όλου. θυμάμαι πάντα από κείνα τα χρόνια, πως ο «διδάσκαλος Ωδικής» που λεγόταν Καυταντζόγλου, επάσχιζε μ’ ένα βιολί να μας μαθαίνει πατριωτικούς σκοπούς κι ήτανε γεμάτος ευτυχία κι  ανέμιζε το δοξάρι του χαρούμενα και ρυθμικά καθώς χαλάγαμε τον κόσμο τραγουδώντας για την Ελλάδα:

«Την Ήπειρο, Μακεδονία, τη Θράκη 

κι  όλα τα νησιά και τη Μικρά είχες  Ασία,

 στην Πόλη θρόνο Βασιλιά...»

Μακεδονικός Αγώνας. Ίωνος Δραγούμη: ο θάνατος του παληκαριού.

Ο αθάνατος ήρωας Παύλος Μελάς
(Θεόφιλος)

 ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ

Μηνιαία Επιθεώρηση ΗΩΣ

1960

Ιων Δραγούμης

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

...Ο χειμώνας ήρχουνταν βαρύς από πάνω.
Από την Ελλάδα, αφήνουν το Μίκη Ζέζα χωρίς βοήθεια, ενώ τους παρακαλεί κάθε μέρα να του στείλουν και τους αρχηγούς που του έταξαν και τα όπλα, γιατί βλέπει πως ένας άνθρωπος, και σιδερένιος αν είναι, μόνος δεν μπορεί να τα προφθάση όλα. 

Κάποτε, πριν έλθη, πίστευε πως στο χέρι του ήταν να κάμη μόνος ό,τι έπρεπε να γίνη. 
Η κούραση πλακώνει που και που την ψυχή του τώρα. 
Βάλσαμο του πόνου είναι η θύμηση μονάχα του σπιτιού του και τα γράμματα από κει, που τον εγκαρδιώνουν.
 

Η ιστορική φωτογραφία,
που τράβηξε  στα 1902 ο Παύλος Μελάς
την ήμερα που θα φευγε ο Ιων Δραγούμης
ως υποπρόξενος για το Μοναστήρι. 

Ο πατέρας του Στέφανος Δραγούμης του δίδει
οδηγίας και συστατικάς επιστολάς

Griechisch-makedonische Geschichte: Der junge Alexander.

Alexander der Grosse.

Hans-Joachim Gehrke

ALEXANDER DER GROSSE.

Die Bilder und die Textformatierungen 
sind unsere Auswahl (Yauna),
 und nicht im Text enthalten.

Etwa um den 20. Juli 356 wurde Alexander geboren, im Palast von Pella und als legitimer Sohn des makedonischen Königs Philipps II. und der Olympias, einer Angehörigen der epirotischen Königsfamilie aus dem Stamm der Molosser.
Zu dieser Zeit arbeitete sein Vater bereits mit höchster Energie daran, den Stammesverband der Makedonen zu reorganisieren und seine eigene Herrschaft nach innen wie nach außen mit Macht und Gewalt zur Geltung zu bringen.

Der Stamm der Makedonen,
vor allem auf Grund seiner Sprache dem griechischen Kulturkreis zuzurechnen, 
hatte schon seit Menschengedenken seinen Wohnsitz in den fruchtbaren Hügel- und Hangzonen nördlich des Olymp, in der Landschaft Pierien. 

Dort lag sein Hauptort, Aigai, der Platz, an dem die Stammesfürsten bestattet wurden.
Diese wurden mit dem griechischen Titel basileus (König) bezeichnet.

Ihre Position war keineswegs sehr stark. Sie war im wesentlichen an zwei Voraussetzungen geknüpft: Sie mußten der königlichen Familie,
dem Clan der Argeaden, entstammen, der sich auf 
den mythischen Helden und Halbgott Herakles, 
den Sohn des Zeus, 
zurückführte. 

Mazedonisch-Hellenistische Städte: ALEXANDRIA.

Alexandria.

COLIN McEVEDY
STÄDTE DER KLASSISCHEN WELT
120 ZENTREN DER ANTIKE VON ALEXANDRIA BIS XANTEN

Die Bilder und die Textformatierungen 
sind unsere Auswahl (Yauna),
 und nicht im Text enthalten.

STÄDTE DER  KLASSISCHEN  WELT: ALEXANDRIA.

Alexandria wurde von Alexander dem Großen während seines kurzen Vor­stoßes nach Ägypten in den Jahren 332/331 v. Chr. gegründet.

Er ließ sich zwar zunächst in der alten Hauptstadt MEMPHIS zum Pharao krönen, doch hegte er wohl schon damals den Plan, dem von ihm eroberten Land eine neue Hauptstadt zu geben, deren Bevölkerung, Orientierung und Gesamtanlage griechisch sein sollten. 

Daher wurde Alexandria im äußers­ten Westen des Nildeltas positioniert, 

das heißt so nah an Griechenland,

 wie es überhaupt möglich war, ohne den Kontakt mit Ägypten völlig zu verlieren. 

Und Alexandria wurde tatsächlich nicht als »Alexandria in Ägypten«, sondern als »Alexandria bei Ägypten« bezeichnet; man kann in der Stadt durchaus mit einigem Recht eine Erweiterung Griechenlands zum Zweck der Kontrolle über das angrenzende ägyptische Territorium sehen.

Griechische Seeleute waren bekanntermaßen nur wenig geneigt, den Sichtkontakt zum Festland zu verlieren;
eine der wenigen Hochseerouten, auf die sie sich einließen, war die Überfahrt von Griechenland nach Nord­afrika.

Seit der Bronzezeit gibt es dafür Hinweise, und im 7. und 6. Jahrhundert v. Chr. hatten die Griechen einige kleine Kolonien an der kyrenäischen Küste sowie Naukratis, einèn Handelsposten im Nildelta, gegründet. 

Namensstreit Makedonien: Die Makedonischen Diadochen und der Hellenistismus.

Amphipolis, Makedonien.
Der Eingang der Grabstätte.

 Alexander Demandt
  Professor für Alte Geschichte

 am Friedrich-Meinecke-Institut
Aus dem Buch
'ALEXANDER DER GROSSE'
Leben und Legende'.
C.H.Beck 

Die Bilder und die Textformatierungen 
sind unsere Auswahl (Yauna),
 und nicht im Text enthalten.

DER HELLENISMUS

Als Johann Gottfried Herder 1775 in seinen  «Erläuterungen zum Neuen Testament»  gegen das «mißbrauchte Allemannswort Hellenismus» wetterte, ahnte er nicht, daß damit einmal eine ganze Epoche der Weltgeschichte, die Zeit von Alexander bis Augustus, bezeichnet werden würde.

Das setzte indessen einen Bedeutungswandel voraus.
Herder kannte den Begriff aus dem zweiten Makkabäerbuch.

Er bezeichnet dort das «griechische Wesen» der hellenisierten Juden und wird mit allophylismos — «Fremdartigkeit» erläutert.
Fromme Juden sahen darin einen Makel.
Der aber war weit verbreitet. Als der Apostel Paulus nach Jerusalem kam, unterhielt er sich mit den «griechischen Juden», den hellênistai, zu denen er selber gehörte.
Derselbe Begriff erscheint zuvor bei einem Streit innerhalb der christlichen Gemeinde zwischen «Hebräern» und «Hellenisten».

Gemeint sind einerseits aramäisch, andererseits griechisch sprechende Juden, die Christen geworden waren.
Das Wort hellénistes erscheint hier zum ersten Male, es ist abgeleitet von hellmizein «griechisch sprechen».

Aristoteles und Alexander

Ο Καραβαγγέλης, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο πραγματικός Αντιμακεδονικός Αγώνας.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΚΕΔΩΝ
Το Μετάλλιο Μακεδονικού Αγώνα
του Μακεδονομάχου
 και Μακεδόνα
Λάζαρου Τσάμη.

by Yaunatakabara.

Η δυστυχία του να είσαι σήμερα εθνικά Μακεδόνας.

Ο Τάφος της Αμφίπολης και η άκρα του τάφου σιωπή των "μακεδονιστών".

Κάποιοι χάσανε στην κυριολεξία την γη κάτω από τα πόδια τους.
η Μακεδονική γη θα αναδείξει πάλι έναν από τους ανεξάντλητους της θησαυρούς και θα δείξει πάλι τι εστι "μακεδονικό".

Η  χρήση της ελληνικής λέξης Μακεδονία  και των παραγώγων της θα αναδείξει πάλι γιατί  υπάρχει το αδιέξοδο των συνομιλιών με την γείτονα χώρα.

Δεν είναι μόνο η Αμφίπολη είναι ολόκληρη η Μακεδονία που κάτω από τα χώματά της είναι θαμμένα χιλιάδες αποδείξεις για το ποιος είναι ο πραγματικός κληρονόμος.

Η αμηχανία και η αδυναμία διαχείρισης της υφιστάμενης κατάστασης από ελληνικά μέσα που συντάσσονται με την γείτονα χώρα γεννά μόνο πικρόχολα σχόλια.
 Η δικαιολογημένη παρουσία του πρωθυπουργού ενόχλησε κάποιους που θυμήθηκαν τις φωτογραφίες "του Μουσολίνι με το κασμά" στα αρχαία της Ρώμης.
Εδώ θα ταίριαζε  πιο πολύ ο παραλληλισμός του Ιταλού δικτάτορα και η άκρατος αρχαιολαγνία του, με αυτήν του σημερινού πρωθυπουργού των Σκοπίων, ο οποίος διεκδικεί με τον πιο άκομψο και ανιστόρητο τρόπο την κληρονομιά των γειτόνων του.

ΟΛΗ Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ το γνωρίζει: τα ευρήματα του Τάφου της Αμφίπολης είναι "μακεδονικά"!

Όσο οι βόρειοι γείτονες είναι κολλημένοι με την ελληνική λέξη και όσο θα βγαίνουν στην επιφάνεια ελληνικά μακεδονικά ευρήματα, είτε αυτά είναι από την εποχή του Αλέξανδρου του Α΄ ή των ελληνιστικών χρόνων ή του Βυζαντίου, θα έχουν πρόβλημα.

Να αποδεσμευτούν του ελληνικού ονόματος και να συνεχίζουν να αναζητούν τι τους χωρίζει από τους άλλους σλαβικούς λαούς της Βαλκανικής.

Έχουν σχέση οι Σλάβοι με τον Μέγα Αλέξανδρο;

Και ποιος μίλησε στις αρχές του περασμένου αιώνα 

στους Μακεδόνες για τον Μέγα Αλέξανδρο;

Μητροπολίτης Καστοριάς
Γερμανός Καραβαγγέλης.

Ο Αριστοτέλης στη μεταβυζαντινή εικονογραφία

Ο Αριστοτέλης στην Τράπεζα της Λαύρας
(1535-1541)

Γερακίνα Ν. Μυλωνά

Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών

"Μακεδονικά"

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 
ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ
 ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ  

Πριν μελετήσουμε τις παραστάσεις του Αριστοτέλη στη νεοελληνική τέχνη, θα αναφερθούμε σύντομα στην απεικόνιση του φιλοσόφου στη μεταβυζαντινή εικονογραφία του ελλαδικού χώρου.

Το θέμα της απεικόνισης αρχαίων φιλοσόφων σε εκκλησιαστικούς χώρους συνδέεται με την προοιώνιση της ελεύσεως του Χριστού και εμφανίζεται μέσα στα πλαίσια της σύνθεσης της Ρίζας του Ιεσσαί ή και ανεξάρτητα από αυτήν. 

Το συναντούμε από τον 16ο αι. και εξής, τόσο στον ελλαδικό όσο και στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο, αν και η πρώτη γνωστή σχετική παράσταση, που βρίσκεται στο ναό του αγίου Γεωργίου Βιάννου Κρήτης , είναι του 1401. 
Τον τύπο απεικόνισης των φιλοσόφων στη Ρίζα του Ιεσσαί, καθώς και τις ρήσεις των ειληταρίων που κρατούν, μας τα δίνει ο Διονύσιος ο εκ Φουρνά στην «Ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης» .

Στον ελλαδικό χώρο οι σωζόμενες απεικονίσεις φιλοσόφων είναι αρκετά συχνές και είναι οι εξής: 
 

Ο Αριστοτέλης
στον Άγιο Δημήτριο Χρυσάφων Λακωνίας (1641)

στον Άγιο Γεώργιο Βιάννου Κρήτης (1401), 

στη Μεγίστη Λαύρα (1535-1541), 

στη μονή Σταυρονικήτα (1546, κατεστραμμένες σήμερα), 

στη μονή των Φιλανθρωπηνών (1560), 

στον Άγιο Νικόλαο της Τσαριτσάνης (1614), 

στον Άγιο Δημήτριο Χρυσάφων Λακωνίας (1641), 

στη μονή της Γόλας στη Λακωνία (1673), 

στην Αγία Παρασκευή της Σιάτιστας (1679), 

στη μονή Ιβήρων (1683), 

στον Προφήτη Ηλία της Σιάτιστας (1744), 

στη μονή Βελλάς στην Ήπειρο (1745), 

στον Άγιο Γεώργιο Νεγάδων Ζαγορίου ( 1792) και

 στο προστώο της μονής Βατοπεδίου (1858). 

Σε όλες αυτές τις συνθέσεις περιλαμβάνεται η παράσταση του Αριστοτέλη .

Ελληνιστική Περίοδος: Η ίδρυση της Θεσσαλονίκης (315 π.Χ.)

Θεοδοσία Στεφανίδου-Τιβερίου
Καθηγήτρια  Κλασικής Αρχαιολογίας Τμήματος Ιστορίας
και Αρχαιολογίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Η Θεσσαλονίκη από τον Κάσσανδρο ως τον Γαλέριο

H αρχαία Θεσσαλονίκη ως πολεοδομικό συγκρότημα έχει συνεχή ιστορία πολλών αιώνων

χωρίς διακοπές ή αξιοσημείωτες υλικές καταστροφές.

 Οι τομές που γίνονται μεταξύ των διαφόρων ιστορικών περιόδων της δεν αντιστοιχούν σε ριζικές αλλαγές στην ίδια τη μορφή της πόλης. 

Ορισμένα θεμελιώδη χαρακτηριστικά –όπως το πολεοδομικό της σχέδιο– διατηρούνται από την αρχή της στην πρώιμη ελληνιστική εποχή έως το τέλος της ύστερης αρχαιότητας,αλλά και πέρα από αυτήν, έως σήμερα. 

Η διαχρονικότητα λοιπόν της Θεσσαλονίκης είναι ένα από τα ουσιώδη γνωρίσματά της.

Ο Κάσσανδρος ίδρυσε τη Θεσσαλονίκη στο Θερμαϊκό κόλπο –στη θέση της σύγχρονης Θεσσαλονίκης– καθαιρώντας, όπως γνωρίζουμε από τον Στράβωνα (VII απόσπ. 21), 26 μικρότερους οικισμούς της περιοχής.