Πομάκικο τραγούδι για τους Σλαβόφωνους Μακεδόνες.

Το τραγούδι αυτό το καταλαβαίνουν όλα τα σλαβόφωνα χωριά της Μακεδονίας.

Η γλώσσα είναι σλαβική και είναι αυτή πουτης έδωσαν γραφή ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος.

Είναι η γλώσσα των προγόνων των Πομάκων.

Ομιλιόταν και ομιλείτε και δεν είναι ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ.

Οι Πομάκοι όμως δεν είναι σλάβοι και δεν έχουν Κυριλλικό αλφάβητο!!

Γι αυτούς που θεωρούν την γλώσσα αποκλειστικό κριτήριο εθνικής ταυτότητας:

η γλώσσα του τραγουδιού είναι Πομάκικη ή Makedonski ;

Η Εμινέ τραγουδάει ένα πομάκικο τραγούδι, ΑΝαδημοσίευση από το http://pomakohoria.blogspot.com/

Rúsa kósa yímam Ξανθά μαλλιά έχω
Rúsa kósa yímom, fíbichki si némam
Ξανθά μαλλιά έχω, κοκαλάκια δεν έχω

Zémi ména, pórvo lûbe, i ya da yímam
Πάρε με, πρώτη μου αγάπη, κι εγώ να έχω.

Κωνσταντίνε, η Πόλις Σου εάλω. Ο Μαρμαρωμένος Βασιληάς.Η Ζωή εν Τάφω.

Σήμερα 29 Μαΐου  η Πόλις εάλω. Είναι μια σημαδιακή ημέρα.

Σήμερα προτού 557 χρόνια το Βυζάντιο κατέρρευσε. 

Οι λόγοι της καταστροφής είναι γνωστοί.

Ενδεχομένως να ταιριάζει και με την σημερινή συγκυρία της παράδοσης άνευ όρων του κράτους μας  στο  ΔΝΤ.

Κάποιοι ανθέλληνες, κρυφοτούρκοι, φιλοσκοπιανοί και γενίσταροι,  χαίρονται χαιρέκακα  για την πτώση του Βυζαντίου  και ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα, όπως άλωστε και με την σημερινή διεθνή οικονομική κρίση και την κατάντια της χώρας ΜΑΣ.

Με την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκράτορα όμως αναβαθμίζεται από την ανεξίθρησκη οθωμανική διοίκηση ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης.

 Αυτός θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του ΡΟΥΜ Μιλλέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων ελλήνων και βουλγάρων.

Η Πτώση στην ουσία σημαίνει διάλυση της βουλγάρικης ηγεμονίας. 

Επικρατεί για 400 χρόνια το ελληνικό στοιχείο που ταυτίζεται με την ορθόδοξη πίστη σε όλη επικράτεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Ο Πατριάρχης, ο Μητροπολίτης και ο παππάς της ενορίας ήταν αυτοί που διαφύλαξαν για αιώνες τούρκικης σκλαβιάς την ελληνική παράδοση.

Αν δεν ήταν ο Ρώσος μοναχός Παίσιος ο Χειλανδρινός , ο Σωφρόνιος και η κίνηση του για την ΑΝΑΠΛΑΣΗ της νεοΒουλγάρικης ταυτότητας, η Βουλγαρία σήμερα θα ήταν ελληνική.

Η σημερινή Βουλγαρία και η Αντιμακεδόνες οφείλουν τα μέγιστα στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της  Πόλης.

Το αν κάποιοι μετά από 400 χρόνια προσχώρησαν στην Εξαρχία και έγιναν βούλγαροι πρέπει να παραδεχτούν ότι το Πατριαρχείο ήταν αυτό που διατήρησε ζωντανή την ορθόδοξη πίστη για αιώνες, την οποίαν εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι για να προσπαθήσουν να προσαρτήσουν την Μακεδονία στην Βουλγαρία. Είναι ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ.

Επαναπατρισμός των ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ κειμηλίων της Ι.Μ Εικοσιφοίνισσας από Βουλγαρία.

Άρθρο του κ Γ.Χ.Χατζόπουλου, τ. Λυκειάρχη

Κοντεύει αιώνας από τότε που διαπράχθηκε η αιματηρή λεηλασία και τα χειρόγραφα και τα κειμήλια της παλαιφάτου Ιεράς Μονής, της αρχαιότερος επί ευρωπαϊκού επιπέδου Μονής, εξακολουθούν να τελούν φυλακισμένα σε ξένο έδαφος.

Όσα ακολουθούν πιο κάτω, γράφονται με αφορμή την κτήση ενός πονήματος, που εκδόθηκε το 1998 και φέρει τον τίτλο:
«Η Μονή Εικοσιφοίνισσας, η «Αχειροποίητος» του Παγγαίου Όρους, θησαυροί και κειμήλια».

Το ως άνω πόνημα, του οποίου η μελέτη προκαλεί μεικτά συναισθήματα, αφ' ενός υπερηφάνειας για τον υψηλό μας πολιτισμό και αφ' ετέρου βαθιάς και αγιάτρευτης πικρίας για την τύχη, που δεν έπρεπε σ' αυτούς τους θησαυρούς μας, μάρτυρες αψευδείς της ορθόδοξης πίστης μας, αλλά και του υψηλού πολιτισμού μας, περιήλθε στα χέρια μας η ευλογία προσφερθείσα από την Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αλεξία.

Το όλο πόνημα αριθμεί 335 σελίδες μεγάλου σχήματος σε χαρτί πολυτελείας.

Εκτός από την εισαγωγή, που υπογράφεται από τον κ. Θεοχάρη Μ. Προβατάκη, περιλαμβάνει τα ακόλουθα κεφάλαια:

α. Σύντομη Ιστορία της Ιεράς Μονής,

β. Το καθολικό της,

γ. Οι τοιχογραφίες -αγιογραφίες της,

δ. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο του Καθολικού,

ε. Οι ελληνικοί θησαυροί και τα κειμήλια,

στ. Οι συληθέντες θησαυροί και τα κειμήλια της, 

ζ. Ιστορική ανάλυση των θησαυρών της, η. Κείμενα της Dr. Axinia Dzurova, βιβλιογραφία, επίλογος, γλωσσάριο και υποσημειώσει.

Σημειώνουμε εδώ ότι το έργο διανθίζεται με εξαίρετες έγχρωμες εικόνες τόσο της Εικοσιφοίνισσας, όσο και μέρους των συληθέντων κειμηλίων, καθώς και σελίδων των χειρογράφων,  
από τα 907 κειμήλια:

φορητές εικόνες,
σταυροί,
λειψανοθήκες,
εξαπτέρυγα,
πολυκάνδηλα,
επιτάφιοι,
εσθήτες της Θεοτόκου,
άγια δισκοπότηρα,
ευαγγέλια,
άμφια μητροπολιτών,
στολές ιερωμένων κ.ά.
και τα 451 ελληνικά χειρόγραφα

που βρίσκονται φυλακισμένα στο Κέντρο Σλαβοβυζαντινών Ερευνών
«lvan Dujceu» και στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Σόφιας.

Γενοκτονία Μακεδόνων: Το Μαρτυρικό Δοξάτο Δράμας

Αναδημοσίευση από τα "Ελληνικά Ολοκαυτώματα" http://www.greekholocausts.gr
Το Δοξάτο Δράμας είναι ένα ντόπιο ΜΗ ΣΛΑΒΟΦΩΝΟ Ελληνικό Μακεδονικό χωριό.

 Το Δοξάτο είναι ένα χωριό  3.500 περίπου κατοίκων. 
Βρίσκεται ανάμεσα στις πόλεις Δράμα και Καβάλα σε απόσταση 10 και 25 χιλιομέτρων αντίστοιχα.

Η ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή ξεκινά ήδη από την προϊστορική περίοδο και φτάνει μέχρι σήμερα. 

Κατά τη μακραίωνη ιστορία του γνώρισε πολλούς κατακτητές.

Εκείνοι όμως που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους ήταν οι Βούλγαροι κατά τις τρεις βουλγαρικές κατοχές 1912-13, 1916-18 και 1941-44.

Κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο η περιοχή της Δράμας καταλαμβάνεται τον Οκτώβριο του 1912 από τους Βουλγάρους, για να απελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο την 1η Ιουλίου 1913.

Κατά την αποχώρησή τους όμως οι Βούλγαροι προκαλούν ολέθριες καταστροφές και τα γεγονότα του Δοξάτου στις 30 Ιουνίου 1913 συγκλονίζουν την υφήλιο.

Σφάζονται άντρες, γυναίκες και παιδιά και η κωμόπολη παραδίδεται στις φλόγες.

Ο τραγικός απολογισμός της καταστροφής είναι εξακόσιοι πενήντα (650) νεκροί και 240 σπίτια και 80 καταστήματα πυρπολημένα. 

Τις επόμενες ημέρες όλες οι έγκριτες εφημερίδες του κόσμου δημοσιεύουν φρικιαστικές λεπτομέρειες από τη σφαγή και την πυρπόληση του Δοξάτου.

Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά την περίοδο 1916-18 οι Βούλγαροι, ως σύμμαχοι των Γερμανών, καταλαμβάνουν για δεύτερη φορά την Ανατολική Μακεδονία.

Όσοι άντρες διασώθηκαν από τη σφαγή του 1913 οδηγούνται το καλοκαίρι του 1917 ως όμηροι στη Βουλγαρία. 

Σύμφωνα με την Έκθεση της Διασυμμαχικής Επιτροπής εβδομήντα τέσσερις (74) από αυτούς πεθαίνουν εκεί με φρικτά βασανιστήρια, ενώ 200 περίπου γυναικόπαιδα αφανίζονται από πείνα και αρρώστιες στο Δοξάτο.
Το κακό τρίτωσε κατά την τελευταία βουλγαρική κατοχή, όταν την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 1941, μία από τις πολλές ομάδες εξέγερσης εισήλθε στο Δοξάτο, χτύπησε το αστυνομικό τμήμα, πυρπόλησε το οίκημα και σκότωσε οχτώ (8) Βούλγαρους αστυνομικούς και έναν βουλγαρογραμμένο συνεργάτη τους. Κατά τη μάχη που διεξήχθη σκοτώθηκε ένας αντάρτης από τη Χωριστή.

Την άλλη μέρα το Δοξάτο πλήρωσε για άλλη μια φορά βαρύ φόρο αίματος στο βουλγαρικό στρατό κατοχής. Με μια πράξη τυφλής βίας εκτελέστηκαν για αντίποινα τουλάχιστον διακόσιοι (200) αθώοι Δοξατινοί.

Για τα χίλια εκατόν είκοσι τέσσερα (1.124) αναφερόμενα θύματα κατά τις τρεις βουλγαρικές κατοχές το Δοξάτο τιμήθηκε: το 1945 με Βασιλικό Διάταγμα, το 1985 με το Χρυσό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το 1998 με Προεδρικό Διάταγμα, δυνάμει του οποίου χαρακτηρίστηκε ως «Μαρτυρική Πόλη».

Το 1997 πραγματοποιήθηκε έρευνα στους κατοίκους των ματωμένων κωμοπόλεων Δοξάτου και Χωριστής με θέμα: «Προσωπική και συλλογική μνήμη από τις εμπειρίες της βουλγαρικής κατοχής στην Ανατολική Μακεδονία (1941-1944).

Στην ερώτηση «΄Υστερα από τόσα χρόνια πώς θα προσδιορίζατε τις σχέσεις σας με τη σημερινή Βουλγαρία;»,
οι περισσότεροι κάτοικοι απάντησαν:

«Φιλία!».

Στην ερώτηση «Δηλαδή εννοείτε να συγχωρήσουμε;» η απάντηση ήταν 

«Ναι». 

Στην ερώτηση όμως

«Να ξεχάσουμε;» 

η ομόφωνη απάντηση των κατοίκων ήταν 

«Όχι!».

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Χρήστος Γιανναράς, Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ομιλία την 19η Μαΐου 2006, την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη

Μοναδική μας ελπίδα ο λόγος του Μακρυγιάννη:

«Ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους.
Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».
Γι' αυτή τη μαγιά η αποψινή τελετή μας.

Συναχθήκαμε εδώ σήμερα να διαδηλώσουμε πιστότητα στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω:
Ημέρα μνήμης δεν σημαίνει ημέρα συναισθηματικής απλώς εκτόνωσης.

Θρηνούμε τη δολοφονία 353.000 Ελλήνων από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους, στα πλαίσια κεντρικής πολιτικής απόφασης και μεθοδικά σχεδιασμένης στρατηγικής. Η οδύνη είναι ανεξάλειπτη και αφόρητη, αλλά μόνη η οδύνη μένει πάντοτε άγονη.

Κομιτατζήδες : Οι Γενίτσαροι της Μακεδονίας.

Ο Γε-νί-τσα-ρος, ο «νέος στρατιώτης».

Οι Γενιτσαροι ήταν επίλεκτα σώματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αρχικά συγκροτούνταν από αιχμαλώτους πολέμου και παιδιά χριστιανικών οικογενειών που εξαναγκάζονταν από μικρή ηλικία σε στρατιωτική υπηρεσία.

Οι γενίτσαροι, εξισλαμισθέντες πλέον, γίνονταν οι πιο φανατικοί πολεμιστές καθώς μάλιστα, τίποτε δεν τους συνέδεε με την ομαλή οικογενειακή και κοινωνική ζωή αφού λησμονούσαν γονείς και γενέτειρα γη, με συνέπεια να θεωρούνται οι φανατικότεροι αλλά και οι καλύτεροι υπερασπιστές του εκάστοτε Σουλτάνου. (Wikipedia).

Ο Κο-μι- τα-τζής ο ένοπλος αντάρτης του βουλγάρικου κομιτάτου στην Μακεδονία.

Οι κομιτατζήδες ήταν επίλεκτα σώματα της Βουλγαρικής βασιλείας. Αρχικά συγκροτούνταν από Μακεδόνες εξαρχικούς.

Οι κομιτατζήδες, εκβουλαρισθέντες πλέον, γίνονταν οι πιο φανατικοί πολεμιστές καθώς μάλιστα, τίποτε δεν τους συνέδεε με την ομαλή οικογενειακή και κοινωνική ζωή αφού λησμονούσαν γονείς και γενέτειρα γη, με συνέπεια να θεωρούνται οι φανατικότεροι αλλά και οι καλύτεροι υπερασπιστές του εκάστοτε Τσάρου.

(Yauna Takabara).

Δύο τετρασύλλαβες λέξεις που ετυμολογικά δεν ταιριάζουν, κρύβουν μέσα τους όμως το ίδιο νόημα, την ίδια απάνθρωπη φύση και την ίδια συμπεριφορά.

Μικρή Ιστορική διαδρομή.

Προς τους ιστορικά, αλλά και από τον χυμό του Διόνυσου νεφελωμένους (βουλγαριστί мъгла , σλαβομακεδονιστί магла):

Η Μακεδονική εκκλησία υπαγόταν για χιλιετίες στο Πατριαρχείο.

Η νεοσυσταθείσα Βουλγαρία θέλοντας να βρει διέξοδο προς το Αιγαίο στοχεύει στην υποδούλωση της Μακεδονίας, η οποία βρίσκεται όμως υπό τουρκική κατοχή.

Ο πληθυσμός όλος ήταν ορθόδοξοι πατριαρχικοί.

Εξαπατάται ο ντόπιος πληθυσμός και μερικοί προσχωρούν στην Εξαρχία(Πετρούσα Δράμας: Η μεγάλη απάτη της Εξαρχίας ή πως Μακεδόνες χωρίς να το αντιληφθούν έγιναν Βούλγαροι.).

Δεν προσχωρούν όμως πολλοί μακεδόνες.

Δημιουργείται έτσι η οργάνωση των ενόπλων κομιτατζήδων για βίαιη προσάρτηση πατριαρχικών στην εξαρχία.

Δολοφονούνται ιερείς, μοναχοί, προεστοί και δάσκαλοι που είναι εμπόδια των βουλγάρικων επιδιώξεων.(Μακεδονική Πολεμική Οικογένεια Αθανασίου Κομβόκη από την Καλλιθέα Δράμας.).

Λεηλατούνται και καίγονται ναοί και μονές. Τα κλοπιμαία ιερά κειμήλια φεύγουν στην Βουλγαρία (Η λεηλασία των κειμηλίων της Ι . Μ. της Παναγίας Εικοσιφοινίσσης.)

Σφαγιάζεται ο άμαχος γηγενής πληθυσμός από συγγενικά τους πρόσωπα, τους κομιτατζήδες, οι οποίοι θέλουν τον εκβουλγαρισμό της γενέτειρας γης, της Μακεδονίας.
Αυτοί ήταν οι γενίτσαροι της Μακεδονίας.

Η ένοπλη βία των κομιτατζήδων προηγήθηκε χρονικά της αντίδρασης της Ελλάδας.

Αν δεν ήταν οι ήρωες Ίωνας (Yauna) Δραγούμης και ο Παύλος Μελάς να οργανώσουν, έστω και αργά, την αντίδραση των γηγενών μακεδόνων, θα ήμασταν σήμερα υπό άλλο καθεστώς.

Οι εξαρχικοί – κομιτατζήδες – γενίτσαροι ήταν επιτιθέμενοι και οι πατριαρχικοί αμυνόμενοι..

Στόχος των γενιτσάρων : ο ΕΚΒΟΥΛΓΑΡΙΣΜΟΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ.

Στην Ανάληψη του Κυρίου

Μεταξύ ουρανού και γης.

Όρθια, στητή, δεσπόζουσα, υπερχρονική και υπεριστορική παρουσία, μεσίτρια μεταξύ Χριστού και ανθρώπων, μεταξύ ουρανού και γης.

Ι.Μ. ΑγίουΔιονυσίου, ΆγιονΌρος

Έτσι ιστορεί ο βυζαντινός αγιογράφος τη Θεοτόκο στο γεγονός της Αναλήψεως, κι ας μην υπάρχει αγιογραφική μαρτυρία για την παρουσία της μεταξύ των μαθητών του Κυρίου.

Η συνείδηση της Εκκλησίας τη θέλει εκεί στο επισφράγισμα του λυτρωτικού έργου του Υιού της, στο πλήρωμα της θείας οικονομίας, στην ένωση γης και ουρανού, στην υπερύψωση της σαρκός που περιεβλήθη διά της Θεοτόκου ο Χριστός και στη συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Πατέρα Του.

Άξονας στην όλη σύνθεση της Αναλήψεως η Παναγία τοποθετείται ακριβώς κάτω από τη «δόξα» του Υιού της δεόμενη ισχυρώς, αλλά ήρεμη και ατάραχη μεταξύ των Αποστόλων, εκφράζοντας το αμετακίνητο της Εκκλησίας, γιατί αυτή αποτελεί την προσωποποίηση της Εκκλησίας, μεσολαβεί και ικετεύει για τη σωτηρία του πληρώματός της.

«Η εκκλησιαστική σημασία της υπογραμμίζεται από την λεπτή κατακόρυφη στάση της  προς τα επάνω και από τα χέρια της τοποθετημένα σαν προσφορά και ικεσία για τον κόσμο.»

Γι’ αυτό, όταν η Ανάληψη μετατίθεται από τον κεντρικό τρούλο των Ι. Ναών, αντικαθίσταται από τον Παντοκράτορα και ιστορείται στην καμάρα προ του ιερού βήματος και παραλείπεται από έλλειψη χώρου η Θεοτόκος στη σύνθεση, έχει πάρει ήδη την θέση της στην κεντρική κόγχη του ιερού βήματος ως Πλατυτέρα, δορυφορούμενη από τους δύο «ἐν αἰσθήσεσι λευκαῖς» αγγέλους, που φανερώθηκαν κατά την Ανάληψη, επειδή αυτή είναι η «Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν», αυτή ενώνει τα επί γης με τα επουράνια. Εκεί δε «ζωγραφουμένη μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ συμβολίζει τήν Ἐκκλησίαν μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς».

ΗΧΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ Μακεδονικός χορός: Κόρη πούλαγε κρασί-(Τεσκα)

Ο κορυφαίος της χορευτικής μας παράδοσης χορός Τέσκα(βαρύ) στον κύκλο ή αντικρυστά.

  Μακεδονική λύρα Αλέξης Παπουτσής

και στο νταχαρέ η  Καβάζη Μαρία!

 

          Το συγκεκριμένο βήμα χορεύεται  στην Πετρούσα Ν.Δράμας.

Σεμινάριο χορού που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός σύλλογος Τεγέας στην Τρίπολη.

Τους ντόπιους Μακεδονικούς χορούς 

διδάχτηκαν οι 60 συμμετέχοντες απο την Αστερίου Καβάζη Κατερίνα.