Γενοκτονία Ελλήνων: Έκθεσις της Πανεπιστημιακής Επιτροπής περί των εν τη Ανατολική Μακεδονία διαπραχθεισών υπό των Βουλγάρων Ωμοτήτων και Καταστροφών (1918).

Ο Βούλγαρος Βοεβόδας της VMRO Sandanski
με τμήμα του Βουλγαρικού Στρατού το 1913
"κατεβαίνοντας" για Δράμα

Ο ελληνικός όρος γενοκτονία είναι ταυτόσημος με τον διεθνώς χρησιμοποιούμενο όρο genocide που προέρχεται από την ελληνική λέξηγένος και το λατινικό ρήμα caedere (=φονεύω). ...


 Με αυτόν τον όρο αποδίδεται κυριολεκτικά η από τους αρχαιότατους χρόνους υφιστάμενη έννοια και ακριβέστερα ένα από τα αρχαιότερα μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.
Η γενοκτονία μπορεί να επιδιωχθεί είτε με σειρά ομαδικών φόνων, όλων ή σχεδόν όλων των μελών μιας φυλής, είτε με συστηματική εξασθένιση αυτής (με διάφορα μέσα) μέχρι τη βαθμιαία εξάλειψή της φυλής. 
Στα βίαια δε μέσα αυτά περιλαμβάνονται και σειρά απαγορευτικών μέτρων επί εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών, ηθικών, ιστορικών ή άλλων παραδόσεων προκειμένου να επέλθει διαφοροποίηση ή αλλοίωση της καταδιωκόμενης φυλής με βέβαιη την συν τω χρόνω απώλεια του εθνικού και φυλετικού γνωρίσματός της. 
(Wikipedia).


Απόσπασμα της Έκθεσης σελ. 12-14

Φόνοι και κακώσεις.

 Πρέπει ίσως νά προσθέσωμεν άγριας συμμορίας, διόΐι ούδενός άπανθρώπου μέσου ήμέλησαν πολλοί όπως κορέσωσι τό κατά τών Ελλήνων μίσος των. Οί δαρμοι και αί κακώσεις ήσαν συνηθέστατα, έκτελοΰμενα κατά τρόπον δστις έπέφερε πολλάκις τον θάνατον.

Άναφέρομεν θανόντας έκ δαρμοΰ μεταξύ πολλών άλλων τον Κώτσον Χατζανέστην έκ Δράμας, Παναγ. Μάτσικα (20) έξ Όρτάκιοϊ καί τον έν Δράμα αρτοποιόν Ν. Μιχαήλ, έπίσης τον ήθοποιόν Β. Βασιλειάδην έξ ’Αθηνών.

 Τούτου αί έκ δαρμοΰ πληγαί ήσαν τοιαΰται ώστε ό φαρμακοποιός κ. Καραμερτζάνης εις ον κατέφυγε πρός περίθαλψην, λέγει ότι τά ένδύματά του είχον είσχο>ρήση βαθέως εντός τών αύλάκων αϊτινες έσχηματίσθησαν έκ τών δαρμών (20).
 ’Από τής δευτέρας ήδη ήμέρας συνέλαβον έν Δράμα 18 νέους (17) καί τούς κατ έσφαξαν.

 Έξηκριβόσαμεν τά ονόματα τών εξής φονευθέντων έν τώ Έλλη νικώ σχολείο) νέων:

 Χρήστος Ζάμπας, ’Αβραάμ Χελάς, Λάμπρος Σιαπέκας, I. Καραγιάννης, Βασίλειος Νίκου, Σάκης I. Καραγεώργης, Νικ. Στεργίου, Άλεξ. Κωστής έκ Προσοτσάνης, Κ. Κούπσιος από το Βόλλακο, Γ. Κομπόκης εξ Έγρι-Δερέ.

 Ούτοι έφονεύθησαν διά λογχισμών εν τω σχολείω καί έρρίφθησαν εις γνωστόν φρέαρ άπέχον 3 χιλιόμετρα τής πόλεως.
 Εις την θύραν τοΰ Σχολείου εΐχον γράψοι ατυχείς τα ονόματα των και την ημερομηνίαν τής εισόδου των και τής εξόδου παραδώσαντες οΰτω αυτά εις τό μέγα μαρτυρολόγιον τών θυμάτων τής Βουλγαρικής θηριωδίας.

 Εις τό φρέαρ τοΰτο βραδΰτερον ενεκα τής άναδιδομένης δυσωδίας έρρίψαν οι Βούλγαροι διάφορα αντισηπτικά, άτινα πρός τούτο ήγόρασαν παρά τοΰ φαρμακοποιού Καραμερτζάνη (20).

 Τοιοΰτοι ήσαν οί θρήνοι και όδυρμοι οί έκπεμπόμενοι παρά τών τυραννουμένων αδελφών ήμών έκ τοΰ τόπου τοΰ μαρτυρίου, ώστε οι 'Έλληνες έ'παυσαν τοΰ λοιποΰ νά διέρχωνται εγγύς τοΰ Σχολείου (20).
 Έν Καβάλλα επίσης έτουφέκισαν τούς "Έλληνας Κοπτερόν καί Σαχίνην κατά την μαρτυρίαν τοΰ Δημ. Συμβούλου Καβάλλας Μεχμέτ-Βέη.

Επίσης συνέλαβον 268 ομήρους έκ τοΰ χωρίου Προσότσανη παρά την Δράμαν και έκράτησαν τον πλουσιώτερον Ίωάννην Καραγιάννην, τον όποιον, άφοΰ έ?α)στευσαν κατά καιρούς και άφήρεσαν παρ’αύτοΰ διακοσίας χιλιάδας δραχμών, έφυλάκισαν και έφόνευσαν έν τή περιωνύμο φυλακή τοΰ Σχολείου Δράμας (17).

 Περι τοΰ γεγονότος εύρέθη πρός τοΐς άλλοις και έγγραφον μαρτύριον αύτοΰ τοΰ παθόντος έν τή φυλακή.

Υπήρξε δε ή Σχολή αΰτη φυλακή έθνικών μαρτύρων, διευθυνομένη υπό τοΰ περιβοήτου κομιτατζή Πανίτσα (Σημ. Yauna αρχικομιτατζή της ΕΜΕΟ-VMRO) διορισμένου ώς διευθυντοΰ τής εσωτερικής άσφαλείας.

 Ό εισερχόμενος εις αυτήν ήξευρεν άσφαλώς ότι ουδέποτε θά έξέλθη σώος. 

Εις ύπερπεντήκοντα άριθμοΰνται τά θύματα, άτινα εύρον μαρτυρικόν θάνατον έν αυτή.
 Έθάπτοντο δε οί μάρτυρες διά νυκτός καί κρυφίως (27).
Πλήν τοΰτου καί δι΄ άποφάσεων τοΰ στρατοδικείου άπηγχονίσθησαν έν Δράμα 11 εθνομάρτυρες, ώς κατάσκοποι δήθεν, πράγματι δέ διότι έθεωρουντο εκ των Θερμότερων πατριωτών Ελλήνων.

Έβεβαιώθη ήμΐν καί ή δολοφονία του Μητροπολίτου Έλευθερουπόλεως δολοφονηθέντος καθ’οδόν ολίγον έξω του Πραβίου καί ούχι άπαγχονισθέντος κατόπιν άποφάσεως τοΰ στρατοδικείου έν Δράμας, ώς ψευδώς διατείνεται ή Βουλγαρική Κυβέρνησις.

Έκ τών πολυαρίθμων ληστειών και φόνων άναφέρομεν προσέτι τον φόνον του Στεργίου Χρήστου Σαράφη, όστις, ώς κατέθεσεν ή Ελένη Προκοπίου, συγγενής του έν Σέρραις διαμένουσα, εύρέθη φονευμένος με κτυπήματα μαχαίρας εις τό στήθος μέ την κεφαλήν έντός σάκκου, τον φόνον αύτοΰ έπισυμβάντα τήν 16 ’Οκτωβρίου 1916 και τήν λήσιευσιν τών χρημάτων του άνερχομένων είς 200-260 λίρας, έπεβεβαίωσε κληθεΐσα ή αδελφή αύτοΰ Φανή Χρήστου, καθώς και ό ιατρός Σερρών I. Δοΰμπας 'οστις έκαμε και αΰτοψίαν πιστοποιήσας τά ϊχνη άνω τών 18 λογχισμών (43). 

’Άλλοι πάλιν στρατιώται, ώς κατέθεσεν έν Σέρρας ή κ. ’Αμαλία Μαντζανά,κατά Μάρτιον τοΰ 1918 έθραυσαν τήν θΰραν τής οικίας τοΰ εβδομηκονταετούς θείου της Κ. ΑΘ. Βουζοΰκα, και ένω δΰο στρατιώται έκράτουν αυτόν ακίνητον οί άλλοι τοΰ άφήρεσαν τά χρήματα και τά ενδύματα (45).

 Γυναίκα έγκυον ήθέλησαν νά λογχίσωσιν επί τή υποψία ότι αποκρύπτει αντικείμενα ινα μή κλαπώσι, καί μόνον άφοΰ έγυμνώθη και έξήχθησαν τής πλάνης τήν άφήκαν (5).

’Αξιοσημείωτος εινε και ή λήστευσις τής Μονής Παναγίας τής Εικοσιφοινίσσης (20,29) παρά τό Παγγαιον, μονής πλούσιας και έχούσης μεγάλης αξίας ιερά κειμήλεια ώς άρχαιότατον έπί μεμβράνης χρυσοΰν εύαγγέλιον και πλεΐστα άλλα.


 Τής Μονής ταύτης σήμερον παραμένουσι μόνον τά ερείπια.

Όλη η Έκθεση:

Open publication - Free publishing - More sfagi ellinon